تفاوت فاحش سطح فوتبال ایران و آسیا در زمینه باشگاهی، تیم برانکو را در موقعیت خطرناکی قرار داده است.
۱۸:۰۰ - ۰۲ اسفند ۱۳۹۶
وانانیوز|
در همین ابتدا، یادآوری این امر ضروی است که حتی بهترین تیمهای دنیا نیز در فصلهای فوق العاده خود شب بد دارند. بارسلونا که قهرمانی خود در لالیگا را هفته هاست تقریبا قطعی کرده روزی برابر ختافه حتی یک موقعیت گل هم خلق نمیکند و سیتیزنهای بی رحم نیز طی ۱۰ دقیقه ۳ بار برابر لیورپول دروازه خود را باز شده میبینند.
شاید ایراد گرفتن به سبک تعویضهای برانکو در پرسپولیس نیز در این میان ضروری نباشد؛ چون همین تغییرات، بسیاری از اوقات جواب داده است. در بازی رفت با الاهلی، تصمیم برانکو مبنی بر تعویض همزمان احمدزاده، طارمی و مسلمان شوک فوق العاده مثبتی بود و شکست ۰-۲ به تساوی ۲-۲ تبدیل شد، اما دیشب این اتفاق در مورد امیری و منشا رخ نداد.
اما تکرار شکستهای سنگین در خارج از تهران، زنگ خطری برای برانکو است که در سالهای اخیر به شدت ظرفیت انتظارات را از خود افرایش داده و حتی یک شب ناکامی نیز به مذاق هواداران تیمش خوش نمیآید.
اما از منظر تاکتیکی، مرور شکستهای سنگین سالهای اخیر پرسپولیس نماهنگی یکسان را در ذهنمان بازسازی میکند. تیم برانکو در بازیهای آسیایی بسیار ساده میبازد و معمولا تعداد موقعیتهای خطرناک رقبا با تعداد گلهای به ثمر رسانده از سوی آنها میانگین نزدیکی دارد؛ یعنی دروازه قرمزها هر چقدر در لیگ بسته است، در آسیا به راحتی به سوی رقبا باز میشود.
شاید یکی از دلایل مهم رقم خوردن چنین نتایجی برای پرسپولیس، بی رقیب بودن تیم برانکو در لیگ برتر طی ۲ فصل اخیر بوده است. پرسپولیس معمولا با یک سبک مشخص و با ریتمی مشابه و ترکیبی قابل حدس در سالهای اخیر در لیگ ایران یکه تازی کرده و نه از روی کاغذ، اما منطقا از همان هفتههای ابتدایی خود را به عنوان بخت اول فتح لیگ معرفی کرده است.
اختلاف سطح بیش از حد لیگ برتر ایران با رقابتهای لیگ قهرمانان باعث میشود هر از چند گاهی، تغییرات تاکتیکی و تنوع جای خود را به یکنواختی و تکرار مکررات داده و در مواجهه با رقبای آسیایی، این ریتم معمولا یکسان و تقریبا موفق قرمزها در لیگ برتر خیلی سریع به مشکل برخورده و بحران ساز شود.
به عنوان مثال، در لیگ برتر پرسپولیس معمولا به ندرت از رقبای خود عقب میافتد و معمولا با زدن گل اول، جریان بازی را کنترل کرده و گلهای بعدی را نیز به ثمر میرساند، اما در لیگ قهرمانان آسیا، بارها علیرغم ارائه بازی نسبتا بهتر پیش از دریافت گل اول (مانند دیشب که تیم برانکو پیش از دریافت گل اول برتری نسبی داشت)، نمیتواند نقش تیمی که عقب افتاده را به خوبی ایفا کند و به جز دیدار برابر الاهلی در مرحله یک چهارم فصل قبل، معمولا دریافت گل پیامد مناسبی برای تیم برانکو ندارد.
پرسپولیس در لیگ ایران بازگشت را به خوبی تمرین نمیکند و به همین دلیل، وقتی در آسیا از رقیبی عقب بیفتد، معمولا به مشکل برمی خورد.
