این بازی خیلی از سوی تیم تحت هدایت کارلوس کی‌روش عجیب نبود. حتی در جام جهانی دیده بودیم که تیم ملی برابر آرژانتین هم موقعیت ایجاد کرد یا اگر در جام جهانی قبلی مهدی طارمی موقعیتی را که در ثانیه‌های پایانی بازی با پرتغال به دست آورد، تبدیل به گل می کرد تیم ملی ۶ امتیازی می شد و به دور بعدی مسابقات برای اواین بار در تاریخ فوتبال ایران صعود می‌کرد. جنس موقعیت‌های ایجاد شده از سوی تیم ملی در بازی با اروگوئه با بازی‌های قبلی تفاوت داشت.

این حملات روی بازی ترکیبی به دست آمد نه دفاع و انتقال سریع. در زمان‌هایی از بازی دیدیم که تیم ملی تاکتیک پرسینگ را به منطقه یک سوم تهاجمی برد که این‌ها نشان می دهد کارلوس کی روش در تیم ملی یک گام جلوتر رفته است و دیگر نمی خواهد تاکتیک دفاع و ضد حمله را به نمایش بگذارد. نه اینکه تیم ملی در بازی با اروگوئه دفاع نکرد بلکه دفاع را جلوتر برد و از همه مهم‌تر سعی می کرد که با گردش توپ در خطوط مختلف زمین زمان مالیکت را افزایش دهد که این هم نوعی دفاع کردن است. زمانی که شما توپ را در اختیار دارید حریف قادر به حمله نیست و این نوعی حفاظت از دروازه خودی است.

همان‌طور که تیم ملی، اروگوئه را شکست داد با این سبک از بازی می تواند با جسارت و شهامت برابر دیگر تیم ها ظاهر شود و به نتایج درخور تحسینی دست پیدا کند. تیم ملی با این سبک از بازی حتی اگر ببازد هم تحسین خواهد شد چراکه این نوع از بازی شجاعانه است و منجر به خلق موقعیت های خطرناک روی دروازه حریف با بازی ترکیبی می شود.

یورگن کلیزمن زمانی که سرمربی تیم ملی آمریکا شد به نکته جالبی اشاره کرد؛ او در اولین جلسه تمرین خطاب به بازیکنان تیمش گفت: دفاع کردن بس است. وقت آن است که شما در اختیار داشتن توپ و بالا بردن مالکیت را هم آزمایش کنید.

الان هم درست زمانی است که کارلوس کی‌روش و تیم ملی باید تاکتیک دفاع و ضدحمله را رها کنند. دستاورد فوتبال دفاعی را در دو جام جهانی قبلی دیدیم. نهایت یک مساوی برابر پرتغال اما اگر تیم ملی با فوتبال رو به جلو شبیه نمایشی که مقابل اروگوئه داشت به دور بعدی جام جهانی صعود کند دست به کاری بزرگ، فراموش نشدنی و تاریخی می‌زند و این بهتر از ده‌ها تساوی برابر تیم های بزرگ و اسمی است.