در استقلال و پرسپولیس دو نوع یارگیری متفاوت طی سال های اخیر دیده می شود، آنها در نقل و انتقالات اگر چه معمولا لیست هایشان به هم شبیه است اما واقعیت این است که دو نوع روش متفاوت در این دو تیم وجود دارد که شاید به دلیل فشار متفاوت هواداران باشد.

در استقلال که چهار سال است قهرمان نشده، فشار هوادار هم در نقل و انتقالات و هم در طول فصل بیشتر است و شاید استقلال و مسئولان را وادار می کند که قراردادهایی با آپشن‌های عجیب بیشتری ببندند و زیر بار هم نوع قراردادی بروند.

به صورت مصداقی به ماجرا نگاه می کنیم. مهدی طارمی و کاوه رضایی هر دو بهترین گلزنان پرسپولیس و استقلال بودند. هر دو گلزن و قدرتمند و محبوب. کاوه در آسیا در آستانه شکستن رکورد بازیکنان بزرگ استقلال بود و طارمی نه یک سال که دو سال آقای گل فوتبال ایران.

با این حال دو اتفاق متفاوت برای این دو بازیکن رخ داد و در حالی که هر دو بازیکن دوست داشتند به اروپا بروند و پول بیشتری درآورند و پیشرفت کنند، طارمی مجبور به ماندن شد و رضایی خیلی ساده پولش را گرفت و به شارلوای بلژیک رفت. این همه در حالی است که طارمی دو سال است آقای گل بوده و قاعدتا باید راحت تر از کاوه به خارج از کشور می‌رفت.

موضوع اما به نوع قرارداد و زمان تمدید قراردادها برمی گردد. در پرسپولیس بعد از تجربه آلانیا، با طارمی طوری قرارداد بسته شد که وی امروز برای ترانسفر شدن باید دست به دامن پروین شود و البته از او هم برای او کاری بر نمی آید. در آنسو کاوه رضایی که قراردادی یک ساله داشت با آپشن های زیاد به سادگی رفت تا اروپا دیده باشد.

به واقع باید گفت پرسپولیس قرارداد محکم و بلندمدت تری با طارمی بسته بود اما کاوه رضایی هم کوتاه مدت قرارداد بسته بود و هم قراردادش را تمدید نکرده بود تا به شارلوا برود. حالا حتی اگر طارمی بتواند پرسپولیس را مجاب به جدایی کند هم باید پول هنگفتی به این باشگاه بدهد و بعد برود در حالی که کاوه رضایی رفت و همه قراردادش را گرفت و به استقلال هم پولی نداد.