هفته گذشته در هفته پنجم لیگ برتر فوتبال، فدراسیون فوتبال تصمیم گرفت پس از ۲۲ ماه قفل زنگ زده ورزشگاه ها را باز کند و در بازی استقلال و نساجی، حضور پنج هزار تماشاگر را به صورت آزمایشی امتحان کند. حضوری که جنجال ها و دردسر های زیادی به دنبال داشت؛ از تصمیم دقیقه نودی برای بازگشایی ورزشگاه تا رعایت نشدن حداقلی پروتکل های بهداشتی در ورزشگاه و مشکلات مختلفی که به وجود آمد. مشکلاتی که در این مدت حسابی به آن ها پرداخته شده و البته موضوع این گزارش نیست. در این بین اما نکته اصلی این است که چرا فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ، تا این اندازه سعی دارند مشکلات را صرفا به گردن هواداران و واژه ای تکراری و کلیشه ای به نام «زیرساخت» بیندازند و همه مشکلات را در نبود آن خلاصه کنند؟

تصمیم خلق الساعه و دقیقه نودی بازگشایی!

یکی از نکاتی که محل سوال است و سازمان لیگ هنوز نتوانسته پاسخ مناسبی به آن بدهد، این است که چرا دقیقا ساعاتی قبل از بازی استقلال و نساجی، اعلام شد که این بازی با حضور تماشاگران خواهد بود و این تصمیم خلق الساعه منجر به فاجعه هایی شد که همگی تصاویر و فیلم های آن را دیدند؟! این در حالی است که سازمان لیگ نزدیک به دو سال فرصت داشته تا با اتخاذ تصمیم مناسب، بررسی ایده های مختلف و یا الگو گرفتن از کشور های اروپایی یا حتی کشورهای حاشیه خلیج فارس، شرایط را برای ورود تماشاگران فراهم کند. شرایطی که نه تنها به ساده ترین شکل ممکن فراهم نشد بلکه سازمان لیگ نتوانست یک سایت بلیت فروشی را برای فقط ۵ هزار هوادار آماده کند. از دسترس خارج شدن سایت بلیت فروشی، پشت در ماندن هوادارانی که بلیت داشتند، باز نشدن در های ورزشگاه و هجوم هواداران همگی نکاتی بود که تنها یک دلیل داشت آن هم تصمیم بی پایه و دقیقه آخری فدراسیون و سازمان لیگ بود که باعث شد یک بار دیگر همه ببینند که فوتبال ایران چرا فرسنگ ها با فوتبال روز دنیا فاصله دارد و مدیریت آن از اجرای ابتدایی ترین کار ها هم عاجز است.

همه تقصیر ها به گردن زیر ساخت هاست!

مدیران فوتبال ایران عادت کرده اند که هر مشکلی پیش آمد، آن را گردن زیر ساخت ها بیندازند و بگویند زیر ساخت ها فراهم نیستند. از عدم ورود بانوان به ورزشگاه، تا رعایت شرایط میزبانی دربی و... همه مشکلاتی هستند که به بهانه فراهم نبودن زیر ساخت ها سال هاست مانند بختک به جان فوتبال ایران افتاده اند و گاهی آن را تا مرز تعلیق پیش برده اند.حالا هم وقتی سخن از ورود به ورزشگاه ها می شود، مدیران فدراسیون و سازمان لیگ باز هم دم از نبود زیر ساخت ها می زنند در حالی که ۲۲ ماه فرصت داشتند تا شرایط را برای چنین روزی آماده کنند.

پزشکان و متخصصان مدام می گویند که ویروس کرونا ممکن است برای همیشه در جوامع بشری بماند و بهترین راه برای مبارزه به آن، بازگشت به زندگی عادی و صرفا رعایت مسائل بهداشتی است. موضوعی که ماه هاست در فوتبال اروپا و حاشیه خلیج فارس انجام می شود و تماشاگران با رعایت موارد بهداشتی و فاصله گذاری، بدون هیچ مشکلی وارد ورزشگاه می شوند اما سازمان لیگ ناتوانی خود در مدیریت گیت های ورزشگاه، بلیت فروشی و رعایت فاصله گذاری در ورزشگاه را به گردن زیر ساخت می اندازد. این در حالی است که شاید در خیلی از ورزشگاه های کشور شاید نشود میزبان هواداران بود اما در ورزشگاه های به روز و مجهزی مانند فولاد شهر اصفهان یا فولاد آره نای اهواز، شرایط برای میزبانی از تماشاگران به خوبی فراهم است و این دو ورزشگاه مجهز می توانند به راحتی پذیرای هواداران فوتبال باشند.

حالا اما سازمان لیگ به بهانه هایی که گفته شد، تیم های شهرستانی را از حضور تماشاگران شان که زیباترین جلوه فوتبال و دلخوشی هر تیمی هستند محروم می کند اما با یک بررسی ساده به خوبی می توان فهمید که در بعضی ورزشگاه ها مانند فولاد شهر یا امام رضای مشهد شرایط خوبی وجود دارد و این تیم ها به راحتی می توانند از تماشاگران خود میزبانی کنند. فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ اما عادت کرده اند ناتوانی خود در اجرای ساده ترین مسائل و مشکلات مدیریتی خود را به گردن این و آن بیندازند و زیر ساخت ها را بهانه کنند؛ بهانه ای که دود آن فقط به چشم هواداران فوتبال و تیم ها می رود؛ همان هایی که نمی دانند واقعا قسم حضرت عباس این آقایان را باور کنند، یا دم خروسی که از گوشه گوشه مدیریت شان بیرون زده!