دیدار مقابل فولاد برای استقلال از همیشه مهمتر بود. باز هم پرسپولیس قبل از این تیم برد تا موقتاً به صدر جدول برود و استقلال چاره‌ای جز کسب ۳ امتیاز خانگی نداشت. فولاد در انتهای جدول برای بقا به این امتیازات نیاز داشت و تقابل قرمز و آبی هم که همیشه مهم است.

اما بازی با فولاد به دلایل شخصی هم برای نکونام اهمیت بیشتری داشت. او در سال‌های اخیر با این تیم به افتخارات زیادی رسیده و اساساً فولاد سکوی پرتاب او به استقلال شد. تقابل دو تیمی که تمام جام‌های فوتبال ایران را دارند؛ قهرمان لیگ، حذفی و سوپرجام شده و نماینده ایران در بالاترین سطح آسیا بودند.

جواد نکونام این بازی را هم با یک گل برد با همان شیوه همیشگی و بازی محتاطانه که این بار هم جواب داد. با همان حاشیه‌های قبل و بعد بازی که تا امروز شرایط را به نفع نکونام رقم زده اند اما باز هم صدای زنگ خطر به گوش طرفداران استقلال رسید...

اگر آن ضربه بازیکن فولاد به جای تیر به تور رسیده بود، اگر شیمبای ۴۲ ساله مصاف تک به تک در دقایق آخر مقابل حسینی را به آسمان نمی‌زد و خلاصه اگر یک لحظه غفلت رخ می‌داد، الان استقلال صدر جدول را نداشت!

این شیوه بازی محتاطانه و بسنده کردن به حداقل نتیجه بسیار ترسناک و خطرناک است. در فوتبال حتی برتری با دو گل هم قابل اتکا نیست و جواد نکونام تا اینجا شانس آورده که بردهای یک بر صفر و ناپلئونی به نام او و تیمش ثبت شده است اما خودش بهتر از هر کس می‌داند که شانس در فوتبال همیشه با انسان نیست.

هنوز سه بازی مانده و در صورت ادامه این روش احتمال یک لغزش هست و همه می‌دانند که اولین اشتباه برای استقلال، آخرین هم خواهد بود مگر اینکه شیوه بازی این تیم تغییر و برای زدن گل‌های بعدی بازی کند تا با اولین اشتباه زحمات یک ساله نکونام و یارانش به هدر نرود...