پیروزی ایران مقابل هنگ‌کنگ در بازی تشریفاتی مرحله پیش‌مقدماتی جام‌جهانی برای کمتر کسی غافلگیرکننده بود. هنگ‌کنگ را همیشه برده‌ایم و قرار هم نبود اتفاقی غیر از این رخ بدهد؛ حتی اگر نام چند بازیکن جدید و جوان در ترکیب اصلی تیم ملی برای این دیدار به چشم می‌خورد. با این حال، آنچه این برتری ۴-۲ را تا حدی زیر سؤال برد، تزلزل در ساختار دفاعی تیم ملی بود؛ نقطه ضعفی که از نخستین روزهای حضور امیر قلعه‌نویی روی این نیمکت دیده شد و هنوز هم انگار به‌طور جدی رفع نشده است.
البته که تیم قلعه‌نویی از تیم کارلوس کی‌روش هجومی‌تر است اما این تفاوت زمانی فضیلت محسوب می‌شود که با این حجم از ضعف دفاعی همراه نباشد. در حقیقت اگر قرار باشد ما بیشتر حمله کنیم و در عوض مقابل هر حریفی در هر سطح فنی کلی موقعیت بدهیم، هیچ پیشرفت خاصی صورت نگرفته است. شما اگر کره و ژاپن را ۴-۲ ببری خیلی قشنگ‌تر از این است که یک بر صفر برنده باشی اما ثبت این نتیجه مقابل تیمی مثل هنگ‌کنگ واقعا جالب نیست. حقیقت آن است که دروازه تیم ملی با امیر قلعه‌نویی مقابل ضعیف‌ترین و گمنام‌ترین تیم‌های قاره هم به‌راحتی باز شده است؛ از افغانستان و قرقیزستان تا فلسطین و هنگ‌کنگ. این حتما نشان‌دهنده تداوم یک ضعف فنی مهم است که در مسابقات بزرگ می‌تواند به پاشنه آشیل تیم ملی تبدیل شود.
حقیقتا از کادرفنی موجود انتظار پذیرفتن ضعف‌ها را نداریم. آنها همین ۲گل دریافتی را هم به پیشرفت هنگ‌کنگ ربط دادند اما نکته اینجاست که اگر این ضعف اصلاح نشود، دیر یا زود تراژدی بزرگی مثل بازی با قطر تکرار خواهد شد؛ مسابقه‌ای که ایران در آن برای نخستین‌بار در یک بازی رسمی از عنابی‌ها ۳گل دریافت کرد. همچنین ۴۵دقیقه دوم بازی رفت با ازبکستان در همین مسابقات پیش‌مقدماتی جام‌جهانی هم به وضوح آسیب‌پذیری وحشتناک ساختار دفاعی تیم ملی را نشان داد؛ تیمی که در کل جام‌ملت‌های آسیا فقط یک کلین‌شیت داشت و گویا هنوز مربیانش فکر می‌کنند مشکل خاصی ندارد!