چهار بیانیه تند، سه تا توهین و تحقیر مستقیم و شش مصاحبه علیه طرف مقابل برای اتهام زنی و محکوم کردن. اینها همه در فاصله ۴۸ ساعت و به دنبال حضور علی خطیر مدیرعامل باشگاه استقلال در یک برنامه تلویزیونی در فضای جاری فوتبال ایران اتفاق افتاده است.
در همین ۴۸ ساعت البته عربستانی ها بیخ گوش ما پیگیر حضور در چمپیونزلیگ ۲۰۲۵ اروپا بودند و مسابقاتشان را در مدرن ترین استادیوم ها با بالاترین کیفیت ممکن برگزار کردند و ما در همین مدت طبق آنچه در بیانیه استقلال آمده به دو قهرمانی یک قرن قبل آبی ها در فوتبال آسیا که هنوز سروشکلی نداشته نازیدیم و پرسپولیس با این همه مشکلات مالی و در به دری از مدیریت استقلال اشکال گرفته است.
این از بدبختی فوتبال و البته ورزش ماست که مدیران باشگاه ها بیش از همه آدم های ورزش روی آنتن صدا و سیما حضور دارند و به جای ایده پردازی برای پیش برد اهداف باشگاه خود به دروغ پردازی برای متهم کردن دیگران مبادرت می ورزند.
این سوال حتما پرتکرار و قدیمی است که آیا شما اخیرا مصاحبه ای از مدیران عامل رئال و بارسا خوانده اید و یا اصلا می دانید اعضای هیات مدیره این باشگاه ها و حتی باشگاه های همسایه چه کسانی هستند؟
توفان بیانیه نویسی در حالی در خرابه های فوتبال ما زوزه می کشد که هنوز تکلیف مان برای میزبانی های آسیایی روشن نیست و نیمی از مسابقات لیگ برتر را به دلیل نبود زیر ساخت های لازم بدون تماشاگر برگزار می کنیم و باشگاه های پرسروصدای ما هنوز زمین تمرین ندارند.
شوربختانه مدیرانی که از سر بی مدیری! هم برای این باشگاه های نگون‌بخت انتخاب می شوند همچنان در فاز طرفداری غوطه ورند و تحت تاثیر کانال های هواداری حتی جنگ های لفظی بی ثمر خود را هم با ادبیات لمپن های روی سکوها جلو می برند.
این در حالی است که حتی اگر در فوتبال روز دنیا مدیران به پاسخگویی هم روی می آورند در سطوح بالای مدیریتی و با ادله اقتصادی و علمی حرف زده و از جنجال های هواداری اجتناب می کنند.
بیانیه رسمی باشگاه استقلال به عنوان باشگاهی که خودش را دو ستاره می داند یک بار دیگر مرور کنید. « علاقمندان به فوتبال، به خوبی به یاد دارند ویترین کدام باشگاه قبلا محل نگهداری بطری آب معدنی و گلدان بود. صد البته آن که باید حسرت جام را بخورد، کسان دیگری هستند که شعارهای جام‌هایی که برای استقلال خاطره است، برای پرسپولیس آرزوست!»
این البته در جواب به بیانیه بی جوهر سرخ ها نوشته شده اما همانطور که ملاحظه می کنید گویی توسط تیفوسی ها و روی سکوها روی کاغذ آمده است. سالهاست که در لیگ برتر فوتبال ما بیش از اینکه نبردهای باکیفیت در میدان سبز باعث اعتلای فوتبال بی دور پیکر ما باشد این بیانیه نویسی ها ما را از آرزوهای بزرگ مان دور کرده است.
ما هنوز در خواب قهرمانی ۱۹۹۰ باشگاه ها و تیم ملی با لبخند از این شانه به آن شانه می شویم و آسیا فارغ از خیال پردازی با سرعت نور به جلو می رود و در جام جهانی و جام باشگاه های جهان یقه اروپایی ها و آمریکایی ها را می گیرد.
استادیوم هایی که روزی داشتن آن آرزوی عرب ها و شرقی ها بود حالا تبدیل به خاطره ای مخدوش شده اند و استادیوم های فضایی همسایگان مان برای ما آرزو شده‌اند. در دنیای حرفه ای امروز که فاصله اروپا و آسیا به مویی رسیده نه دو قهرمانی ۵۰ سال قبل استقلال دیگر به ما جلال و جبروتی می بخشد و نه حسرت ویترین خالی سرخ ها ما را برای مقابله با تیم های تا دندان مسلح انگیزه می بخشد. بلکه این برکناری مدیران اشتباهی است و درس آموختن از مدیریت کشورهای همسایه در به کارگیری تجربیات لیگ های موفق است که می تواند گلیم ما را از آب بیرون بکشد.