در ۲ سال اخیر حتی تیمهایی مانند ذوب آهن و سپاهان که روزی باختهای سنگینی را برای نیمه قرمز پایتخت رقم میزدند، معمولا حتی در خانه هم خیلی به دنبال ۳ امتیاز نیستند و رقبایی مانند استقلال و تراکتور سازی (به جز نیم فصل اول لیگ قبلی)، نشانی از روزهای درخشان فصول قبل خود ارائه نداده اند.
یکه تازی پرسپولیس در لیگ برتر، روی ناخوشی نیز دارد که معمولا در آسیا خودش را به برانکو نشان میدهد. در سالهای اخیر بارها از تکرار چنین مشکل مشابهی برای تیمهایی مانند بایرن مونیخ یا پاری سن ژرمن نیز در لیگ قهرمانان سخن گفته شده است.
معمولا به حدی فاصله ایجاد شده بین بایرن مونیخ و دیگر رقبا در فصل زمستان زیاد میشود که قهرمانی این تیم قطعیت پیدا کرده و به دلیل محک نخوردن، ممکن است این تیم ۳ فصل متوالی در یک مرحله در مقابل نمایندگان اسپانیا طعم ناکامی را بچشد.
در همین مقطع، بایرن معمولا در ماه آوریل یا میکه هفته هاست قهرمانی خود را در بوندسلیگا مسجل کرده، به مصاف رقیبی قدرتمند در لیگ قهرمانان میرود و این شوک به یکباره، بارها باعث حذف این تیم میشود.
فاصله بیش از حد پاری سن ژرمن با دیگر رقبا باعث شد این تیم بدون تجربه شرایط دشوار یک مسابقه، پای به دیدار با حریفی باتجربه مانند رئال مادرید بگذارد و علیرغم ارائه نمایشی خوب و خالی از فاکتور تجربه چنین میدان هایی، در آستانه حذف قرار بگیرد.
پرسپولیس برانکو، مدت هاست قهرمانی خود را در لیگ برتر قطعی کرده، اما تفاوت فاحش سطح در ایران و آسیا، گریبان این تیم را بارها در بازیهای بزرگ گرفته است.
شاید ایراد گرفتن به سبک تعویضهای برانکو در پرسپولیس نیز در این میان ضروری نباشد؛ چون همین تغییرات، بسیاری از اوقات جواب داده است. در بازی رفت با الاهلی، تصمیم برانکو مبنی بر تعویض همزمان احمدزاده، طارمی و مسلمان شوک فوق العاده مثبتی بود و شکست ۰-۲ به تساوی ۲-۲ تبدیل شد، اما دیشب این اتفاق در مورد امیری و منشا رخ نداد.
اما تکرار شکستهای سنگین در خارج از تهران، زنگ خطری برای برانکو است که در سالهای اخیر به شدت ظرفیت انتظارات را از خود افرایش داده و حتی یک شب ناکامی نیز به مذاق هواداران تیمش خوش نمیآید.
اما از منظر تاکتیکی، مرور شکستهای سنگین سالهای اخیر پرسپولیس نماهنگی یکسان را در ذهنمان بازسازی میکند. تیم برانکو در بازیهای آسیایی بسیار ساده میبازد و معمولا تعداد موقعیتهای خطرناک رقبا با تعداد گلهای به ثمر رسانده از سوی آنها میانگین نزدیکی دارد؛ یعنی دروازه قرمزها هر چقدر در لیگ بسته است، در آسیا به راحتی به سوی رقبا باز میشود.
شاید یکی از دلایل مهم رقم خوردن چنین نتایجی برای پرسپولیس، بی رقیب بودن تیم برانکو در لیگ برتر طی ۲ فصل اخیر بوده است. پرسپولیس معمولا با یک سبک مشخص و با ریتمی مشابه و ترکیبی قابل حدس در سالهای اخیر در لیگ ایران یکه تازی کرده و نه از روی کاغذ، اما منطقا از همان هفتههای ابتدایی خود را به عنوان بخت اول فتح لیگ معرفی کرده است.
