امیر قلعه نویی با شعار تغییر نسل و جوانگرایی سکان هدایت تیم ملی را بر عهده گرفت. او در دوره اول حضور در این منصب یعنی در دهه ۸۰ نیز می‌خواست چنین کند. بعد از جام جهانی ۲۰۰۶ علی دایی و سایر بزرگترهای تیم ملی مثل یحیی گل محمدی یا سهراب بختیاری‌زاده را کنار گذاشت.

همه می‌دانیم که در آن مقطع چه شد و بعد از جام ملت‌های ۲۰۰۷ قلعه نوعی امکان ادامه کار در تیم ملی را از دست داد. وقتی او بعد از جام جهانی ۲۰۲۲ دوباره با همین ماموریت روی کار آمد، برای جلوگیری از تکرار آن تجربه در جام ملت‌های ۲۰۲۳ ترجیح داد با همان تیم با تجربه به میدان برود.

ولی بعد از جام ملتهای آسیا قلعه نویی که چراغ سبز برای ماندن در تیم ملی را گرفته بود، دست به کار شد و در اولین اردو برای دو بازی مقدماتی جام جهانی ۲۰۲۶ برابر ترکمنستان دست به جوانگرایی زد. او دو کاپیتان با تجربه سال‌های اخیر را دعوت نکرد و امید ابراهیمی هم که خداحافظی کرده بود.

همین تغییرات اندک میانگین سنی تیم ملی را پایین آورد، ضمن اینکه در ترکیب اصلی خبری از علیرضا جهانبخش و شجاع خلیل‌زاده یا رامین رضاییان هم نبود تا مجموعه این تغییرات به شکلی محسوس میانگین سنی تیم ملی را پایین آورد اما در میدان عمل اتفاق دیگری رقم خورد.

بازیکنانی که برای نخستین بار فرصت حضور در ترکیب اصلی تیم ملی را پیدا کرده بودند، در دیداری که تیم ملی با ۵ گل به پیروزی رسید فرصت چندانی برای محک نداشتند. البته که این بازیکنان به خوبی از عهده وظایفی که مربیان خواسته بودند برآمدند اما سطح فنی رقیب به حدی نبود که روی دروازه ما فشاری بیاورد تا بازیکنان تحت فشار آزمایش شوند.

ما در حمله فرصت‌های زیادی را از دست دادیم اما با توجه به اطمینان از پیروزی خیلی نگران کننده نبود. در دفاع هم تیم حریف صاحب فرصت آنچنانی روی دروازه ما نشد. جنگ‌های میانه میدان هم که به سود بازیکنان و با تجربه ما تمام می‌شد.

و در مجموع چه بازیکنان ترکیب اصلی و چه آنها که به عنوان یار جانشین و تعویضی به میدان آمدند، نیازمند دیدارهای سخت‌تر مقابل رقبای قدرتمند تری هستند تا عیار آنها برای حضور در عرصه‌های بین‌المللی محک درستی خورده و سنجیده شود.