ایران یگانه تیمی نبود که دیروز حریفش را در بازی های مقدماتی جام جهانی ۲۰۲۶ شکست داد. سوریه، چین، افغانستان، اردن، یمن، کویت و... هم در بازی های مقدماتی دیروز، پیروز شدند تا در ادامه راه ببینند چه اوضاع و احوالی پیدا می کنند.

تیم ملی ایران، چنان که قلعه نویی هم به درستی اشاره کرد با پدیده «زمین موکتی» در ترکمنستان مواجه شده بود و خوشبختانه با وجود چند آسیب دیدگی جزیی، اتفاق تلخ دیگری رخ نداد. با این همه، پروسه جوانگرایی در تیم ملی با شیب ملایم در حال شدن طی شدن است؛ ماجرایی که شاید با وضعیت فعلی، خیلی باب میل و سلیقه نباشد.

کادرفنی تیم ملی ترجیح می دهد عصاره تیم قبلی را حفظ کند و یک انقلاب غیرمنتظره در ترکیب به وجود نیاورد. از یک سو می شود به سرمربی تیم ملی حق داد که به دلیل نتیجه گرا بودن فوتبال ایران، در این زمینه دست به عصا حرکت کند و بی گدار به آب نزد؛ از سوی دیگر می توان از کادرفنی توقع اقدامِ شجاعانه تری داشت و در بازی هایی مانند ترکمنستان، از جوانان بیشتری در ترکیب اصلی استفاده کرد. البته اقدامات انتحاری و بی حساب و کتاب، آن چیزی نیست که از کادرفنی توقع می رود اما باید محاسبه حضور تیم ملی را در جام جهانی کرد؛ بله در خودِ جام جهانی که صعود تیم ملی به این رقابت ها باید قطعی و غیرقابل بحث باشد!

اگر تیم ملی با حفظ ماهیت و شاکله همان تیمِ جام ملت های آسیا به رقابت های جام جهانی اعزام شود، مسلما یک شکست دیگر از همین الان در انتظارمان خواهد بود. اگر هدف ما فقط صعود به جام جهانی بود، حرف بیشتری نداشتیم و می توانستیم به همین حد و اندازه قناعت کنیم اما پس از ناکامی در جام ملت ها، تیم ملی وعده جوانگرایی با شیب ملایم داد؛ حالا باید دید با این سرعت بسیار پایین در انجام پروژه جوان سازی تیم ملی، آیا شاهد یک تغییر نسل قابل توجه در این تیم خواهیم بود؟ ایا تیم متفاوتی در آینده خواهیم داشت که بتوانیم برای صعود به مرحله حذفی جام جهانی امیدوار باشیم؟

در جام جهانی ۲۰۲۶ مشخص می شود این روزها چه کردیم و چه برنامه ها و نقشه هایی در سر داشتیم...