ماجرای حضور طولانی مدت کارلوس کی روش در فوتبال ایران، از زوایای مختلف قابل بررسی است. این داستان مفصل که حجم آن کمتر از یک کتاب قطور نیست، باید سر فرصت توسط کارشناسان و منابع مطلع فوتبال کشور، بررسی و تحلیل شود.

اگر خمیر مایه بحث ها به اندازه کامنت کنعانی زادگان زیر پست کی روش باشد، فاتحه فوتبال ایران خوانده می شود. یا یک جمله سرهم بندی شده و کنایه و اتهام زدن به این و آن که نمی شود پرونده ۳ دوره حضور در جام جهانی و ۲ جام ملت ها را باز کرد و در باره اش به بحث نشست.

اتوبوسی بحث کردن، فرجامی بهتر از آنچه در فوتبال ما گذشت ندارد. این را هم خود کنعانی زادگان می داند، هم تمام آنهایی که موافق یا مخالف کی روش هستند. کارلوس در دوران مربیگری در فوتبال ایران، نقاط مثبت و منفی فروانی داشت. می شود سایه روشن های این مقطع زمانی را به وقتش بررسی کرد اما با یک یا دو جمله ابتدایی و ساده، نمی شود برای کی روش و کادرفنی او حکم صادر کرد.

قرار نیست مسیر فوتبال ایران در همان جایی که کی روش از قطار پیاده شد و رفت، متوقف شود. باید برای حرکت به جلو و ادامه این مسیر، تلاش کرد و حرف های تازه ای خطاب به تصمیم سازان فوتبال ما زد.

احساساتی شدن و حمله به ساحت این و آن، نه فوتبال ایران را از این منجلاب نجات می دهد، نه حال موافقان یا مخالفان کی روش را بهتر می کند. اگر با همین فرمان جلو برویم، شک نداریم سرمربی بعدی هم سرنوشتی بهتر از کی روش نخواهد داشت. چه مربی ایرانی چه یک گزینه خارجی، باید در تیم ملی ایران کارش را انجام بدهد اما او اگر به گذشته برگردد و بر آنچه گذشت و اتفاق افتاد نگاهی بیندازد، از آینده بیمناک خواهد شد.

کی روش از فوتبال ایران رفته است؛ اگر بحث جام جهانی ۲۰۲۲ پیش نمی آمد هم خیلی وقت بود که او را در این فوتبال نداشتیم. حالا که او برای همیشه از ایران رفته، باید به دوران پسا کی روش فکر کنیم. به لحظه هایی که در آینده همین فوتبال رقم می خورد.

 قرار نیست در همیشه بر یک پاشنه بچرخد؛ بلکه قرار است پس از کارلوس، شاهد تحولی بزرگ در فوتبال ایران باشیم اما نقد دوران حضور او در تیم ملی، نیاز به ورود کارشناسان دارد و این ماجرا باید به صورت دقیق و موشکافانه کارشناسی شود.