پنجه در پنجه میزبان برای رسیدن به فینال

با شکست کره جنوبی مقابل اردن، حالا همه نگاه‌ها به بازی فردا شب ایران مقابل میزبان بازی‌های جام ملت‌های آسیاست. هنوز سوت مسابقه زده نشده، بعضی‌ها از اینکه داور کویتی این مسابقه حساس را قضاوت خواهد کرد نگران هستند. از قبل هم مشخص بود که قطر به دلیل میزبانی از امتیازات بیشتری بهره خواهد برد. اما تیم ایران هم بعد از حذف ژاپن نشان داد که خیلی نباید نگرانی از بابت حواشی مسابقه پیش رو داشته باشد. با بازگشت مهدی طارمی به ترکیب ایران، خط حمله شاگردان قلعه نویی بیش از پیش آتشین خواهد شد. سردار آزمون که در نیمه اول مسابقه با ژاپن نه خوب تغذیه می‌شد نه سرحال نشان می‌داد در نیمه دوم با یک پوست اندازی به موقع بار‌ها در موقعیت گل قرار گرفت و اگر آفساید‌های میلیمتری نبود ژاپن باید تعداد گل‌های بیشتری هم دریافت می‌کرد. اما حریف فردا شب ایران قطر است.

تیمی که منصفانه و بدون استفاده از امتیازات میزبانی تا این مرحله رسیده و همین موضوع هم پاکی این تیم را ثابت می‌کند و هم می‌تواند نگران کننده باشد. نگاهی به بازی‌های گذشته دو تیم در فرایند آماده سازی در این تورنمنت نشان داد که خیلی نمی‌تواند ملاک درست و مناسبی باشد. همین ژاپن که نامش لرزه به اندام تمامی تیم‌ها می‌انداخت، نشان داد که شرایط حضور در یک تورنمنت رسمی را ندارد.

نتایج درخشان این تیم در بازی‌های تدارکاتی هم ژاپنی‌ها را فریب داد هم حریفانشان را. اما زمانی که پا در یک گردهمایی تقریبا بزرگ گذاشتند چون فوتبال آسیا همچنان با معیار‌های واقعی فوتبال فاصله دارد – نه از نظر فنی آمادگی لازم را داشتند نه به لحاظ روحی آماده بودند. حتی کره جنوبی که در دو مسابقه آخر توانست بازی‌های باخته را با برد عوض کند، مقابل اردن کاملا دست و پا بسته بود. حتی کره ای‌ها هم به هر شکلی که بود نمی‌خواستند مقابل ژاپن به میدان بروند. اما انگار جام این دوره، جام تیم‌هایی بود که کسی آن‌ها را از نظر فنی و رشد فوتبال در کشورشان به حساب نمی‌آورد. همین موضوع باعث شده که برای دیدار فردا شب ایران مقابل قطر نگران باشیم.

آیا طلسم قطر می‌شکند؟

از آخرین برد قطر مقابل ایران بیشتر از ۱۴ سال گذشته است. دو تیم تاکنون ۲۴ بازی میان دو تیم برگزار شده که ۱۶ برد سهم ایران بوده، پنج بازی مساوی شده و سه پیروزی هم در مقابل نام قطر ثبت شده است. در این بازی‌ها ۵۷ توپ از خط دروازه دو تیم عبور کرده که ۴۱ گل از آن ایران و ۱۶ گل سهم قطر بوده است.

بهترین برد ایران در برابر قطر با نتیجه شش بر یک در بازی‌های فوتبال غرب آسیا ۲۰۰۸ به دست آمده است و بهترین برد قطر در برابر ایران پیروزی دو بر صفر در سال ۱۳۷۶ در مقدماتی جام جهانی ۱۹۹۸ بود که مانع از صعود مستقیم ایران به جام جهانی شد.

دو تیم در طول تاریخ جام ملت‌های آسیا نیز تاکنون دو بار به مصاف هم رفته‌اند که هر دو در مرحله گروهی بوده و با برتری ایران به پایان رسیده است. (دو بر صفر ۱۹۸۸)، (یک بر صفر ۲۰۱۵).
علی دایی با چهار گل و علیرضا واحدی نیکبخت با سه گل بهترین گلزنان ایرانی تقابل دو تیم هستند و محمد سالم العنزی، ولید حمزه و مجید حسن هر کدام با دو گل زده بهترین گلزنان قطر در رویارویی با تیم‌ملی هستند.

اما نکته قابل توجه آن که آخرین برد قطر مقابل ایران به سال ۱۳۸۸ (۲۰۰۹) و مسابقات چهارجانبه بازمی‌گردد که میزبانی‌اش را بر عهده داشت. این تیم در آن دیدار با نتیجه سه بر دو پیروز شد و از آن زمان تاکنون بیش از ۱۴ سال است که موفق به شکست ایران نشده و دو برد دیگر قطر برابر یوز‌های فوتبال آسیا مربوط به سال‌های ۱۳۷۶ و ۱۳۸۰ می‌شود و حالا باید دید آیا این طلسم طولانی ادامه خواهد داشت یا می‌شکند؟ قطر به اکرم عفیف امیدوار است و البته ایران به یک توپخانه با تجربه دارد که هر زمان پا به توپ می‌شوند نوید گلزنی را می‌دهند. اگر حوادث و اتفاقات فوتبال را کنار بگذاریم، می‌توانیم با این تصور امشب را صبح کنیم که کمتر از ۲۴ ساعت دیگر ایران پای دیگر فینال جام ملت‌های آسیاست. ولی اگر با منطق فوتبال به داستان نگاه کنیم، هر چند که فوتبال خیلی منطق سرش نمی‌شود، تیم ملی که تا اینجای رقابت‌ها بازی به بازی عملکرد بهتری داشته است، می‌تواند در دام میزبان گرفتار شده و برای عنوان سومی به مصاف کره جنوبی برود. کره‌ای که از شروع رقابت‌ها با ترس بازی کرد و مقابل اردن با دو گل مجازات شد. در قیاس تک به تک بازیکنان، باید این واقعیت را پذیرفت که ایران یک سر و گردن از حریف فردا شب خود بالاتر است. قرار نیست شگفتی‌های جام با شکست ایران رقم بخورد. ما امیدواریم که پایان جام با قهرمانی ایران باشد تا بعد از مدت‌ها جامعه نشاط و شور را از طریق فوتبال احساس کند. خلائی که این روز‌ها به خوبی مشهود است و هواداران فوتبال منتظر هستند با یک قهرمانی شادی اجتماعی را با پوست و گوشت خود لمس کنند.

امیدواریم که فردا، فوتبال روی خوبش را به ما نشان دهد. نه شرایط میزبانی که مشخص شده تعداد بلیت‌های اندکی به ایرانی‌ها داده شده، نه نحوه داوری نقشی در به هم زدن تمرکز بازیکنان تیم و کادر فنی نداشته باشد. همه ما منتظر یک شور و شوق اجتماعی هستیم. آیا کمتر از ۲۴ ساعت دیگر ما یک پای فینال هستیم و خوشحال، یا زور اتفاقات غیر قابل پیش بینی فوتبال به منطق و تجربه آن چربیده است؟