جلال چراغ پور در گفت و گویی، درباره اینکه تعطیلات لیگ برتر برای برپایی اردوی تیم ملی به سود یا ضرر فوتبال ایران بوده این بحث را از دو منظر مورد بررسی قرار داد و ابتدا اظهار داشت: این موضوع دو سمت دارد که هر دو سمت آن هم صحیح به نظر می رسد.

*تعطیلی لیگ سهل ممتنع است
وقفه ای که در لیگ برتر بوجود آمده است را می توان به سهل ممتنع بودن تشبیه کرد. اینکه هم می تواند اتفاقی اشتباه تلقی شود و هم اتفاقی به جا و درست. برای بررسی این دو باید دقیق تر به موضوع نگریست.

* مخالفت برای چیست؟
اولین بحث این است باید از کسانی که نسبت به این تعطیلات ایراد دارند سئوال شود که دلیل مخالفت تان چیست؟ ابتدا باید گفت که نفس برگزاری مسابقات باشگاهی در یک کشور که هسته اصلی فوتبال محسوب می شود، چیست؟ الان هسته مرکزی مسابقات آلمان آیا برای این است که یکسری بازی برگزار و تعداد برد و باخت های شان مشخص شود؟ مدیران می خواهند خودشان را نشان بدهند؟ یا آنهایی که دنبال درآمدزایی هستند درآمدشان را کسب کنند و شال گردن و لباس شان را بفروشند؟ ابتدا باید این مسایل تعریف شود تا ببینیم لیگ آلمان برای چه برگزار می شود؟

*عایدی فوتبال برای اجتماع "آدامس فکری" است
وقتی چنین مقایسه ای می کنیم می فهمیم، از فوتبال که عایدی مالی نصیب جامعه نمی شود و لیگ ما شکلی از هزینه دولتی است که به شکل هزینه جاری مصرف می شود. سالی 207 میلیارد تومان از جیب دولت هزینه می شود تا چه فوایدی از آن ببریم؟ مشخص است که یکی از فواید این هزینه خوراک اجتماعی دادن به جامعه است. خوراک فکری دادن به اجتماع و مطبوعات آن که اوقات فراغت را تبدیل به اوقات فکری کنند و به نوعی آدامس فکری و اندیشیدن به اجتماع تزریق شود تا مردم در این باره با هم حرف زده و دیالوگ برقرار شود.

*سرگرمی 80 میلیونی تعطیل می شود

حتی گاهی این دیالوگ ها تبدیل به کری خوانی و حتی خط و نشان کشیدن برای هم نیز می شوند. همه اینها چون در اجتماع اتفاق می افتد، نوعی بهداشت اجتماعی را هم به دنبال دارد. در یک خانه ممکن است دو برادر، یکی لباس قرمز برتن داشته باشد و دیگری لباس آبی. این در شهرهای مختلف هم مشاهده می شود و البته ممکن است در این میان دوتا ترقه هم در شود. دوتا حاشیه و ناهنجاری هم مشاهده شود ولی در بحث کلان می بینیم که 80 میلیون نفر در هفته در حال تعقیب کردن فوتبال هستند. وقتی جامعه را نگاه می کنید می بینید که بخشی از اندیشه جامعه درگیر فوتبال می شود نه صرف بدمینتون، نه صرف پینگ پونگ یا تکواندو... بلکه صرف فوتبال می شود و این تفاوت اساسی فوتبال است.

 

سوی دیگر این ماجرا و یکی دیگر از اهداف صرف این هزینه برای دولت این است که ثمره این فوتبال دو چیز است. دولت در این باره مانند دهقانی است که گندم می کارد. دهقان هم کاه بدست می آورد و هم گندم. کاه همان شلوغی و حاشیه ها و سرگرمی و رفتن ها و آمدن های مردم به ورزشگاه هاست و گندم همان موضوع ناسیونالیته و ملی است. تیم ملی است. همه می دانند که ما از لحاظ اقتصادی، از لحاظ سیاسی و ژئوپولتیک درمنطقه چقدر به یکسری مسایل اهمیت می دهیم. همه می دانند که باخت ما به امارات، یا به قطر یا به عربستان چه مفهومی می تواند برای ما در منطقه خاورمیانه داشته باشد.

*عزت ملی را فراموش نکنید
آنهایی که می گویند چرا لیگ برتر را تعطیل می کنید تا تیم ملی اردو بزند، شاخه اعتبار را در نظر نمی گیرند؟ شاخه عزت ملی را نمی بینند؟ پس شاخه ناسیونالیته چه مفهومی پیدا می کند؟ شاخه معادلات سیاسی کجای این ماجرا قرار می گیرد؟ نمی دانند که بالا رفتن پرچم ایران و حضور قدرتمندانه اش در مسابقات چه می شود؟ شاخه اینکه وقتی در تقسیم بندی فیفا می بینید که نام ایران بالاتر از همه تیم های آسیایی قرار می گیرد چه شعف ملی را ایجاد می کند. اینها همه غرور ملی را در مردم و اجتماع بوجود می آورد.

*برخی ایده آلیستی فکر می کنند

ما وقتی تیم امارات را شکست بدهیم سرمان را بالا می گیریم. دیدید وقتی قطر را شکست دادیم چه شور و حالی در اجتماع بوجود آمد. این حس و حال در پیروزی مقابل عربستان هم به همین شکل رقم می خورد و...و...و... .اما اگر بیاییم و بطور کامل ایده آلیستی به موضوع نگاه کنیم که سپاهان خرج کرده و نظمش به هم می خورد یا تراکتور خرج کرده و تا آمده جان بگیرد تعطیلش کردیم که نشد دلیل! پس بهای ملی گرا بودنتان چه می شود؟ اینها بهایی است که باید آن را پرداخت.