در این‌باره، می‌شود بحث کرد.
۱- تیم ملی ایران در جام ملت‌های آسیا با تیم‌های درجه یک مثل ژاپن، استرالیا، کره‌جنوبی و عربستان سر و کار دارد، اما نکته این است که تیم‌های درجه ۲ مثل چین، امارات و عراق هم به شدت قوی هستند. یادمان نرود در جام ملت‌های آسیا در سال ۲۰۱۵ مقابل عراق حذف شدیم.
در جام ملت‌های آسیا، حریفان شناخت زیادی از ایران دارند و ما دیگر تیمی نیستیم که مقابل اسپانیا و پرتغال بودیم. قدرت‌های فوتبال دنیا از نظر فنی فاصله‌ای زیاد با ما دارند؛ در نتیجه خواه‌ناخواه در قالب دفاعی فرو می‌رویم، اما این بار با عراق و چین یا تیم‌های مشابه نمی‌توانیم مشابه اسپانیا، پرتغال و مراکش بازی کنیم. در جام ملت‌های آسیا کار ما به مراتب دشوارتر است.
۲- خوب است در فاصله باقی‌مانده تا جام ملت‌های آسیا با کی‌روش تیم ملی را تجهیز کنیم، اما مسئله این است که تکلیف کی‌روش را مشخص نکرده‌ایم. نه برنامه‌هایی که او ارائه کرده از سوی دستگاه ورزش ضمانت اجرا دارد، نه آن‌هایی که ساز مخالف علیه کی‌روش کوک می‌کنند سر جای خود آرام می‌نشینند. خود کی‌روش هم به این بی‌قراری‌ها دامن می‌زند.
چالش‌ها درباره تمدید شدن یا نشدن قرارداد کی‌روش حکایت از یک توفان بزرگ دارد. آیا با اعصاب راحت به جام ملت‌ها می‌رویم یا قبل از حضور در این جام باید شاهد ده‌ها و صد‌ها مناقشه غیرقابل پیش‌بینی باشیم؟
