چند وقت پیش و دقیقا قبل از شروع جام ملت های آسیا ۲۰۲۳، میان خداداد عزیزی و علیرضا بیرانوند بحث مهمی درباره بهترین نسل تاریخ فوتبال ایران در جریان است.

بیرانوند در هر مصاحبه ای و با استفاده از هر فرصتی، قاطعانه طیف فعلی بازیکنان تیم ملی را در دسته بهترین نسل تاریخ فوتبال کشور قلمداد می کند؛ خداداد عزیزی هم این نظریه را برنمی تابد و می گوید نسل ۹۸ فوتبال ایران، یک چیز دیگر است. نظرسنجی ها و جستجوهای میدانی و اینترنتی، البته به سود خداداد است و چیز دندان گیری، نصیب بیرانوند نمی شود.

ما با اینکه از هر دو نسل متفاوت فوتبال در تیم ملی، خاطره های زیادی داریم اما روی یک نکته به جمع بندی مشخصی می رسیم. تیم ملی چه با علی دایی، مهدوی کیا، کریم باقری و چه بعدها با مهدی طارمی و سردار آزمون و... سال های سال است که قهرمان جام ملت های آسیا نشده... اینکه دعوا بر سر چیست را دقیقا نمی دانیم اما رای ما به هر کدام از این نسل ها باشد، مهمترین سوالی که طرح می شود قهرمانی آسیاست که حسرتی ۵۰ ساله را در این راستا با خود حمل می کنیم.

اصلا مناقشه اصلی و اساسی همین جاست؛ اینکه چرا فوتبال ایران با بهترین ستاره هایش در نسل های مختلف، عاقبت به خیر نمی شود.

در سال های گذشته فرصت زیادی نصیب تیم ملی شد تا پس از صعود به جام جهانی به دور دوم برویم. اما هر بار متاسفانه چنین اتفاقی رخ نداد. با اینکه از گذشته تا امروز بازی های خاطره انگیزی مقابل آمریکا با نسل خداداد عزیزی انجام دادیم و بعدها با نسل جدید، به مصاف آرژانتین و پرتغال در جام های بعدی شتافتیم. از آن روزها خاطرات قشنگی داریم اما محصول و نتیجه نهایی چه بود؟ حذف از گروه مقدماتی و پایان کار زودهنگام در جام جهانی...

مهمترین اتفاقی که در این سال ها نصیب فوتبال ایران شد، اقتدار ما در فوتبال آسیا به شهادت رنکینگ کنفدراسیون بود که متاسفانه قافیه را مدتی است به ژاپن باخته ایم. در واقع می توانیم تا فردا صبح درباره اینکه کدام نسل در تاریخ تیم ملی، بهترین است بحث کنیم اما در همه این سال ها باید به یک افتخار ناقابل آسیایی با هر نسلی دست پیدا می کردیم که هزار افسوس چنین نشد.