همین یک‌ماه پیش اوضاع به‌کلی فرق می‌کرد. استقلال مشغول دروکردن رقبا بود، ریکاردو ساپینتو هم کمتر تولید تنش و حاشیه می‌کرد و خیلی‌ها شیفته مربی پرتغالی شده‌بودند. با این حال دربی برگشت لیگ که از راه رسید، انگار توفان شد.

همه‌چیز به قبل برگشت. استقلال در برابر رقیب سنتی شکست خورد، از کورس قهرمانی خارج شد و سرخ‌ها را به جام نزدیک کرد، ساپینتو هم افتاد روی دور توهین‌کردن و دعوا راه‌انداختن. هنوز هم کسی نمی‌داند چرا با این مربی که الفاظ نامناسبی در پایان بازی با پرسپولیس خطاب به پیام حیدری به زبان آورد، برخورد نشد. شاید واقعی‌ترین فرضیه، ترس کمیته انضباطی از هواداران پرشمار استقلال بوده باشد. در غیر این صورت مگر ممکن است الفاظی که در تلویزیون لب‌خوانی شد و رسانه‌های پرتغالی هم آن را پوشش دادند، بی‌عقوبت باقی‌بماند؟

عدم‌برخورد با ساپینتو او را جری‌تر کرد. خیلی زود داستان درگیری‌اش با عبدالله ویسی پیش آمد و به‌طور همزمان مصاحبه‌های تند او علیه فدراسیون فوتبال و داوران هم ادامه داشت. لیگ به پایان رسید و نوبت جام‌حذفی شد؛ جایی که قرار بود هم منجر به کسب جام شود و هم انتقام از پرسپولیس را در دل داشته باشد. این قرعه هم اما پوچ از آب درآمد. استقلال باز هم باخت، بی‌آن‌که حتی از بهانه‌های قبلی داوری هم خبری باشد. این‌بار آنها در شرایطی مقابل پرسپولیس شکست خوردند که تنها صحنه مشکوک بازی، پنالتی گرفته نشده به سود حریف بود! حرکات زننده ساپینتو بعد از دهمین اخراجش در این فصل هم کام آبی‌ها را تلخ‌تر کرد و باعث شد حالا دفاع از این مربی دشوارتر از هر زمان دیگری باشد. چطور می‌توان پشت کسی ایستاد که از ۴جام ادعایی ابتدای فصل، تنها یکی از آنها را فقط با یک بازی تصاحب کرده و هر لحظه ممکن است طوری از کوره دربرود که کل منافع تیم لگدمال شود؟ بله، این داستان عجیبی است؛ بزرگ‌ترین دشمن ساپینتو در ایران، خود ساپینتو بود.