برزای، مهدوی‌کیا و لزوم دقت در اظهارنظر

مشکل استقلال و منصوریان همین است: عدم ثبات در اظهارنظر و تصمیم‌گیری. اگر منصوریان واقعا اعتقاد به مستعد بودن بازیکنی خاص برای پستی خاص دارد، باید به او فرصت کافی بدهد. قبل از شروع فصل نیز، منصوریان از فرشیدباقری به عنوان یک بازیکن آینده‌دار نام برد. برخی او را به دلیل هم‌پست بودن با کریم‌باقری، او را کریم آینده فوتبال ایران دانستند. اما آنچه در طول فصل مشاهده شده، بازی کردن تناوبی این بازیکن در ترکیب استقلال بوده است. منصوریان هنوز پس از یازده هفته که از لیگ گذشته است، موفق نشده ترکیب اصلی تیمش را پیدا کند. البته مصدومیت‌های مختلف بازیکنان این تیم نیز مزید بر علت شده تا این مربی نتواند با دست باز به انتخاب ترکیب اصلی تیمش مبادرت کند. با این حال او فاقد تمرکز لازم برای انتخاب مردان اصلی تیمش نیز بوده است. هیچ چیز به اندازه بازی‌دادن تناوبی و یکی در میان به بازیکنان، خودباوری و اعتماد به نفس‌شان را از آن‌ها نمی‌گیرد. شیوه منصوریان در به عرش بردن بازیکن با حرف‌هایش شاید بتواند روحیه آنها را ارتقا دهد اما وقتی همان بازیکن در عمل متوجه عدم اعتماد مربی به خود شود طوری که گاه‌به گاه و یکی‌درمیان در ترکیب قرار گیرد، دچار یأس و کاهش اعتماد به‌نفس می‌شود.

در نقطه‌ی مخالف منصوریان برانکو قرار دارد. برانکویی که به سختی به بازیکنان نیمکت‌نشین بازی می‌دهد و با هر اشتباه جزئی بازیکنان اصلی‌اش را تغییر نمی‌دهد. این رویه باعث شده تا اعتماد به‌نفس بازیکنان پرسپولیس به مرور زمان افزایش یابد و در عین حال بازیکنان نیمکت‌نشین نیز متوجه موقعیت خود باشند. هر چند افراط در این روش می‌تواند بی‌انگیزگی نیمکت‌نشین‌ها را به دنبال داشته باشد، اما برانکو به بازیکنان جوانش ارزش بازی کردن در ترکیب اصلی را نشان داده و سعی نمی‌کند آن‌ها را ناآماده و بدون آمادگی لازم به میدان بفرستد.

ورزش حرفه‌ای همان‌قدر که وابسته به پارامترهای آمادگی جسمانی و مهارت‌های فنی‌ست ، وابسته به پارامترهای روحی و روانی و آمادگی ذهنی ورزشکاران نیز است. یک مربی حرفه‌ای اگر نتواند به اندازه آمادگی فنی، بازیکنانش را از نظر ذهنی نیز آماده کند، چندان موفقیتی بدست نخواهد آورد. منصوریان به عنوان یک مربی جوان، آینده‌دار و بادانش که نشان داده است به جنبه‌های روحی روانی بازیکنانش نیز توجه زیادی دارد، باید بداند که تنها مصاحبه‌های تهییجی و تعریف و تمجید از شاگردانش نمی‌تواند اعتماد‌به‌نفس آن‌ها را افزایش دهد و آنها را از نظر ذهنی آماده‌ی کسب موفقیت کند. او باید به سیاست‌های رفتاری خود و پیامدهای آن بر روحیه و ذهنیت بازیکنان توجه بیشتری داشته باشد و توجه داشته باشد که پیام‌هایی که بازیکنان از تصمیمات فنی و غیرفنی منصوریان دریافت می‌کنند تاثیر بیشتری از پیام‌های گفتاری و تعریف و تمجیدهای رسانه‌ای، بر ذهنیت و روحیه آن‌ها دارد. در این مورد کافیست او رفتار کارلوس کی روش را در زمینه نوع برخورد با شاگردانش سرلوحه‌ی خود قرار دهد. کیروشی که الگوی منصوریان در مربیگری‌ست خوب می‌داند چگونه و بدون متوسل شدن به تعریف و تمجیدات آنچنانی در مصاحبه‌ها و وارد کردن بار روانی بر شاگردانش، با رفتارهای عملی‌اش آن‌ها را تهییج کند. همین می‌شود که تمام ملی‌پوش‌ها چه آنها که ثابت بازی می‌کنند و چه آنها که نیمکت‌نشین هستند، همه به یک اندازه دل در گرو موفقیت تیم ملی دارند و همه تمام تلاش خود را برای موفقیت مربی خود به‌خرج می‌دهند.

مورد برزای نشان می‌دهد که منصوریان باید بین حرف و عملش تناسب برقرار کند. او بهتر است خود را جای بازیکنی بگذارد که یک روز جانشین مهدوی‌کیا خوانده می‌شود و روز دیگر جایی روی نیمکت هم ندارد.