در مورد رامین رضاییان بارها نوشته‌ایم و کمتر کسی در این فوتبال هست که به توانایی فنی او شک داشته باشد. او در دهه اخیر چند سر و گردن از تمام مدافعان کناری فوتبال ما بالاتر بوده و حالا به بلوغی رسیده که برای سپاهان و تیم ملی باعث خوشبختی است.
رامین رضاییان با تجربه دو جام جهانی و دو جام ملت‌ها و بازی در لیگ ستارگان قطر و لیگ بلژیک، حالا یک بازیکن با تجربه است اما کار بزرگ و مهم او حفظ آمادگی در سطح بالا در این سن و سال است.
رامین در هرمسابقه انگیزه‌ای دارد که انگار همان جوان گمنام در تیم راه آهن است که می‌خواهد سری میان سرها درآورده و برای خود اسم و رسمی دست و پا کند. او هنوز هم علاوه بر تیم به صورت اختصاصی تمرین می‌کند و به همین دلیل در اوج آمادگی است. در تمام این سال‌ها بازی متوسط یا معمولی از رامین سراغ نداریم. اوسطح کاری خود را به شکلی محسوس ارتقا داده و همیشه در اوج است.
رامین در قطر شماره ۱۰ می‌پوشید و از همان جا شروع کرد به زدن ضربات کاشته ایستگاهی و تمرین برای گلزنی. او یک مدافع راست است و در طول ۹۰ دقیقه به یاد نداریم که در محل خدمت خود یعنی دفاع غیبت داشته باشد. اما اوج هنر او که از آمادگی جسمانی خیره کننده‌اش می‌آید، حضور در بخش تهاجمی تیمش است. رامین هر فصل تر از اکثر مهاجمان لیگ ما بیشتر گل می‌زند و گل می‌سازد. در هر دو زمینه هم تنوع او مثال زدنی است، هم با سر گل می‌زند و هم با هر دو پا، هم از کاشته و پنالتی و هم در جریان بازی! او یک «وینگ بک» در استاندارد جهانی است.
رامین در ۵ بازی لیگ قهرمانان این فصل با ۴ گل بهترین گلزن ایرانی شد و حالا از طرف AFC به عنوان بهترین بازیکن دور مقدماتی انتخاب شده است. فقط نگاه کنید که این فصل چه نام‌های بزرگی در لیگ قهرمانان بازی کردند؛
از کریس رونالدو، نیمار و کریم بنزما تا کوتینیو، اولونگا ادمیلسون و البته سالم الدوسری ولی رامین ما با اینکه یک مدافع است، بالاتر از تمام این نام‌ها بهترین بازیکن تورنمنت انتخاب شده و با توجه به صعود سپاهان می‌تواند رکورد گلزنی و میزان اثرگذاری خود را بیشتر و بهتر کند.
در آستانه جام ملت‌ها این عنوان فردی رامین باعث خوشحالی تمام فوتبالی‌های کشورمان است و البته افسوس پرسپولیسی‌ها که از خلا نداشتن رامین باختند و حذف شدند...