های کلاسیکو

وانانیوز| وانانیوز- چندی قبل وقتی کریستف بیرمن - سردبیر مجله ی معتبر و پرتیراژ 11freunde آلمان یکی از آرزوهای تحقق نیافته اش را دیدن داربی بزرگ ایران از نزدیک توصیف کرد، برای خود ما چنین حسرت خوردن او باورنکردنی بود. احساس مان می گفت می خواهد به میهمانان ایرانی اش احترام بگذارد اما از آن سو می دانستیم که اگر کسی حتی اندکی با فرهنگ بی تعارفی و صراحت لهجه آلمانی ها آشنا باشد تصریح می کند که برای خوش آمد کسی ، حرف بیهوده نمی زنند. روزنامه نگار سرشناس و باتجربه ی آلمانی واقعا دوست داشت داربی ۸۲ را در تهران ببیند و حالا ساعاتی پس از پایان شب رویایی آزادی ، دلایل این حسرت او کاملا قابل درک است.

ورزشگاهی مملو از تماشاگر، تیم هایی که واقعا برای پیروزی به میدان آمده بودند، هوایی کم نظیر و حالی بی نظیر و در کنار تمام اینها خارج نشدن کری خوانی ها ، برخوردها، رویارویی ها و حتی شعارها از مدار اعتدال و اخلاق. شهرآورد ۲۷ فروردین را به واقع باید یکی از مهم ترین اتفاق های ورزش ایران طی سال های گذشته دانست. رویارویی که با یک توافق بزرگ برای رفتار شهروندی آغاز شد ، میانه اش یاد کاپیتان فقید پرسپولیس همچنان زنده بود و در پایانش نه برنده ها به تحقیر بازنده ها دست زدند و نه بازنده ها کم جنبه گی کردند. فوتبال ایرانی شب گذشته نشان داد که همچنان می تواند محترم باشد، همچنان می تواند خانواده ها را برای یک دورهمی شیرین و جذاب کنار هم جمع کند، همچنان می تواند تمرینی برای تحمل نظر دیگری باشد و در عین حال اسیر تعارف های ظاهری و کلیشه هایی مثل اینکه : «این بازی هم مانند سایر بازی ها فقط ۳ امتیاز دارد» نشود. سرخابی ها جمعه عصر نشان دادند که سال ها تلاش ناآگاهانه (و شاید هم آگاهانه و عامدانه) برای پیداکردن و بزرگنمایی کوچکترین سیاهی و بدی در فوتبال را می شود با یک رقابت کاملا جدی و جوانمردانه نقش برآب کرد.

می شود هنوز طوری در مستطیل سبز رفتار کرد که التهاب شیرین، سکوها را به مرز انفجار برساند. که آدرنالین هرآنکه پای صفحه تلوزیون نشسته به نقطه ی اوجش صعود برسد. فارغ از نمایش خیره کننده ی شاگردان پروفسور برانکو، فارغ از محاسباتی که نشان می دهد قهرمانی حالا در مشت آنهاست،  فارغ از نجابت استقلالی ها و شب دلگیری که پشت سرگذاشته اند امروز باید برای زنده بودن این فوتبال جشن گرفت

. باید به جای ترکیب «آشتی تماشاگران با فوتبال ایرانی» که داربی قبل به کار می آمد، از «پیوند عمیق ایرانیان و فوتبال ایرانی» استفاده کرد. پیوندی که مثلا یک نتیجه اش ، رعب و وحشت امثال عربستان از حضور در ورزشگاه بزرگ پایتخت است. حالا که خوب فکر می کنیم می بینیم کریستف بیرمن واقعا حق دارد که بابت نبودنش در ورزشگاه آزادی ، حسرت به دل باشد.

یادداشت: میثم زمان‌آبادی سردبیر همشهری ورزشی