امروز قصد داشتیم به خاطر بی اعصاب بودن بازیکنان ایرانی و پرخاشگری های آنها در اغلب هفته های لیگ، چند خط بنویسیم و حسابی از خجالت همه افرادی که در زمین فوتبال چند متر می دوند تا یک لگد درست و حسابی به اطرافیان تیم حریف بزنند بیرون بیاییم اما با خود گفتیم چرا وقتی استقلال و پرسپولیس مهاجمانی مثل گوستاو بلانکو،جلال الدین ماشاریپوف و اوستون اورونوف دارند، وقتمان را صرف کارهای بیخود دیگران کنیم؟

اصلا بگذارید تا دنیا دنیاست بازیکنان خاطی تو سر و صورت دیگران بکوبند و فوتبال را با چاله میدان اشتباه بگیرند؛ ما در آرامش کامل از حرکات انفجاری اوستون اورونوف و شوت های او لذت می بریم.

ما بازی های ماشاریپوف را تماشا می کنیم و او را در قامت یک بازیکن فرصت شناس می بینیم.

ما بلانکو و آن شوت در جا و بی مکث این بازیکن را می بینیم و از هنرنمایی اش لذت می بریم. بلانکو اگر نبود، استقلال امروز مقابل ذوب آهن ۳ امتیازی نمی شد.

این ۳ بازیکن آنقدر حضوری ارزشمند در رقابت های لیگ برتر داشتند و به داد پرسپولیس و استقلال رسیدند که ترجیح می دهیم بابت سلیقه ای که هر ۳ بازیکن را تقدیم این تیم ها کرد درود بفرستیم و از بقیه بازیکنان هم بخواهیم به جای ژانگولربازی و بی اعصاب بودن، از نظر فنی مثل این بازیکنان خارجی خودشان را ارتقا بدهند و فریادرس تیم هایشان باشند.