داستان ستاره‌های امروز و دیروز فوتبال بحث تازه ای نیست. روزگاری ستاره‌های این مملکت سعی می‌کردند نمایش تعصب بدهند و بگویند که با کمترین درآمد در حال سپری کردن زندگی شان هستند، حالا اما حکایت متفاوت شده است. برای فوتبالیست امروزی رقم قرارداد یا داشتن فالوور بیشتر به معنای افتخار بیشتر است! امروز نوع نگاه به پول در فوتبال ایران کاملا تغییر کرده است و نه تنها کسی آن را «چرک کف دست» حساب نمی‌کند، بلکه آن را مهم ترین دلیل خود برای انتخاب یک تیم می‌داند. پرسپولیس در دهه شصت با کمترین امکانات مالی اداره می‌شدند. نه از اردوهای خارجی پیش فصل خبری بود و نه حتی از اردوهای شبانه روزی قبل از هر بازی. سرخابی‌ها اگر در تهران بازی داشتند، صبح مسابقه ساک شان را برمی‌داشتند و راهی استادیوم می‌شدند، اگر هم نوبت بازی‌های خارج از خانه شان بود، شب را در منزل یکی از هواداران متمول در شهرستان سپری می‌کردند. شاید اصطلاح معروف «پشت صندوق عقب پیکان علی پروین» کامل ترین تعبیر برای توصیف شرایط دو تیم در آن روزگار باشد؛ محفظه ای که قدیمی‌ها می‌گویند همه دارایی پرسپولیس در آن، جا می‌گرفت و...
رحیم یوسفی‌هافبک اسبق پرسپولیس در این رابطه می‌گوید: واقعا خنده ام می‌گیرد وقتی می‌بینم یک فوتبالیست بدون استعداد حدود ۲۰ میلیارد تومان قرارداد می‌بندد. اگر این بازیکن استعداد داشت باور کنید حرفی نداشتیم اما طرف حتی یک دریبل ساده هم نمی‌تواند بزند اما قرارداد ۲۰ میلیارد تومانی می‌بندد!
او ادامه می‌دهد: شما یک مهدی طارمی‌را کنار بگذارید که استثناست. بقیه بازیکنان فوتبال ایران حتی در بالاترین سطح آن به اندازه بازیکنان دهه ۶۰ استعداد ندارند. شما یک ناصرمحمدخانی دیگر پیدا نمی‌کنید. حمید درخشان در این فوتبال نمی‌بینید. علی پروین را که دیگر نپرسید! شما حتی یک نمونه بدلی این سه بازیکن دهه ۵۰ و ۶۰ را الان در فوتبال ایران و پرسپولیس نمی‌بینید. فوتبال این نسل شده دویدن و تکل زدن و اصلا بلد نیستند یک دریبل یا شوت درست و حسابی بزنند. من بعضی اوقات فکر می‌کنم اگر این نسل در دهه ۶۰ بازی می‌کرد آیا می‌توانست فوتبالیست شود؟ جواب منفی است. باور کنید حتی نمی‌توانستند نزدیک تیم‌های درجه ۲ باشگاهی تهران شوند چه رسد به پرسپولیس یا استقلال!
رحیم یوسفی اضافه می‌کند: شاید برخی‌ها تصور کنند این حرفهای من از سر حسادت است اما اصلا این طور نیست. من و هم نسلان من در دهه ۶۰ بدون اینستاگرام و تبلیغات رنگارنگ به قدری طعم محبوبیت و شهرت را کشیدیم که شاید نسل امروز آن را درک نکنند. افسوس من بابت پایین آمدن استعداد فوتبالی‌هاست. یک زمانی ما مجتبی محرمی‌را داشتیم که در ۳ پست فوتبالی در خط دفاع،هافبک و حتی فروارد مثل آب خوردن بازی می‌کرد. خوب هم بازی می‌کرد اما روی هم رفته شاید یک میلیون تومان هم از فوتبال درآمد نداشت. ناصرمحمدخانی را دیدم که در یک وجب جا چند نفر را دریبل می‌زد و مارادونای زمان خودش بود. اگر آنها امروز بازی می‌کردند چقدر قیمت داشتند؟ من مصاحبه ناصر محمدخانی را خواندم که می‌گفت هنوز در حسرت بازی نکردن در جام جهانی است. شما نمی‌دانید چه فوتبالیستی بود. چقدر تکنیکی، سرعتی و بزرگ بود. بهترین بازیکن آسیا بود اما ادعایی هم نداشت. پولی هم از فوتبال ایران نمی‌گرفت ولی هر هفته یک ورزشگاه را به هیجان می‌آورد و نیم خیز می‌کرد. هواداران پرسپولیس هنوز هم خاطرات دریبل‌های سرعتی او را تعریف می‌کنند.
رحیم یوسفی خاطرنشان می‌کند: بحث من یک بازیکن خاص یا فرد ویژه ای نیست. دلم می‌سوزد وقتی می‌بینم کل فوتبال ایران شده است دویدن و دویدن و دویدن! نه پدیده ای می‌بینیم و نه استعدادی و این معضل به خاطر بی توجهی به استعدادهاست. یک زمانی زمین‌های خاکی محلات معدن استعداد بود و مربیان استعداد یاب بهترین‌ها را در این زمین‌ها انتخاب می‌کردند. باشگاه‌های سازنده ای مثل راه آهن، شاهین، بانک ملی و ... هم بودند که این استعدادها را وارد چرخه باشگاهی کرده و به تیم‌های رده‌های مختلف ملی معرفی می‌کردند. امروز اما همه این زمین‌ها و استعدادیاب‌ها جای خود را به مدارس فوتبال و کاسبان فوتبال داده است. دیگر نه استعدادی دیده می‌شود و نه مربی عاشقی که دنبال کشف استعدادها برود. همه دنبال درآمدزایی هستند و اینکه از طریق مدارس فوتبال پول پارو کنند. نتیجه اش همین می‌شود که فوتبال ما عاری از استعداد و بازیکن تاپ می‌شود. البته لطفا بار دیگر بنویسید مهدی طارمی‌یک استثنا در میان بی استعدادهای فوتبال است.
