تا پیش از برگزاری دیدار استقلال و آلومینیوم، تیم اراکی تنها تیم میان مدعیان بالای جدول بود که تقریبا تمام نبردهای هوایی را واگذار کرده بود. تیم رسول خطیبی تا قبل از بازی با شاگردان مجیدی ۵ گل دریافت کرده بود که ۳ مورد آن به صورت مستقیم و روی ارسال از کناره ها و ضربات سر به ثمر رسیده بود و یک گل نیز پس از دو شکست مدافعین اراکی در نبردهای هوایی وارد دروازه پورحمیدی شده بود.
نخستین گلی که تیم اراکی در لیگ بیست و یکم دریافت کرد را عماد میرجوان بازیکن نفت مسجدسلیمان وارد دروازه این تیم کرد. ارسال مصطفی نائیج پور با ضربه سر میرجوان وارد دروازه پورحمیدی شد. کریم اسلامی نیز با ضربه سر و در جریان تساوی نساجی با تیم خطیبی و روی ارسال رضا جعفری موفق به گلزنی شده بود.
در جریان تنها شکست آلومینیوم برابر صنعت نفت، محمدرضا غبیشاوی با یک ضربه سر و روی ارسال حسن بیت سعید گلزنی کرده بود. گل محمد طیبی نیز هر چند با یک شوت در دهانه دروازه به ثمر رسیده بود ولی پیش از آن و روی دو ضربه سر بازیکنان صنعت نفت درون محوطه جریمه آلومینیوم و روی یک کرنر ارسالی، توپ به طیبی رسیده بود تا این گل نیز حاصل دو شکست بازیکنان آلومینیوم در نبردهای هوایی به ثمر رسیده باشد.
این آنالیز داده ها و بازی های قبلی آلومینیوم، به سادگی نشان می داد که این تیم با وجود حضور مدافع بلندقامتی به نام وحید محمدزاده در خط دفاع، اما کمی روی توپ های هوایی ضعف دارد و استقلال می توانست با وجود رودی ژستد و آرمان رمضانی از این مسئله استفاده کند که البته شاگردان خطیبی با بهبود دوباره آمارشان در نبردهای هوایی، اجازه خودنمایی به بازیکنان بلندقامت استقلال را ندادند و از این حیث هم تیم برتر زمین بودند.
با اعلام ترکیب استقلال و حضور ثابت رمضانی در کنار ژستد، اینگونه به نظر می رسید که آبی ها قصد دارند از نقطه ضعف میزبان استفاده کرده و از روی توپ های هوایی دروازه آلومینیوم را باز کنند اما در کمال تعجب آبی ها در طول تمام بازی تنها یک بار به روی دروازه اراکی ها سانتر کردند که آن یک ارسال نیز در دقیقه ۹۰ و روی تنها کرنر این تیم به دست آمد!
جدا از سبک بازی آبی ها در این بازی، این انتقاد به عملکرد استقلال و تاکتیک های کادرفنی وارد است که چرا هیچ تلاشی برای ضربه زدن به رقیب و روی ارسال های هوایی نداشتند. البته نباید از این مسئله نیز به سادگی گذشت که مدافعین و بازیکنان کناری آلومینیوم از جمله آریاکیا و فخرالدینی اجازه خودنمایی و نفوذ را به بازیکنان کناری استقلال ندادند و آنها هرگز موفق به ارسال یک سانتر در جریان بازی نشدند.
آلومینیوم تا پایان هفته دوازدهم در ۲۷۶ نبردهوایی مغلوب حریفان شده بود و ۲۵۳ دوئل روی هوا را برنده شده بود. این آمار برای استقلال خیلی متفاوت بود. شاگردان مجیدی ۳۲۲ بار در نبردهای هوایی برنده شده بودند و در ۲۵۴ نبرد، دوئل بر سر توپ را به حریفان باخته بودند. به طور میانگین آلومینیوم در هر بازی ۲۱.۱ نبردهوایی را برده بود و ۲۳ مورد را باخته بود در حالیکه نبردهوایی هوایی برنده برای استقلال ۲۶.۸ و نبردهوایی باخته ۲۱.۲ در هر بازی بوده است.
با وجود تمامی این آمار و گل هایی که آلومینیوم روی ارسال از کناره ها دریافت کرده بود، این ایراد بزرگ به استقلال وارد است که چرا با وجود بازیکنان بلندقامتی در خط حمله همچون ژستد و رمضانی و مدافعین سرزنی مانند یزدانی و دانشگر، چرا آبی ها هیچ تلاشی برای ارسال از کناره ها و خطرآفرینی به روی دروازه آلومینیوم نداشتند. یکی از دلایل این امر عملکرد خوب مدافعین آلومینیوم است و دلیل دیگر نیز قطعا دفاع حداکثری استقلال برای حفظ نتیجه بوده است.