اپیدمی اعتراض به داوری را باید به حساب غرض ورزی داوران نسبت به یک تیم و سرمربی بدانیم یا شورش مربیان علیه جامعه داوری؟ این حجم از نارضایتی‌ها و انتقادات نشانه دست‌های پشت پرده است یا یک جوسازی ساده؟ فشار و استرس ناشی از همین اعتراض ها، داوران را پراشتباه کرده یا این اشتباهات پرتعداد داوران است که کاسه صبر مربیان را لبریز کرده است؟ چرا برای یک بار هم که شده کمیته داوران یا سازمان لیگ، مسوولیت رسیدگی به این اعتراض‌ها را برعهده نمی‌گیرد؟ شاید بهتر باشد به جای اینکه همیشه مقابل انگ تأثیر دست‌های پشت پرده بر نتایج مسابقات بایستیم، یک بار بررسی دقیقی در این رابطه داشته باشیم.

نیازی به بررسی خیلی دقیق هم نیست. کافی است مصاحبه مربیان تیم‌های لیگ برتری را در نشست مطبوعاتی بعد از بازی آنها مرور کنیم. حتی در یک مرور سرسری هم به این نتیجه می‌رسیم که بیشتر مربیان نسبت به قضاوت مسابقات شان معترض هستند. از اعتراض‌های شدید علی دایی در بازی با پرسپولیس در هفته گذشته بگیریم تا ادامه اعتراض‌هایش در این هفته و مقابل تیم ذوب آهن. حتی اگر دایی را هم به واسطه اعتراض‌های همیشگی‌اش از جمع معترضان فاکتور بگیریم، باز هم نمی‌توان از اعتراض سرمربیانی چون پورموسوی، قلعه نویی، مجتبی حسینی و مهاجری به سادگی گذشت. اعتراض‌هایی که در برخی موارد با عذرخواهی داوران هم همراه بوده و آنها را به اعتراف درباره اشتباهاتی که در قضاوت خود مرتکب شده‌اند وادار کرده است.
حالا در روزهایی که اعتراض مربیان به بیشترین حد خود رسیده است، دو موضوع اساسی مطرح است. یا مربیان لیگ برتری جوسازی و متهم کردن داوران را بهترین راه فرار برای خود پیدا کرده‌اند و یا عملکرد کمیته و دپارتمان داوری در بحث آموزش و چینش داوران ضعیف بوده که تا این حد با افت قضاوت‌ها مواجه هستیم.
واقعیت این است که بعد از چند مورد اعتراض شدید از سوی برخی مربیان، دیده شده که داوران در بازی‌های بعدی از ترس به حاشیه کشیده نشدن، با احتیاط بیشتری سوت زده‌اند و خواه ناخواه تحت فشار ناشی از اعتراض‌های سرمربی، تیم او را با اغماض مورد قضاوت قرار داده‌اند. این اعتراض‌ها رفته رفته از انتقادهای احتمالی نسبت به عملکرد تیم و سرمربی کاسته و در برخی موارد دیوار کوتاه داوران بوده که سرمربیان را از گلایه‌ها رهانده. حالا خیلی از سرمربیان هستند که شلوغ کاری، اعتراض به داوری و جنگ روانی را در بخشی از تاکتیک‌های خود جا داده‌اند.
همین شیوه نامناسب باعث شده که صدای اعتراض به حق تعدادی دیگر به گوش دپارتمان و کمیته داوران نرسد. گویا مسوولان داوری ترجیح می‌دهند به جای وارد شدن به بازی‌های مربیان، از داوران خود حمایت کنند. در این فضا داورانی هم که واقعاً مرتکب اشتباه می‌شوند، به نوعی از جریمه و محرومیت معاف خواهند بود.
همین دور باطل است که روز به روز اشتباه پشت اشتباه را به همراه داشته و امروز واقعاً کسی نمی‌داند حق با مربیان است یا داوران؟ اما یک مساله در این میان واضح است و آن اینکه عدالتی که باید، در برخورد با این معضل صورت نگرفته است. کمیته اخلاق به خاطر یک اعتراض یک مربی را 30 میلیون جریمه می‌کند اما اعتراض‌های همیشگی مربیان دیگر هیچ گاه جریمه و تنبیهی را در پی ندارد.
فضای ایجاد شده در لیگ برتر به اندازه‌ای مهم است که در نوع خود آسیب شناسی و بررسی دقیقی را می‌طلبد و شاید بد نباشد که فدراسیون فوتبال برای یک بار هم که شده کارگروهی از متخصصان و بی طرفان را گرد هم جمع کند تا پاسخ روشنی باشد برای اشتباهاتی که در قضاوت‌ها رخ می‌دهد و اعتراض‌هایی که به داوری می‌شود.