کشور امارات دوست خوبی برای ایران نیست. آنها گاهی در حوزه‌های سیاسی یا اجتماعی گزافه‌گویی‌هایی دارند یا اعمال و رفتاری انجام می‌دهند که خون آدم را به جوش می‌آورد.
می‌توان آنها را نوکیسه یا تازه به دوران رسیده دانست و دوست‌شان نداشت، اما نمی‌توان روی اقدامات مثبت‌شان هم چشم بست. یکی از کارهای تحسین‌برانگیزی که معمولا اماراتی‌ها انجامش می‌دهند، مدارا و تعامل با هواداران ایرانی فوتبال در آن کشور است. در اغلب موارد وقتی تیم‌های پرسپولیس و استقلال برای برگزاری بازی با نمایندگان امارات راهی این کشور شده‌اند، شاهد حضور چشمگیر هواداران ایرانی در استادیوم بوده‌ایم.
گاهی مثل آنچه سه‌شنبه‌شب در ورزشگاه خانگی الوصل رخ داد، حتی قوانین فیفا هم به سود تیم میهمان نقض می‌شود. در حالی که مطابق مقررات بین المللی فقط 10درصد گنجایش ورزشگاه باید در اختیار تیم میهمان قرار بگیرد، روز بازی با الوصل دیدیم که اماراتی‌ها یک‌سوم استادیوم را به هواداران پرسپولیس دادند و حتی با پهن شدن پرچم بزرگ این تیم روی سکوهای خالی هم مخالفت نکردند.
وضع استادیوم در این بازی طوری بود که انگار مسابقه دارد در ورزشگاه تختی یا شهر قدس خودمان برگزار می‌شود. در حالی که این دیدار آخرین فرصت الوصل برای باقی ماندن در لیگ قهرمانان آسیا بود، آنها سخاوتمندانه کلید استادیوم را به حریف ایرانی دادند و بعد از باخت تحت فشار تماشاچی‌ها، از چرخه رقابتها حذف شدند. آخر کار هم بازیکنان پرسپولیس با حضور در مقابل ضلع شمالی، جشن صعود برپا کردند و بزن و برقص راه انداختند.
حالا یک لحظه بیایید تصور کنید همه این اتفاقات به شکل معکوس رخ می‌داد و این اماراتی‌ها بودند که در ورزشگاهی در ایران، با حذف نماینده کشورمان اقدام به جشن و پایکوبی می‌کردند و یکی از بازیکنان‌شان هم جلوی تماشاگران لزگی می‌رقصید؛ واقعا آیا ما انعطاف تحمل چنین اتفاقاتی را داشتیم؟ بعد از پیروزی حیاتی تیم ملی عربستان مقابل ایران در سال2009، دو بازیکن عربستانی نوعی از شادی را در ورزشگاه آزادی انجام دادند که ما آن را بیخود و بی‌جهت حمل بر توهین به خودمان کردیم و یک دهه است ضمن گرفتن مکرر انتقام آن حرکت، هنوز طرف مقابل را نبخشیده‌ایم! خب این مساله را با اتفاقات سه‌شنبه‌شب مقایسه کنید. به طور کلی به نظر می‌رسد گاهی ما زندگی را به خودمان سخت می‌گیریم.
البته که ایستادگی روی اصول خوب است و البته که خیلی از مواقع باید جواب گستاخی‌های خط قرمزی دولتمردان اماراتی را با تمام قدرت داد، اما یادمان باشد چیزهایی مثل فوتبال عامل نزدیکی آدم‌ها به هم هستند و مدیران بسیاری از باشگاه‌های اماراتی با نرمش‌هایی که در این سالیان داشته‌اند، گام مثبتی در این مسیر برداشته‌اند. بگذریم که خیلی از ما هنوز در میزبانی‌های‌مان از اماراتی‌ها به قوم و قبیله و نژاد آنها توهین می‌کنیم و آخرین مصداق از این ضایعه هم در همین بازی استقلال و العین رخ داد...!
