چهارمین دوره بازی های کشورهای اسلامی برای آذربابجان یک نوع مسابقات دستگرمی است. کشوری که رگ و ریشه اش به ایران بازمی‌گردد و هویتش را از ایران بزرگ وام گرفته و حالا در هزاره سوم رویاهای بزرگی را در سر می پروراند.بعد از میزبانی بازی های اروپایی در سال گذشته که با زرق و برق بسیار انجام شد، حالا بازی های کشورهای اسلامی سنگ محک دیگری برای آذربایجانی هاست تا با این میزبانی های دم دستی خود را مهیای تورنمنت های بزرگ‌تری کنند که رویای آنهاست، مثل یورو، جام جهانی و شاید المپیک.
این را ولنتیر جوانی به نام صباح به من می گوید. پسرکی با 22 سال سن که ساعت 4.30 بامداد در فرودگاه حیدرعلی اف باکو با روی گشاده از ما استقبال می کند. دانشجوی رشته جامعه شناسی است و برای ما که بعد پروازمان از مبدا یک ساعت تاخیر داشته و خسته و کلافه به باکو رسیده ایم، یک سورپرایز جالب در بدو ورود محسوب می شود.
صباح بیش از همه با سجاد انوشیروانی، سرمربی تیم ملی وزنه برداری گرم می‌گیرد چرا که او را شناخته و از مدال المپیکی اش می‌گوید. به ویژه اینکه سجاد نیز با زبان مادری با او گفت‌وگو می کند و همین همزبانی سبب الفت بیشتر این دو شده.
ولنتیر جوان درباره تهران پرهیاهو نیز کنجکاوی می کند؛ از جمعیت گرفته تا البته جوانان حاضر در تهران و ترافیکش که حالا آوازه اش جهانی شده اما سرعت عمل ماموران فرودگاه گپ صبحگاهی ما را نیمه تمام می گذارد؛ فرودگاهی جمع و جور اما به غایت مدرن و زیبا واقع که ازلحاظ جغرافیایی در جنوب باکو واقع شده. دو گیت مختص میهمانان بازی ها کشورهای اسلامی است و ماموران می کوشند میهمانان خسته را خیلی زود راه بیندازند.
بعد از عبور از گیت، اولین چیزی که توجه ما را به خود جلب می کند، تبلیغات پر رنگ و لعاب در گوشه و کنار فرودگاه است که مسافران را به تماشای باکو دعوت می کنند؛ از مراکز دیدنی گرفته تا فستیوال های خرید و البته چای آذری! چای با طعم خاصی که در استکان های کمر باریک و بیشتر با باقلوا برای میهمانان سرو می شود.
درمیان تبلیغات رنگارنگ ال سی دی بزرگ فرودگاه ناگهان چشم ما به یک چهره آشنا برخورد می کند؛ زلاتان ایبراهیموویچ ستاره سوئدی منچستریونایتد که با همان چهره یخی با لبخندی بر لب تبلیغات کمپانی مشهور سوئدی تولید خودرو را انجام داده.
در فرودگاه به یک چهره آشنای دیگر هم برخورد می کنیم؛ اکبر غمخوار، مدیرعامل سابق پرسپولیس و عضور هیات مدیره باشگاه صبا که با تیم همراه به آذربایجان آمده و خیلی زود فرودگاه را ترک می کند.
بعد از ترخیص در جلوی درب خروجی تاکسی های ریز و درشت دنبال مسافران خسته صبحگاهی هستند. تاکسی هایی که دو مدل دارند؛ تاکسی های معمولی وتاکسی های گردشگری. تاکسی های گردشگری شبیه مینی خودروهای هستند که در لندن گردشگران را جابجا می کنند. یک گرته برداری جالب و البته نوستالژیک.
در شهر بنرهای فراوان از بازی های کشورهای اسلامی به چشم می خورد و می توان گفت شهر کاملا چهره ورزشی به خود گرفته که در جای جای آن بازی ها را تبلیغ می کنند.
بعد از طی یک مسافت چند کیلومتری به هتل می رسیم. هتلی در کنار دریای خزر که بیشتر حال و هوای ایران را برای ما ایرانی ها تداعی می کند. ساخت و ساز چشمگیر و گسترده آذربایجانی ها در کنار دریای خزر و امکانات فراوان در ساحل این نکته را یادآوری می کند که میزبان بخشی از تمرکز خود برای صنعت گردشگری را به ساحل دریا اختصاص داده. یک سیاست جهان شمول و منطقی که در تمام کشورهای دنیا که همسایه دریا هستند رایج است الا ایران!
انتهای پیام/ر