واران در گفت‌وگو با نشریه اکیپ فرانسه به دو تا از مهمترین موارد حضورش در زمین فوتبال پس از ضربه خوردن از ناحیه سر، اشاره داشت که یکی بازی مقابل منچسترسیتی در مرحله یک هشتم نهایی لیگ قهرمانان سال 2020 با پیراهن رئال مادرید بوده است.

او گفت: در آن مسابقه من با سرگیجه بازی کردم. در واقع همان موقعی که داشتم خودم را برای رفتن به زمین آماده می‌کردم، فهمیدم که سرگیجه دارم و به خودم گفتم "بیدار شو!" و حتی به ذهنم رسید که به خودم یک سیلی بزنم. در طول مسابقه سه توپ اولی که به سمتم آمدم بی‌خطر بود و از نظر فنی دفع‌شان آسان بود اما واکنش من واقعاً آهسته بود، چون نمی‌توانستم روی کاری که می‌بایست انجام دهم، تمرکز کنم. مثل یک تماشاگر شده بودم که فقط داشت اتفاقاتی که در بازی رخ می‌داد را تماشا می‌کرد. عملکردم در آن بازی بد بود و کمی بعد فهمیدم که افتم به دلیل ضربه‌ وارد آمده به سرم بوده است.

واران در آن مسابقه نمایش جالبی ارائه نکرد و رئال مادرید هم با قبول شکست 2 بر یک از گردونه مسابقات کنار رفت. واران اما یک بار دیگر هم با پیراهن رئال مادرید، اتفاقی مشابه را تجربه کرد.

مدافع فرانسوی ادامه داد: من هرگز فرصت حضور در بازی‌های مهم را از دست نداده‌ام، چرا که اتفاقاً این بازی‌ها معمولاً همان‌هایی هستند که من با تمرکز بیشتری کارم را انجام می‌دهم. پس از حذف شدن‌مان من خودم را مقصر می‌دانستم، اگرچه که از نظر کار گروهی نیز ما نمایش چندان جالبی نداشتیم. بارها خودم را زیر سؤال بردم اما سرانجام به این نتیجه رسیدم که این اشتباهات از آسمان به من نازل نشده‌اند. یک بار دیگر در جریان یکی بازی‌های‌مان در لالیگا برابر ختافه، روی یک کرنر توپ به شدت به سرم برخورد کرد و به دلیل آن مجبور شدم زمین را ترک کنم و پنج روز مطابق پروتکل‌های تعریف شده برای ریکاوری عمل کردم و چندان به خودم فشار نیاوردم. بعد از آن هم چند روز تعطیل داشتیم و یادم هست که به شدت احساس خستگی داشتم اما فکر می‌کردم که دلیل آن مربوط به فشار معمول برهه پایان فصل است.

واران افزود: در طول حرفه‌ام چندین و چند بار از ناحیه سر ضربات سنگین دریافت کرده‌ام که بدترین آنها چند روز قبل از بازی‌های مهم رخ دادند و یکی از آنها هم بازی‌مان برابر منچسترسیتی در سال 2020 بود. آن موقع عوارض ناشی از ضربه وارد آمده به سرم آنقدر شدید بود که اگر یک نفر با من صحبت می‌کرد فقط به او نگاه می‌کردم، چون حتی نمی‌دانستم که باید چه جوابی به بدهم. الان هم راستش یادم نیست که در آن بازی اصلاً چه گذشت. فقط احساس می‌کردم که پلک‌هایم سنگین شده‌‌اند. الان که به عقب نگاه می‌کنم از خودم می‌پرسم که اگر می‌دانستم که دچار ضربه مغزی شده‌ام و این می‌توانست فرصت بازی کردن را از من بگیرد، آیا وضعیتم را به کادر فنی اعلام می‌کردم یا نه؟ البته من حتی نمی‌دانستم که 10 سال پیش تست‌‌هایی برای سنجیدن عوارض ناشی از ضربه به سر وجود دارد، بنابراین نمی‌توانستم آمادگی خودم را برای بازی کردن یا نکردن مقابل آلمان در مرحله یک چهارم نهایی (جام جهانی 2014 برزیل) بسنجم. شما اما پزشکان تیم را هم نمی‌توانید مقصر بدانید. در کل شرایط سختی است. در این 10 سال هرگز نخواستم که درباره این موضوع صحبت کنم چون فکر می‌کردم اگر چنین چیز‌هایی را بگویم همه فکر می‌کنند من دارم برای بد بازی کردنم بهانه می‌آورم در حالی  که من هرگز قصد توجیه نداشتم.

انتهای پیام/