اشک های روز آخر لیگ شاید بیشتر از لبخند های آن بود؛ به ویژه آنکه تکلیف بزرگترین لبخند زننده ی لیگ یعنی قهرمان هفته ها پیش مشخص شده بود تا روز پنجشنبه بیش از آنکه تقابل اشک ها و لبخند ها باشد، تقابل اشک شوق و اشک غم باشد.

خداحافظی ادینیو با به ثمر رساندن آخرین گل در یادگار امام تبریز یکی از اشک های شوق این روز بود؛ مهاجمی که فصل فوق العاده ای را با قرمزهای تبریزی سپری نکرد و در نهایت برای همیشه با هواداران تراکتورسازی خداحافظی کرد هم جنس با اشک های سعید آذری در اصفهان و بعد از کسب عنوان چهارمی بود. مدیرعاملی که فصل پرفشار و سختی را سپری کرده بود و در نهایت توانست با اعتماد به حسینی اندک شانس آسیایی شدن را زنده نگه دارد.

اشک میثاقیان اما جنس متفاوی با بقیه اشک ها داشت. او بعد از دو فصل ناکامی در دسته یک فوتبال ایران با مس کرمان، خونه به خونه و بادران بی آنکه پای برج میلاد را وسط بکشد با تکیه بر بازیکنان سیاه جامگان توانست معجزه خلق کند و تیم مشهدی را در دقایق پایانی در لیگ برتر نگه دارد.

رضا عنایتی اما اشک های تلخ لیگ شانزدهم را رقم زد؛ خداحافظی بهترین گلزن لیگ برتر با دنیای فوتبال با سقوطی همراه بود که باعث شد تا شاهد چشمان اشکبار بهترین گلزن تاریخ لیگ برتر باشیم تا آخرین تصویر از عنایتی در فوتبال ایران فعلا اشک باشد.

به این لیست شاید بتوان اشک بازیکنان صبای قم بعد از سقوط، اشک شوق سیاه جامگانی ها بعد از بقا، اشک های ابراهیم صادقی بعد از خداحافظی و بسیاری دیگر را اضافه کرد که به عنوان آخرین تصاویر ثبت شده از لیگ شانزدهم باقی ماندند.