در تمام طول این فصل و طی ۸ سال اخیر که پرسپولیس ۷ بار به مقام قهرمانی رسیده، کم نبودند کسانی که برای توجیه ضعف و کم کاری‌های خود، سعی کردند به این تیم اتهام زده و عناوین قهرمانی و موفقیت‌هایش را به حساب عوامل بیرونی بگذارند.
ادعایی که در این فصل جواد نکونام آن را چند پله بالاتر برد و اگر دیگران در طول یک فصل چند بار از این اتهام استفاده می‌کردند، او هر هفته همین حرف‌ها را زد و ناخواسته روی تیم خود نیز تاثیر منفی گذاشت. اما روند بازی آخر پرسپولیس مقابل مس رفسنجان ثابت کرد که این ادعاها چقدر اشتباه و از حقیقت به دور است. در حقیقت پرسپولیس در این مسابقه تصویری از خود ارائه داد و ضعف‌هایی داشت که اگر رقبا روی همان کار می‌کردند، به راحتی قادر به شکست دادن این تیم بودند.
البته که کار پرسپولیس در حفظ برتری روانی خود و ریتم پیروزی و ثبات در نتیجه طی هفته‌های آخر که فشار روی تیم‌ها به مراتب بیشتر می‌شود، قابل تقدیر بود اما این به معنی شکست ناپذیری قرمزها نیست! این پرسپولیس همان تیمی است که دور رفت امتیازات زیادی از دست داد و در لیگ قهرمانان آسیا نیز در همین ورزشگاه آزادی در حالی به الدحیل قطر باخت که این تیم حذف شده بود و دور رفت در خانه خود به پرسپولیس باخته بود! اما نگاه کنید به همین مسابقه آخر که در دوران طلایی ثبات تیمی پرسپولیس رقم خورد. هرچه از شروع نیمه دوم به سمت سوت پایان داور پیش می‌رفتیم تمرکز و آمادگی روحی و اعتماد به نفس بازیکنان پرسپولیس کمتر و کمتر می‌شد.
فقط به صحنه درگیری آل کثیر با سروش رفیعی در دقیقه ۵۸ به عنوان یک نمونه نگاه کنید. بازیکنی مصدوم شده و درد دارد اما همبازی او بر سرش فریاد می‌کشد! بر سر بازیکنی که بزرگترین امید تیم برای گل زنی و کسب پیروزی است! یعنی همان بهانه داد زدن! دیدیم که عیسی در ادامه مسابقه یک تک به تک عالی را از دست داد و نتوانست به مس گل بزند. یعنی به همین راحتی یک مهره اثرگذار پرسپولیس از بازی خارج شد، آن هم نه توسط تیم حریف که توسط خود بازیکنان پرسپولیس و آن هم بازیکن با تجربه‌ای همچون سروش رفیعی!
پرسپولیس نشان داد که اگر تیم‌ها کمی با تمرکز مقابلش بازی کنند و راه‌های برتری این تیم را ببندند، به راحتی قابل توقف است. کاری که در همین دور برگشت ۳ تیم انجام دادند، آلومینیوم پرسپولیس را برد و سپاهان و استقلال نیز این تیم را متوقف کردند.