اختلاف سطح بیش از حد لیگ برتر ایران با رقابتهای لیگ قهرمانان باعث میشود هر از چند گاهی، تغییرات تاکتیکی و تنوع جای خود را به یکنواختی و تکرار مکررات داده و در مواجهه با رقبای آسیایی، این ریتم معمولا یکسان و تقریبا موفق قرمزها در لیگ برتر خیلی سریع به مشکل برخورده و بحران ساز شود.
به عنوان مثال، در لیگ برتر پرسپولیس معمولا به ندرت از رقبای خود عقب میافتد و معمولا با زدن گل اول، جریان بازی را کنترل کرده و گلهای بعدی را نیز به ثمر میرساند، اما در لیگ قهرمانان آسیا، بارها علیرغم ارائه بازی نسبتا بهتر پیش از دریافت گل اول (مانند دیشب که تیم برانکو پیش از دریافت گل اول برتری نسبی داشت)، نمیتواند نقش تیمی که عقب افتاده را به خوبی ایفا کند و به جز دیدار برابر الاهلی در مرحله یک چهارم فصل قبل، معمولا دریافت گل پیامد مناسبی برای تیم برانکو ندارد.
پرسپولیس در لیگ ایران بازگشت را به خوبی تمرین نمیکند و به همین دلیل، وقتی در آسیا از رقیبی عقب بیفتد، معمولا به مشکل برمی خورد.
در ۲ سال اخیر حتی تیمهایی مانند ذوب آهن و سپاهان که روزی باختهای سنگینی را برای نیمه قرمز پایتخت رقم میزدند، معمولا حتی در خانه هم خیلی به دنبال ۳ امتیاز نیستند و رقبایی مانند استقلال و تراکتور سازی (به جز نیم فصل اول لیگ قبلی)، نشانی از روزهای درخشان فصول قبل خود ارائه نداده اند.
یکه تازی پرسپولیس در لیگ برتر، روی ناخوشی نیز دارد که معمولا در آسیا خودش را به برانکو نشان میدهد. در سالهای اخیر بارها از تکرار چنین مشکل مشابهی برای تیمهایی مانند بایرن مونیخ یا پاری سن ژرمن نیز در لیگ قهرمانان سخن گفته شده است.
معمولا به حدی فاصله ایجاد شده بین بایرن مونیخ و دیگر رقبا در فصل زمستان زیاد میشود که قهرمانی این تیم قطعیت پیدا کرده و به دلیل محک نخوردن، ممکن است این تیم ۳ فصل متوالی در یک مرحله در مقابل نمایندگان اسپانیا طعم ناکامی را بچشد.
در همین مقطع، بایرن معمولا در ماه آوریل یا میکه هفته هاست قهرمانی خود را در بوندسلیگا مسجل کرده، به مصاف رقیبی قدرتمند در لیگ قهرمانان میرود و این شوک به یکباره، بارها باعث حذف این تیم میشود.
فاصله بیش از حد پاری سن ژرمن با دیگر رقبا باعث شد این تیم بدون تجربه شرایط دشوار یک مسابقه، پای به دیدار با حریفی باتجربه مانند رئال مادرید بگذارد و علیرغم ارائه نمایشی خوب و خالی از فاکتور تجربه چنین میدان هایی، در آستانه حذف قرار بگیرد.
پرسپولیس برانکو، مدت هاست قهرمانی خود را در لیگ برتر قطعی کرده، اما تفاوت فاحش سطح در ایران و آسیا، گریبان این تیم را بارها در بازیهای بزرگ گرفته است.
منبع: تجارت نیوز
لینک کپی شد
گزارش خطا
آهن ملل
ارسال نظر
جدیدترین اخبار
دیگران چه میخوانند؟
برچسب های منتخب
پرطرفدارترین