18 سال، 7 ماه و 5 روز پیش، تیم‌های ترکیه و سوئیس در مقدماتی جام جهانی 2006 به مصاف هم رفتند که در پایان مسابقه، میزبان با وجود پیروزی 4 بر 2، از  راهیابی به جام جهانی ناکام ماند چرا که به دلیل قانون گل‌زده در خانه حریف و شکست 2 بر صفر در بازی رفت، امکان صعود این تیم به جام جهانی وجود نداشت.

نقطه تلخ ماجرا درگیری‌های بعد از بازی بود که یامین هوگل بازیکن سوئیس هنگام خروج از زمین به یکی از مسئولان ترکیه لگد زد. آلپای بازیکن تیم ملی ترکیه همین حرکت را در قبال یک بازیکن دیگر سوئیس تکرار کرد. استفن گریچینگ بازیکن ذخیره سوئیس که فرصت بازی پیدا نکرد به بیمارستان منتقل شد.

این روایت از فوتبال ترکیه مصداق بارز ضرب المثل خوردن همزمان پیاز و چوب، پرداخت پول بود. شبی که هزاران تماشاگر خسته و ناامید به خانه بازگشتند.

در این روزگار و سختی ایام، شاید بسیاری از هواداران ایرانی چنین خاطره‌ای را به یاد نداشته باشند، اما فوتبال باشگاهی ایران در همین مسیر «چوب، پیاز و پول» گام برداشته است؛ طلسم صعود فوتبال به المپیک، ناکامی در قهرمانی در لیگ قهرمانان آسیا، 12 دوره عدم قهرمانی در جام ملت‌های آسیا. در چنین شرایطی لیگ ما بیش از آنکه به دنبال ارتقای خود باشد شاهد دعوا بر سر رنگ لباس مربیان، زمین‌های کم کیفیت، درگیری با داور و بازیکنان رقیب و استخدام مربیان دادزن است!   

این در حالی است که بسیاری از کارشناسان فوتبال در مورد لزوم توجه به زیرساخت‌ها و تربیت بازیکنان جدید هشدار می‌دهند. ناصر ابراهیمی پیش از این به تسنیم گفته بود:«کفگیر فوتبال ایران به ته دیگ خورده است.»

فرقی میان هیچ تیم و رنگی نیست، اگر می‌خواهیم قضیه چوب، پیاز و پول برای فوتبال ما تکرار مکررات نباشد، باید نگاه‌مان را تغییر دهیم. دربی، سپاهان- گل‌گهر، مس - پرسپولیس، تراکتور- استقلال، کتک خوردن داورها در دسته‌های پایین‌تر و درگیری اعضای خانواده‌ها و بستگان بازیکنان روی سکوها در همین سطوح و ...

انتهای پیام/