در مورد علیرضا بیرانوند زیاد نوشته‌ایم. او در یک ماه اخیر شیب نزولی عجیبی را داشته که متاسفانه انگار ادامه دارد و قرار نیست این روند بد جایی متوقف شود. سنگربان اول تیم ملی در جام ملت‌ها تمرکز کافی نداشت. مدام درگیر با حواشی پرسپولیس بود از لحظه بازگشت به ایران روزی نبوده که در حاشیه‌های فضای مجازی نقش اصلی را ایفا نکند.
در مورد تک تک این اتفاقات بارها نوشته‌ایم و حرف زده شده اما هر بازی پرسپولیس مشخص می‌شود که بیرانوند فاصله بسیاری با آن ستاره مطمئن همیشگی دارد. او که یک بازی را به دلیل محرومیت از دست داد و انتظار می‌رفت از این تلنگر استفاده کند. بیرانوند برای بازی جام حذفی دوباره به ترکیب پرسپولیس برگشت، در حالی که شاید بهتر بود استراحت می‌کرد و به رفیعی جوان میدان بیشتری داده می‌شد. مقابل یک تیم تازه صعود کرده به لیگ آزادگان، پرسپولیس در خانه کار سختی نداشت. کاری که جواد نکونام با بلانکو کرد و او بعد از یک بازی نیمکت نشینی به ترکیب آمد و این هفته گل زد. کاری که مورایس همین هفته با پیام نیازمند - رقیب اصلی بیرانوند - در سپاهان کرد و او را بین دو نیمه بیرون کشید تا به خود بیاید. اما در پرسپولیس مدام از یک فرمول اعتماد و حمایت در مورد بیرانوند استفاده می‌شود. فرمولی که لااقل تا امروز نشان داده جوابگو نیست و این بازیکن در بازی برابر فولاد آن گل عجیب و غریب را خورد.
اگرچه تماشاگران بعد از گل بیرانوند را یک صدا تشویق کردند تا روحیه بگیرد اما روی گل دوم فولاد هم خروج اشتباه او باعث شد دروازه تیم باز شود. روی این گل بیشتر از فرشاد فرجی یا سایر مدافعان بیرانوند مقصر بود، همه می‌دانند که دروازه‌بان سلطان محوطه جریمه است و باید در خروج‌ها مطمئن باشد. حالا بیرانوند دیگر هیچ کدام از نقاط اتکای همیشگی را ندارد، نه در خروج‌ها و نه در پنالتی گرفتن. مسلماً او همان کیفیت فنی سابق را دارد و با تجربه‌تر هم شده پس ایراد کار در مسائل روحی روانی است. بیرانوند آشکارا تمرکز ندارد و در این مسابقه شانس آورد که مهدی ترابی و بقیه جوری درخشیدند که پرسپولیس نباخت وگرنه در آستانه دربی او مقصر شکست معرفی می‌شد و شاید این اتفاق در آینده هم بیفتد که در آن صورت دیگر برای کمک به بیرانوند و تیم ملی بسیار دیر خواهد بود.
همین امروز باید این سرمایه ملی را دریافت و به او کمک کرد تا دوباره به روزهای اوج برگردد.
