عباس دباغی در گفت‌وگویی، درباره اینکه چرا در این سال ها حضور فعالی در کشتی نداشته، اظهار داشت: در ظاهر در کشتی نیستم، اما کاملا پیگیر اخبار هستم و ذهنم همیشه در کشتی است. صرفا شاید جسمم اینجا نباشد، اما عشق من همیشه به کشتی برقرار بوده و حتما یک روز دینم را به شهر و کشورم ادا خواهم کرد. روزی که خیلی هم دور نیست، وارد کار مربیگری می‌شوم و از دوره کشتی‌گیری‌ام خیلی بهتر خواهد شد.
این کشتی‌گیر که سال 2008 به عضویت تیم اعزامی به المپیک درآمد، درباره اینکه زود دنیای قهرمانی‌اش تمام شد، گفت: زمانی که به پکن رفتم 20 ساله بودم، آن سال ما یک تیم جوان با مربیگری مرحوم معزی‌پور بودیم که به المپیک رفتیم و اغلب آن بچه‌ها از جمله رضا یزدانی، مهدی تقوی و... بعدا قهرمان جهان شدند، نسل خیلی خوبی بودند. من اما از کشتی دور شدم، آن زمان بهای آنچنانی هم به ما داده نمی‌شد، در عین حال که مسائل خودمان هم بود. آسیب‌دیدگی ستون فقرات اذیتم می‌کرد و هنوز هم درد با من است. درگذشت برادرم ابوالفضل هم به کل من را از همه چیز دور کرد. 5 سال طول کشید که خودم را بعد از مرگ او جمع کنم.
عضو سابق تیم ملی کشتی آزاد درباره اینکه چه چیزی منجر به کسب نتیجه در دوره قهرمانی می‌شود، تاکید کرد: همه آدم‌ها دو دست و دو پا و دو چشم و... دارند، آن چیزی که افراد را از هم متفاوت می‌کند، ذهن و زاویه دید آنهاست. ذهنیت است که از یک آدم فرد برتر می‌سازد و او را از بقیه متمایز می‌کند.
کشتی‌گیر ساروی سابق وزن اول در پاسخ به این سوال که از المپیک چه چیزی برایش به یادگار ماند؟، گفت: یکسری چیزها هست که باید تجربه‌اش کنی و روحت بداند کجا می‌روی. المپیک خیلی جای بزرگی است، یک رودخانه در شهر ما وجود دارد که من گفتم انگار از آن رودخانه، داخل اقیانوس انداخته بودند. المپیک برایم چنین فضایی بود. وقتی با بسیک کودوخوف کشتی گرفتم بین دو تایم متوجه شدم چیزی از او کم ندارم. اگر یک بار قبل از المپیک با او کشتی می‌گرفتم نتیجه‌مان در پکن خیلی فرق می‌کرد. آن سال، سهمیه المپیک را من گرفتم، قهرمان جهان و سوم المپیک را بردم، تقی داداشی که الگوی ورزشی من هم بود، قبل از من مدعی این وزن بود، اما برای المپیک با هم کشتی رودررو نگرفتیم.
دباغی ادامه داد: هرچند می‌گویم فضای المپیک سنگین است اما واقعا فرقی با مسابقات جهانی ندارد. از این حیث سنگین است که چهار سال یک بار برگزار می‌شود و همین حساسیت آن را زیاد می‌کند، شاید چهار سال بعد دیگر کشتی‌گیر نباشد، آسیب ببیند و یا کشتی را کنار بگذارد. چهار سال زمان زیادی است، ضمن آنکه حضور در این رقابت‌ها سهمیه‌ای است و کشتی‌گیران خوب دنیا دستچین می‌شوند. به قول هادی عامل، دانه درشت‌ها به المپیک می‌آیند.
وی درخصوص تیمی که قرار است مرداد ماه در پاریس روی تشک برود، عنوان کرد: من با علیرضا دبیر هم صحبت کردم، اگر می‌خواهیم روسیه و آمریکا را ببریم غیر از کلاس زیرگیری، باید کلاس سر و گردن گیری را به کشتی‌مان اضافه کنیم. با این مهارت، 90 درصد روس‌ها و آمریکایی‌ها را می‌توانیم ببریم و خیلی به ما کمک می‌کند. سروگردن گیری چیزی است که کمتر ریسک دارد، مثلا در حالت زیرگیری ممکن است خودت گیر بیافتی اما وقتی روی سروگردن کار کنیم، حریف خسته می‌شود و راحت به پوئن می‌رسی. استاد این کار هم اکبر فلاح بود که من در تیم ملی جوانان زیر نظر او کار کردم.
دباغی تاکید کرد: اگر کلاس سروگردن گیری را به کشتی‌مان اضافه کنیم خود حسن یزدانی هم راحت دیوید تیلور را می‌برد. کادر قبلی به همین منظور عیسی حاجی‌اف را آورد ولی او بیشتر روی فیتو زدن حسن یزدانی کار کرد و اتفاقا تاثیر عیسی حاجی‌یف تا حدودی روی تیم مشخص بود.
انتهای پیام/