تیم ملی قبلاً هم با امیر قلعه نویی پیروزی‌های پرگل را دشت کرده بود. ما به افغانستان ۶ گل زدیم و به قرقیزستان و اندونزی ۵ گل، پس از این بابت پیروزی پرگل مقابل ترکمنستان نوبرانه نبود.

اما بعد از جام ملت‌ها و در ابتدای پروسه تغییر نسل در تیم ملی و جوانگرایی، این برتری اعتماد به نفس کافی به بازیکنان و مربیان می‌دهد تا به این مسیر ادامه دهند. به لحاظ فنی نیز شکل به ثمر رسیدن این پنج گل باعث امیدواری کارشناسان و فوتبال دوستان شد.

از این پنج گل ما دو گل روی ارسال از جناحین توسط کنعانی زادگان به ثمر رسید، یکی با سر و یکی با پا. در همین مسابقه یک ضربه کاشته مهدی طارمی به تیر افقی برخورد کرد تا قدرت ما در استفاده از این تاکتیک نمایان شود.
دو گل دیگر ما در جریان مسابقه و روی حرکات ترکیبی در حمله به ثبت رسید. در اولی سردار آزمون به خوبی در کاری که تبحر دارد، به عمق زد و پاسی که به او رسید بدون نقص بود. در دومی نیز محمد محبی سر جای درست در لحظه درست حاضر بود.

اما شاید گل پنجم از همه برای ما بهتر بود، چرا که یک خلاء بزرگ در طول همه تاریخ فوتبال ما را پر می‌کرد. شوت از راه دور و فرصت استفاده از توپ‌های سوم پشت محوطه جریمه حریف یا روی موج دوم حملات همان گمشده تاریخی فوتبال ماست که حالا می‌توانیم امیدوار به امید نورافکن باشیم.

کاپیتان سابق تیم ملی امید با سابقه بازی در همه رده‌های سنی حالا در ۲۵ سالگی آنقدر تجربه بزرگسالان هم دارد که در میادین مهم بین‌المللی روی او حساب کنیم. همه می‌دانند که نورافکن یکی از بازیکنان مورد علاقه امیر قلعه نویی است و اگر مصدوم نبود قطعاً در جام ملت‌های آسیا هم بازی می‌کرد.

نورافکن در زمان اسکوچیچ آچار فرانسه تیم ملی بود، در لیگ هم سابقه بازی در پست‌های مختلف را دارد. او حالا از کمند مصدومیت طولانی مدت به طور کامل رها شده و با این بازی نشان داد که در تیم ملی هم می‌شود روی او حساب کرد.