حدس زدن اینکه با سرمربی تیم نایب قهرمان لیگ کشور جنگ‌زده اوکراین، نمی‌توان به المپیک رفت، به هیچ وجه کار سختی نبود. علاوه بر این، باید قبول کرد با مربی‌ای که کمتر کسی در ایران حتی اسمش را شنیده بود، نمی‌شد در بین غول‌های جهان والیبال، راه به جایی برد.
شرایط تیم ملی ایران در لیگ ملت‌های 2024 به جایی رسید که حتی مقابل تیم تازه‌وارد ترکیه نتوانست حتی یک امتیاز کسب کند و 3 بر یک شکست خورد. از همین رو، فلسفه انتخاب «مائوریسیو موتا پائز» به عنوان سرمربی و اینکه او همان کسی است که می‌تواند حداقل روحیه جنگندگی را در تیم ملی زنده کند، زیر سؤال می‌رود. تیم ملی با پائز، نه نتیجه گرفت و نه جنگید.
این مربی برزیلی-فرانسوی که تنها 7 بازی روی نیمکت تیم ملی ایران دوام آورد، پس از شکست 3 بر 2 مقابل بلغارستان گفت: «نقطه ضعف ما شخصیت هر کدام از بازیکنان است. آنها نمی‌خواهند همراه هم بجنگند. گاهی اوقات از مبارزه دست می‌کشند در حالی که باید ادامه دهند و به یکدیگر احترام بگذارند.»
پائز پس از شکست مقابل ژاپن هم به تیم و شاگردانش تاخت: «ست سوم خجالت‌آور بود. ما تیم بودن و مبارزه کردن را رها کردیم، به کشورمان احترام نگذاشتیم، به تماشاگران احترام نگذاشتیم و می‌بایست بهتر از این بازی می‌کردیم. باید به کاری که انجام می‌دهیم و پیراهنی که پوشیدیم احترام می‌گذاشتیم. از تیم ایران از ست سوم ناامید شدم.»
او خیلی زود از شاگردانش ناامید شد و در عمل نشان داد، کسی نبود که ارزش سرمایه‌گذاری و برنامه‌ریزی بلند مدت را داشته باشد. در واقع از همان ابتدا مشخص بود پائز انتخابی اشتباه است. تیم ملی والیبال به فردی نیاز داشت که روحیه جنگندگی و انگیزه را به تیم تزریق کند. این تیم به شکست خوردن عادت کرده و گویی هیچ انگیزه‌ای برای برد ندارد و مربی‌ای می‌خواهد که این شرایط را تغییر دهد و پائز کسی نبود که این خصوصیات را داشته باشد.
روند طولانی انتخاب سرمربی در عمل به 8 شکست متوالی در لیگ ملت‌ها ختم شد و هیچ کورسوی امیدی برای کسب حتی یک پیروزی در هفته سوم مقابل آمریکا، هلند، فرانسه و آلمان وجود ندارد. اکنون باید دید بعد از لیگ ملت‌ها و افت رنک و اعتبار تیم ملی، والیبال ایران برای مربیان درجه یک دنیا چه جذابیتی خواهد داشت.
انتهای پیام/