علی فتح‌اله‌زاده مدیرعامل باشگاه استقلال گله‌مندانه در گفتگو با یک سایت ورزشی اعلام کرده است که علیرغم اینکه شماره حسابی برای کمک به پرداخت جریمه استراماچونی اعلام شده است، هواداران این تیم فقط مبلغ سیصد میلیون تومان به این حساب واریز کرده‌اند که حتی به یک میلیارد تومان هم نرسیده است. اولین نکته‌ای که باید به آن پرداخت این است که هوادار وظیفه ندارد بدهی‌های باشگاهش را بپردازد.
این وظیفه مدیریت باشگاه است. همین که ۳۰۰ میلیون تومان پول رایج کشور برای یک اشتباه مدیریتی دیگر، جمع شده است باید دست هوادار را بوسید. در شرایط نابسامان اقتصادی که این روز‌ها زندگی مردم را تحت‌تاثیر قرار داده هر کس بنا به وسع خود کمکی کرده جای تقدیر و تشکر دارد. کسانی که پول به شماره حساب اعلام شده واریز کرده‌اند ممکن است از خواسته‌های فردی یا خانوادگی‌شان چشم‌پوشی کرده باشند؛ بنابراین باید از آن‌ها تشکر کنید نه اینکه گله‌مندانه بگویید فقط ۳۰۰ میلیون تومان جمع شده است. تک تک این هواداران اگر یک وام ۵ میلیون تومانی بخواهند حداقل نیاز به دو ضامن کارمند دارند و هزار دنگ و فنگ و بیچارگی تا به زخم زندگی‌شان بزنند. موضوع دیگر اینکه هیچ تیمی در ایران به صراحت نمی‌تواند اعلام کند که چه تعداد هوادار دارد. سیستم صحیح باشگاه‌داری که وجود ندارد تا تعداد افراد به درستی مشخص شود؛ بنابراین برای اینکه آقای فتح‌اله‌زاده کمی بیشتر ناراحت شوند استقلال می‌تواند بیشتر از ۳۰ میلیون هوادار داشته باشد، یا اگر خوشحال می‌شوید ممکن است از ۳۰ میلیون نفر کمتر باشند. فرض را بر این می‌گذاریم که حق با شماست. استقلال ۳۰ میلیون نفر هوادار دارد. این بار هم با بزرگواری دست در جیب می‌کنند و جریمه‌ای که باید باشگاه پرداخت کند را از حقوق «چندرغازی» خودشان می‌دهند، مشکلات مالی شما چه الان چه در آینده تمام می‌شود؟ اصلا اصول مدیریت حکم می‌کند که مردم پول اشتباهات و ندام‌کاری مدیران باشگاه‌ها را بدهند؟ ما هم درک می‌کنیم که «زمان، چون باد می‌پوید» و هر لحظه به محرومیت نزدیک می‌شوید. ولی حداقل این یک مورد درست نیست.
ببخشید یک سوال دیگر می‌خواستیم بپرسیم؛ فرض کنید پول استراماچونی «جور» شد و از مهلکه این بار هم جستید. ۳۰۰ میلیون مردم را چطور به آن‌ها بر می‌گردانید؟ مشخصات واریزکنندگان را دارید؟ به هر حال این روز‌ها برای مردم حتی ۱۰۰ هزار تومان هم ۱۰۰ هزار تومان است. برای مدیرانی مثل شما و یا دوستان در فدراسیون فوتبال این پول‌ها عدد و رقم نمی‌شود و گرنه برای مردم عادی پول یکی دو کیلو سیب‌زمینی و پیاز است. به فکر باز گرداندن پول مردم هستید؟ ببنید با یک تصمیم نسنجیده چطور خودتان را به دردسر انداختید؟ مردم با دل و عشق پول داده‌اند، ولی شما هم بفهمی، نفهمی ناراضی هستید، انتظار داشتید که پول بیشتری جمع شود و در لفافه از کم لطفی هواداران صحبت کرده‌اید، ولی بعدش باید پول مردم را برگردانید، کمک بلاعوض زمانی معنا دارد که رفع مشکل کند. اگر مشکل بدهی استراماچونی حل شود با این ۳۰۰ میلیون چه کار می‌کنید؟ در ضمن مدیرعامل محترم استقلال یک نکته دیگر را هم در سرشماری هواداران استقلال فراموش کرده‌اند. همه هواداران این باشگاه شاغل نیستند یا جزء گروه‌هایی قرار دارند که از نظر سنی به سن حضور در بازار کار نرسیده‌اند. به عنوان مثال در جامعه آماری که شما به آن اشاره کرده‌اید، صد‌ها تن از این جمع محصل‌اند، تعدادی کودک کمتر از ۱۰ سال هستند که تحت تاثیر علاقمندی‌های خانوادگی هوادار استقلال هستند، بسیاری کارگر روزمزد هستند و تازه به این آمار از این زاویه نگاه می‌کنیم که زنان پولی پرداخت نکرده باشند. واقعا آقای فتح‌اله‌زاده برای پرداخت یک میلیون و سیصد و پنجاه هزار بدهی استراماچونی چطور انتظار دارید یک کارگر روزمزد به شما کمک کند؟ چطور انتظار دارید خانواده‌ای شب عید از حق فرزندانشان بزنند به یاری شما بیاید؟ لطفا نگویید برای استقلال و هوادارانش همه راه‌ها را در نظر گرفته‌اید تا شرمنده مردم نباشید. قرار نیست بدهی‌های ورزش هم از جیب مردم پرداخت شود. اشتباه از شما مدیران است که این دردسر‌ها درست می‌شود. قرار نیست که «گنه کرد در بلخ آهنگری به شوشتر زدند گردن مسگری». مردم را در محذور اخلاقی قرار ندهید که فقط ۳۰۰ میلیون تومان پول جمع شده است.
