جام حذفی در فوتبال کشور ما معمولا با انصراف‌های متعدد از سوی برخی تیم‌های فاقد بودجه کافی همراه می‌شود و عده‌ای چنان درگیر اوضاع خود در لیگ و در آن میدان دچار مشکلات هستند که ترجیح می‌دهند اصلا در جام حذفی به میدان نیایند اما شیرینی‌های این جام غیرقابل انکار است.
دیدارهای مرحله یک سی‌ودوم نهایی رقابت‌های امسال جام حذفی به چهار روز تقسیم شده است. قسمت اعظم این مسابقات را در روزهای پنج‌شنبه و جمعه شاهد خواهیم بود اما دو دیدار نیز در روز شنبه و یک مسابقه در یکشنبه انجام می‌شوند تا طیف تاثیرگذاری جام بیشتر شود. چه «غول‌کشی‌ها» که در این مسابقات شکل خواهد گرفت و چه بردهای دراماتیک واپسین لحظات که با به ثبت رسیدنش دل‌های برخی بزرگان را خواهد شکست و قلب‌های سترگ تیم‌های کوچکتر را دارای خونی شفاف‌تر خواهد ساخت.

آرامشی در کار نیست
اگر به برنامه مسابقات مرحله سوم جام حذفی امسال بنگرید، لابد به این نتیجه می‌رسید که هیچ یک از 16 تیم لیگ برتری مشکلی نخواهند داشت و به راحتی از سد رقبای کوچکتر و لیگ‌های دویی یا استانی خود عبور خواهند کرد اما بعید است چنین شود. متمرکز بودن بزرگان به لیگ برتر و دل بزرگ تیم‌های کوچکتر که سرشار از اشتیاق غلبه بر نامداران و رسیدن به شهرت معنوی و قدری هم کامیابی مالی بابت این مساله است، حوادثی ریز و درشت و شگفتی‌هایی را در چهار روز پیش‌رو گواهی می‌دهد و البته تیم‌های لیگ یک نیز در حاشیه امنیت نیستند.

تجدید دیدار با خاطره‌سازان
در نسخه ایرانی آن هم می‌توانید با برخی تیم‌های محبوب کهن یا بالنسبه قدیمی تجدید دیدار کنید، تیم‌هایی مثل نساجی مازندران، سپیدرود رشت، ایرانجوان بوشهر و نیروی زمینی تهران. دیدارهای استقلال با ملوان نوین در انزلی و پرسپولیس با قشقایی در شیراز و البته ذوب‌آهن قهرمان هر دو دوره اخیر جام حذفی با شهرداری بوشهر، توجه زیادی را بر خواهد انگیخت اما معمولا اتفاقات غیرمنتظره آن جاها روی می‌دهد که توقع‌اش را ندارید و شیرینی قضیه در همین جا است. چند نتیجه یکطرفه را هم امروز و فردا شاهد خواهیم بود زیرا قرار نیست همه غول‌کش باشند و غول‌ها هم به آسانی تسلیم شوند اما مقدم جامی که یک سهمیه آسیایی هم دارد و با 5 برد می‌توان صاحب آن شد گرامی باد. رقابتی که برخی هیجانات آن از لیگ برتر که بسیار سنگین‌تر و سخت‌تر است، فراتر می‌رود و جامی مختص تیم‌های کوچکتر به قصد رسیدن آنها به سطوح بالاتر و تنه به تنه زدن با نامداران به حساب می‌آید.

اگر نامداران یاری کنند
از یک دیدگاه کوتاه مدت‌تر، بازی‌های این چهار روز جای خالی لیگ برتر را هم که به خاطر یکی از اردوهای معروف و طولانی تیم ملی بار دیگر به مدت 23 روز تعطیل شده است، پر خواهد کرد و این احساس – ولو صوری- را ایجاد می‌کند که لیگ هنوز جریان دارد و هیجانات فوتبال داخلی فروکش نکرده که واقعا هم نکرده است.
اگر تیم‌های نامدارتر به رغم استراحت دادن به برخی ستاره‌های خود در این سه چهار روز با نهایت جدیت به میدان آیند و با تمام وجود تلاش کنند، رقابت‌ها دیدنی‌تر خواهد شد. این جامی است که برخلاف لیگ فقط به بهانه سرخابی‌ها دیده و تعقیب نخواهد شد و نتایج حاصله در رقابت‌های پیش‌رو تایید تازه‌ای بر این ادعا خواهد بود.