«باقرزاده» با اشاره به این‌که در تدریس برای مدارس عشایری این استان را به‌صورت داوطلبانه آغاز کرده است، افزود: تا جوان هستم و توان دارم در مناطق محروم خدمت می‌کنم.
وی با بیان این‌که هم‌اکنون شش پایه مقطع ابتدایی را تدریس می‌کند، ادامه داد: برای ارتقای امکانات آموزشی در مدارس عشایری تلاش‌های زیادی انجام شده است اما اعتبارات اندک است و هم‌چنان در این زمینه مشکل وجود دارد.
این معلم برجسته مدارس عشایری خاطرنشان کرد: کلاس درسی که در آنجا برای دانش‌آموزان تدریس می‌کنم یک کانکس است اما برخی دانش‌آموزان در خانه‌های گلی درس می‌خوانند و حتی بخاری برای آنان وجود ندارد.
باقرزاده درباره دریافت حقوق خود گفت: حقوق معلم‌های عشایر بیشتر از معلم‌های دیگر است اما اگر علاقه‌ای به این کار نباشد، همان حقوق اندک را می‌گیریم و در شهرها تدریس می‌کنیم.
وی ادامه داد: 340 کیلومتر را با عشایر همراه می‌شویم و به استان گلستان می‌رویم و در آنجا تهیه نفت، محل اسکان، رفت وآمد و... به عهده معلم است و این یکی از دشواری‌های کار معلم‌های عشایری است.
این معلم برجسته عشایر با اشاره به این‌که تدریس برای دانش‌آموزان عشایری موجب شده تا خاطرات خوب و بد زیادی را برای ذهن‌های ما باقی بگذارد، توضیح داد: از بدترین خاطرات دوران کاری من روزی بود که از منطقه محروم راز و جرگلان روستای آیرقایه، قصد منتقل شدن به مراوه‌تپه را داشتم در آن روز دانش‌آموزان به قدری ناراحت بودند و که با تمام وجود اشک می‌ریختند و خود من نیز حال خوشی برای این جدایی نداشتم، چون پنج سال با این کودکان زندگی کرده بودم و آنان نیز در کنار من بزرگ شده بودند.
باقرزاده یکی از خاطرات خوب خود را نیز اینگونه تعریف کرد که بهترین لحظه کاری من روزی بود که 4 دانش‌آموز را به تهران بردم و از نزدیک با چند هنرمند ملاقات کردند، لحظه‌ای که یکی از هنرمندان، نارگل(دانش آموز عشایر) را در آغوش گرفت، نارگل به من نگاه کرد و پرسید، آقا معلم واقعیه؟ و من در آن لحظه بسیار خوشحال شدم که توانستم دل این دانش‌آموز را شاد کنم.
انتهای پیام