در روزگار گرفتاری هنر کرده‌اید که هم اعتماد کرده و هم از دهان خودشان بُریده‌اند و به شما داده‌اند. حقش این است که از آن‌ها تشکر کنید. چقدر پول به شماره حساب اعلام شده واریز می‌کردند راضی بودید؟ احتمالا انتظار داشتید که کل بدهی را مردمی بدهند که هیچ چیز از این مربی ندیده‌اند. احتمالا بعد از طلب استرا قرار است پول «ایجنت» جناب یامگا را هم مردم پرداخت کنند. شیوه مدیریتی که در پیش گرفته‌اید اشتباه است. به این دلیل اشتباه است که بدون اطمینان از نوع قراردادها، شرایط مالی باشگاه، بدهی‌ها و مشکلات دیگر بلافاصله سمت مدیریت را قبول کردید. حالا که مدیر شده‌اید یادتان آمده از دوره قبلی چقدر طلب به جا مانده؟ باور کنید فردا روزی که شما هم از باشگاه بروید مدیر بعدی همین حرف‌ها را خواهد زد. راستی با این همه بدهی و بی‌پولی چطور می‌خواستید رونالدو را به خدمت بگیرید؟ قرار بود در تست‌های پزشکی باشگاه شرکت کند و اگر جناب ساپینتو پسندید به جمع آبی‌پوشان ملحق شود. خیلی جدی در برنامه تلویزیونی گفتید. ما که یادمان نرفته. نیازی نبود اینقدر خودتان را سختی بیندازید. خیلی محترمانه مدیریت باشگاه را نمی‌پذیرفتید و از دور به عنوان یک هوادار علاقمند به تماشای بازی‌های استقلال می‌نشستید. سری که درد نمی‌کند را دستمال نمی‌بندند.
البته این مشکل شما نیست. مشکل از فوتبال دولتی است که شما برای پرداخت بدهی مربی تیم‌تان باید به هر چی نهاد دولتی هست سر بزنید و التماس کنید و دستتان دراز باشد تا محروم و جریمه نشوید. «آدام اسمیت» در کتاب ارزشمند «ثروت ملل» اشاره می‌کند که دولت تاجر و کشاورز خوبی نیست. امروز اگر آدام اسمیت زنده بود حتما به این نتیجه می‌رسید که دولت فوتبالیست خوبی هم نیست. منظور از دولت، نهاد دولت به طور مستقل نیست. منظور نهاد‌ها و سازمان و ارگان‌هایی هستند که با بودجه دولتی ارتزاق می‌کنند. خیلی ساده به داستان فدراسیون فوتبال برای پرداخت بدهی ویلموتس نگاه کنید. زمانی که منابع دولتی نمی‌توانند بدهی‌ها را پرداخت کنند تعداد پرونده‌های فوتبال یکی پس از دیگری در دادگاه‌های بین‌المللی ورزشی بیشتر شوند. با تاسف بسیار باید بگوییم که بخش خصوصی هم توان عرض اندام در رقابت با بخش دولتی را ندارد. یادی کنیم از تیم‌هایی که به دست بخش خصوصی ساخته و پرداخته شدند، تنها ردی از آن‌ها در تاریخ فوتبال کشور به جا مانده است. فوتبال دولتی همین است. هر مدیری که می‌آید کمی اوضاع را رتق و فتق می‌دهد و در نهایت کوهی از بدهی هم به جا می‌گذارد. فقط خاص شما نیست آقای فتح‌اله‌زاده. در باشگاه رقیب هم از داستان‌ها بوده و در آینده هم خواهد بود. همان داستان پرداخت پول کت و شلوار از جیب باشگاه را به خاطر داریم. ولی اینکه مدیران باشگاه از هواداران بخواهند که بدهی، جریمه، پاداش، دستمزد را پرداخت کنند از اصول مدیریت فوتبال نیست. حداقل از این بابت مطمئنیم.
انتهای پیام/