اتفاقی که در بازی با سایپا در نخستین بازی دور برگشت رخ داد به این انگاره هاشور واقعیت می‌زند و نشان می‌دهد که سرخ‌ها باید با جدیت به دنبال خریدهای تازه باشند.

نقطه عطف بازی پرسپولیس و سایپا در اواسط نیمه نخست بازی رخ داد، جایی که محسن ربیع‌خواه مدافع چپ منفعل سرخ‌ها مصدوم شد و از بازی بیرون رفت تا برنامه برانکو ایوانکوویچ با یک تعویض اجباری و یک تغییر غیرقابل پیش‌بینی روبه‌رو شود.

سرمربی پرسپولیس که ترکیب دفاعی تیمش را مثل تمامی بازی‌های نیم فصل نخست با یک آرایش ثابت ارنج کرده بود، انتظار چنین اتفاقی را نداشت بنابراین در قبال این غافلگیری محض یک تصمیم متهورانه گرفت. او علی علیپور مهاجم جوان تیمش را به زمین فرستاد تا در کنار طارمی قرار بگیرد، وحید امیری را یک خط عقب‌تر برد تا جای فرشاد احمدزاده بایستد و در نهایت احمدزاده در دفاع چپ جانشین ربیع خواه شد. تغییری که البته هیچ کس انتظارش را نداشت.

بردن احمدزاده تند و تیز و البته تهاجمی به دفاع چپ تصمیمی بود که در همان وهله نخست با بدبینی مواجه شد. چه آنکه احمدزاده در فاز تهاجمی و پست تخصصی‌اش نیز یک بازیکن کامل و صددرصدی نیست. از سوی دیگر او در میان حمله‌وران پرسپولیس کمترین مشارکت را در امور تدافعی دارد و تقریبا هیچ‌گاه به دفاع پرسپولیس کمکی نمی‌کند.

بنابراین می‌شد حدس زد که این تصمیم جسورانه چندان موفقیت آمیز نباشد. گمانه‌ای که البته در نیمه دوم و در یک ضدحمله سریع به حقیقت پیوست. وقتی احمدزاده در تقابل با مهاجم سایپا در یک موقعیت تک به تک به جای زدن توپ حریف او را سرنگون کرد تا داور بلافاصله کارت قرمز را روبه‌روی بازیکن پرسپولیس بگیرد و سرخ‌ها در حوالی دقیقه 60، 10 نفره شوند. اتفاقی که پرسپولیسی‌ها را مجبور کرد بیش از 30 دقیقه در برابر سایپای زخم خورده 10 نفره بازی کنند و حملات پردامنه حریف را تحمل کنند. آنچه فشار مضاعفی را به پرسپولیس وارد کرد.

در این میان تقصیری متوجه احمدزاده نیست چرا که او اساسا برای دفاع کردن ساخته نشده و دفاع کردن را بلد نیست. این نکته را برانکو به‌عنوان سرمربی پرسپولیس بهتر از هر کسی می‌داند. از همین رو تصمیم وی برای بردن احمدزاده با این خصوصیات به دفاع چپ کاملا اشتباه بود. سرمربی پرسپولیس تصور می‌کرد این سورپرایز تاکتیکی می‌تواند حریف را غافلگیر کرده و با توجه به حضور دو چپ پای رونده در سمت چپ و زوج احمدزاده – امیری حریف را در منگنه قرار دهد اما محاسبات وی کاملا اشتباه از آب درآمد و این پرسپولیس بود که در نهایت در منگنه قرار گرفت. چرا که احمدزاده به هیچ عنوان در دفاع چپ موفق نشان نداد.

این اتفاق نشان می‌دهد که پرسپولیس در خط دفاع خود تنها باید به همان نفرات قدیمی اتکا کند و تنها روی مدافعان تخصصی خود حساب باز کند. آنچه بیش از همه دست خالی برانکو را نشان می‌دهد. تیمی که در خوشبینانه‌ترین حالت تنها 5 مدافع تخصصی در ترکیب خود دارد و بدتر اینکه از این جمع 4 نفر مدافعان کناری هستند و تنها یک مدافع تخصصی مرکزی در جمع سرخ‌ها حاضر است. این همان زنگ خطر خاموشی است که در بازی‌های پرفشار نیم فصل دوم به شدت پرسپولیس را تهدید می‌کند. در نیم فصلی که بازی‌ها حساستر و نزدیک‌تر دنبال می‌شوند و البته کارزار لیگ قهرمانان آسیا نیز در راه است و همین فشردگی ریسک مصدومیت‌ها و محرومیت‌ها را بیشتر و بیشتر می‌کند و این پرسپولیس را بیشتر در منگنه قرار می‌دهد.

تیمی که نه تنها هیچ مدافع جانشین و آلترناتیوی روی نیمکت ندارد بلکه در شرایط عادی نیز برای ترکیب چهار نفره خط دفاعی اش با احتیاط و اما و اگر روبه‌روست. برانکو باید این تهدید را جدی گرفته و در فرصت کوتاه باقی مانده تا پایان نیم فصل نقل و انتقالات حداقل یک مدافع به ترکیب تیمش اضافه کند. تجهیز و تکمیل خط دفاعی باید اولویت اصلی پرسپولیس در روزهای باقی مانده باشد. اولویتی که اگر جدی گرفته نشود، می‌تواند تبعات ویرانگری به همراه داشته باشد