سیدمصطفی هاشمی طبا در روزنامه شرق نوشت: آنان که در عنفوان جوانی جمجمه‌های خود را به خدا سپردند و با احساس دفاع از ایران و جمهوری اسلامی به سوی نبرد حق علیه باطل شتافتند. اینان اینک در حالی که به درست یا نادرست عنوان «دکتر» قبل از نامشان می‌آید، در پی تصاحب «مسند ریاست‌جمهوری» یا به عبارت خودشان عهده‌گرفتن بار سنگین رسالت امور اجرائی یا به هر تعبیر و عبارت دیگر هستند. آنان از ماهیت قبلی خود یعنی فداشدن برای آرمان‌های دفاع از میهن به ماهیت جدید یعنی بقا برای اجرا رسیده‌اند. آیا این دو ماهیت با یکدیگر تفاوت دارد؟
آنچه در طول چند روز مصاحبه و سخنرانی و مناظره دیده شد، نشان می‌دهد که نامزدهای معزز، نه‌تنها کمتر که باید گفت نوعا از بقا و ماندگاری ایران‌زمین یاد نکرده‌اند. چنانچه پیش‌بینی می‌شد غالبا به طرح مسائلی که از ذهن خودشان برای مردم مهم است، می‌پردازند. یکی وعده رساندن گوشت به در خانه مردم را می‌دهد (البته نگفته پولش را نمی‌گیریم!) و دیگری با انتقاد از وضع موجود، از قراردادن فرودگاه بین‌المللی امام خمینی به‌عنوان مرکز هواپیمایی خاورمیانه و اینکه هواپیماهای تجاری خارجی از مسیر فضای ایران عبور خواهند کرد. در حالی که اگر ایشان خود در ناکامی‌های فرودگاهی سهمی نداشته، حداقل سیاست‌های منجر به این امر را تأیید می‌کرده است.
یا اینکه می‌گویند در سیاست خارجی باید به وفاق برسیم. مگر تا به حال 10 حزب برای سیاست خارجی دعوا داشته‌اند. سیاست خارجی از بالا تعیین می‌شود و وزارت خارجه و میدان و دیگران مجری هستند، پس با چه کسی می‌خواهید وفاق کنید؟
از این حرف‌ها و وعده‌ها در این روزها بسیار است و دریغ از نیم‌نگاهی به شرایط ایران و تلاش برای حفظ و ارتقای شرایط نابودکننده سرزمین ایران.چه شده است آیا آنان تغییر ماهیت داده‌اند یا آنکه برای کسب رأی مردم مثل دیگر نامزدهای دوران‌های قبل فقط به مسائل روز و رودرروی مردم پرداخته‌اند؟