با وجود اینکه سال‌هاست فوتبال ایران عنوان «حرفه‌ای» را یدک می‌کشد اما هنوز در خیلی از موارد تکلیفش با خودش مشخص نیست. هر روز چالش، دعوا و بحثی جدید بر سر منافع باشگاه‌ها، سازمان لیگ یا فدراسیون به راه می‌افتد و در نهایت همه مسائل با یک علامت سؤال، به همراه علامت تعجبی که به آن سنجاق شده، همراه می‌شود. این روز‌‌ها فوتبال در ایران با یک سردرگمی بزرگ در فضایی غیر شفاف روبه‌رو است و کماکان چالش بر سر مسائل ابتدایی به میدانی برای جنگ رودررو در خارج از مستطیل سبز تبدیل می‌شود.
سازمان لیگ به عنوان متولی برگزاری مسابقات لیگ برتر هنوز در ابتدایی‌ترین مسائل مشکل دارد. به طور مثال تبلیغات محیطی؛ این موضوع در همه جای دنیا منبعی مطمئن برای درآمدزایی در فوتبال به حساب می‌‌آید. این روند طبق قاعده و قانون از پیش مشخص شده در صنعتِ فوتبال، اجرا می‌شود اما در ایران این موضوع پیش پا افتاده به یک مشکل بزرگ و حل‌نشدنی تبدیل شده است. سال‌ها تبلیغات محیطی در خفا صورت می‌گرفته و مشخص نبود روند واگذاری این امتیاز به شرکت‌ها و توزیع درآمد‌ها به چه شکل انجام شده است.
امسال اما موضوع با محوریت باشگاه استقلال سر باز کرد. با همه حواشی و درگیری‌هایی که بود، بالاخره در اجرای تبلیغات محیطی تغییراتی صورت گرفت و این امتیاز به استقلال و پرسپولیس برای بازی‌های خانگی‌شان واگذار شد. این در حالی است که مشخص نشد این تغییرات طبق کدام قانون انجام شده؛ اگر کار سازمان لیگ امسال در واگذاری امتیاز به دو باشگاه درست و قانونی بوده، پس سال‌های پیش رویه‌ای اشتباه و خلاف مقررات صورت گرفته و اگر سال‌های گذشته روند صحیح بوده، بنابراین باید گفت امسال با تغییر رویه ناهنجاری رخ داده، چرا که در فاصله فصل بیستم تا بیست و یکم، هیچ تغییری در آیین‌نامه‌های مرتبط صورت نگرفته است.
به غیر از تبلیغات محیطی، سازمان لیگ مشخصاً در خیلی از مسائل دیگر یا منفعل یا پرحاشیه و ناتوان عمل کرده است. همه این مشکلات را در کنار ماهیت مدیریتی سازمان لیگ بگذارید. هنوز بر سر مالکیت این سازمان در ثبت شرکت‌ها بحث اساسی است و مشخص نیست رفت‌و‌آمد‌ها در ساختمان شیخ بهایی طبق چه روالی صورت می‌گیرد. مشخص نیست عمر مسئولیت هر فرد در کمیته‌‌ها و سطوح مختلف و هیئت رئیسه چه مدت است و طبق چه سازوکاری باید تغییرات صورت بگیرد.
همه این مسائل در حالی است که اهالی فوتبال برای حل مشکلات روز و البته اجرای درست و قانونی همه تصمیمات باید به اساسنامه استناد کنند. اساسنامه مهمترین رکن شرکت‌هاست و در همه تصمیمات باید طبق آن عمل کرد. اساسنامه روابط شرکا با یکدیگر و حدود اختیارات مجامع عمومی و هیئت مدیره را تعیین و تکلیف سود و زیان شرکت و مدت انحلال آن را معین می‌کند اما آیا کسی به اساسنامه سازمان لیگ به راحتی دسترسی دارد؟ اصلاً اساسنامه سازمان لیگ کجاست؟!
مرسوم است که فدراسیون‌ها و سازمان‌های مختلف ورزشی، یک نسخه از اساسنامه را روی خروجی سایت رسمی‌شان منتشر می‌کنند. این رویه در سایت فدراسیون فوتبال هم صورت گرفته و دسترسی به اساسنامه این فدراسیون از این کانال به راحتی مهیاست. این موضوع در سایت‌های رسمی فیفا و کنفدراسیون فوتبال آسیا نیز دیده می‌شود ولی در سایت رسمی سازمان لیگ رعایت نشده است. در سر برگی از این سایت، آئین‌نامه‌‌‌های مختلف جای‌گذاری شده ولی خبری از مرجع اصلی که همان اساسنامه است، نیست.
موضوع عجیب‌تر اینکه طبق بررسی‌ها خیلی از اهالی فوتبال، باشگاه‌ها، رسانه‌ها و حتی مدیران قبلی و فعلی سازمان لیگ و فدراسیون به اساسنامه سازمان لیگ دسترسی ندارند و دست‌‌شان از این مرجع مهم کوتاه است.
گفته می‌شود اساسنامه سازمان لیگ 27 بندی است و از همان سال ابتدایی تاسیس این سازمان، تاکنون به روزرسانی نشده است. این موضوع به کنار اما سؤال اینجاست که چرا همین اساسنامه عهد قجر هم در اختیار عموم و متولیان باشگاه‌ها قرار ندارد تا راه و روش برای همه روشن باشد و طبق قاعده و قانون تصمیمات اتخاذ شود؟ شاید عده‌ای سعی دارند اساسنامه سازمان لیگ را مخفی نگه دارند تا در فضایی که شفاف نیست به تخلف و تصمیمات شخصی و سلیقه‌ای‌شان ادامه دهند. مسئله مشخص اما این است که اعضای مجمع و سهامداران اصلی سازمان لیگ، باشگاه‌ها هستند و باید در روند اداره این سازمان پرحاشیه نقش بیشتری ایفا کنند.
انتهای پیام/