درست است که آگاهی از مطبوعات در ایران از دوره فتحعلی شاه قاجار شروع شده است ولی از همان آغاز نشریات علاوه بر توسعه فرهنگی در ارائه راهکارها برای پیشرفت کشور نیز نقش مهمی ایفا کرده‌اند.
ولی با پیشرفت تکنولوژی و با بوجود آمدن مجموعه‌ای از رسانه‌های دیداری، شنیداری و… در کنار آن‌ها با باز شدن دنیای اینترنت به سوی همگان از روزنامه‌نگاری تخصصی به سمت روزنامه‌نگاری شهروندی نیز حرکت کرده ایم. و این نوع از اطلاع‌رسانی درعصر فعلی همه حریم را شکسته است.
هرچند دولت‌ها درهمه عصر‌ها انرژی زیادی برای کنترل رسانه گذاشته‌اند تا چیزی که خود می‌خواهند، منتشر کنند. ولی پیشرفت تکنولوژی دریچه جدیدی در بحث اطلاع‌رسانی را باز کرده و پرده‌های اطلاع‌رسانی را دریده است.
به نظر می‌رسد در این آشفته بازاری اطلاعات باید معیار سنجشی برای صحت و سقم اطلاعات درست در دست باشد که سره از ناسره مشخص. و فعالین این عرصه از غافله اطلاعات عقب نمانند. و برای بیان واقعیت‌ها نقش نظارتی خود را به درستی ایفا کنند و عملا از سانسور اطلاعات و تحریف آن جلوگیری کنند.
در عصری که رسانه‌ها مدیریت جهان را به دست گرفته اند، نمی‌توان نقش رسانه‌ها را منکر و یا با ایده یکسان‌سازی پیش روی اطلاع‌رسانی سنگ اندازی و یا خبرنگاران آزاد و منتقد و صاحب نظر را در حصار کرد.
فعالین و خبرنگاران آزاد در کشور پشتوانه محکمی برای ایستادن روی پای خود ندارند و به عبارتی غم نان دارند، ولی همچنان بخشی از این فعالین نقش نظارتی خود را در جامعه فراموش نکرده‌اند و با وجود تهدید‌ها و فشارها و حذف منافع اجتماعی خود به رسالت حرفه‌ای خود واقف هستند، منافع جامعه را به منافع شخصی خود ترجیج می‌دهند. باشد که شاهد افزایش چنین فعالان رسانه‌ای در کشور باشیم.
انتهای پیام/
