از ژوتا و آستوری تا مارادونا، مالدینی و زانتی؛ داستان شماره‌های مقدس فوتبال

 شماره 20 لیورپول حالا برای همیشه متعلق به یک نفر خواهد بود؛ یک گام نمادین و مهم. پس از مرگ دیوگو ژوتا در یک تصادف رانندگی باشگاه اعلام کرد که این شماره را بایگانی خواهد کرد.

شماره 20 به حق به خاطر سهمش در کسب عنوان قهرمانی لیورپول در فصل 2024/25؛ بیستمین عنوان باشگاه جاودانه خواهد ماند؛ به لطف حرکت نمایشی و پیروزی در دربی مرسی‌ساید در ماه آوریل را تضمین کرد. این آخرین گل زندگی او بود.

چنین داستان‌هایی چندان نادر نیستند. باشگاه‌های مختلف در سراسر جهان پیشتر شماره‌هایی را به بازیکنان خاص اختصاص داده‌اند. دلایل این کار متفاوت است اما گاهی اوقات دلایلی غم‌انگیز وجود دارد.

یکی از معروف‌ترین این داستان‌ها به سال 2018 برمی‌گردد. داویده آستوری، مدافع فیورنتینا و تیم ملی ایتالیا تنها 31 سال داشت. این بازیکن جوان در میلان و کالیاری درخشیده بود و در سال 2016 با فیورنتینا قرارداد بست و به بازیکن اصلی تیم تبدیل شد. به نظر می‌رسید بهترین سال‌های دوران حرفه‌ای‌اش در پیش باشد، زیرا مدافعان میانی در ایتالیا معمولاً با افزایش سن شکوفا می‌شوند اما در 4 مارس همان سال کشور با خبر وحشتناکی مواجه شد؛ داویده در خواب به دلیل برادی‌ آریتمی درگذشت. به زودی فیورنتینا پیراهن شماره 13 که آستوری با آن بازی می‌کرد را بایگانی کرد. 

در رومانی، در جریان یک بازی دوستانه بین دینامو بخارست و شانتیرول، کاتالین هیلدان، ستاره جوان تیم در زمین بیهوش شد. این هافبک 24 ساله که در آن زمان کاپیتان تیم بود و به تیم ملی دعوت شده بود، به بیمارستان منتقل شد اما بر اثر ایست قلبی درگذشت. باشگاه پیراهن شماره 11 را به افتخار او بایگانی و جایگاه شمالی ورزشگاه را نیز به نامش نامگذاری کرد.

در سال 2009 فاجعه‌ای مشابه در اسپانیا رخ داد. دانیل خارکه، بازیکن سابق اسپانیول هنگام آماده‌سازی تیم برای یک بازی دوستانه در فلورانس بیهوش شد. بعدها مشخص شد که او هنگام صحبت با تلفن ناگهان بیمار شده است. تیم پزشکی نتوانست جان او را در بخش مراقبت‌های ویژه نجات دهد. این اتفاق ضربه‌ای بزرگ به جامعه فوتبال بود. حتی یک سال بعد، آندریاس اینیستا که در فینال جام جهانی گل زده بود، این رویداد را با نشان دادن نوشته «دنی خارکه همیشه با ماست» گرامی داشت. اسپانیول شماره 21 را بایگانی کرد اما هفت سال بعد این شماره را به بازیکنان برگرداند؛ با این حال، از آن پس فقط بازیکنانی که از آکادمی باشگاه به تیم اصلی رسیده‌اند، اجازه استفاده از این شماره را داشته‌اند.

شماره‌ها همچنین برای تقدیر از دستاوردهای برجسته نیز بایگانی می‌شوند. دیگو مارادونا نمونه بارز آن است.

در سال 2000، ناپولی شماره 10 را بایگانی کرد تا سهم برجسته مارادونا در موفقیت‌های باشگاه را گرامی دارد. جالب این است که از آن زمان تاکنون، هواداران بارها درباره بازگرداندن شماره‌های نمادین و اختصاص آنها به ستارگان جدید بحث کرده‌اند. حتی خود مارادونا نیز مخالف بازگرداندن شماره‌اش نبود اما باشگاه بارها این ایده را رد کرده است. به هر حال، در ناپل فقط یک خدا وجود دارد.

داستان مشابهی در سانتوس برزیل وجود دارد؛ جایی که شماره 10 مدت‌ها پیش به پله اختصاص داده شده بود. با این حال، این سنت اخیراً شکسته شد؛ دلیل اصلی آن درخواست پله بود، زمانی که هنوز زنده بود. او معتقد بود هواداران باید این شماره نمادین را بر تن بازیکنان ببینند؛ بنابرین باشگاه شماره 10 را بازگرداند و اکنون نیمار با این شماره بازی می‌کند.

در این بین آژاکس همچنان شماره 14 را به یاد اسطوره‌اش، یوهان کرایف حفظ کرده است. کرایف 12 فصل برای باشگاه بازی و عناوین زیادی کسب کرد. جالب اینکه این شماره تنها در سال 2007 زمانی که کرایف 60 ساله شد، اختصاص داده شد.

برشا نیز به پاس خدمات روبرتو باجو حرکت زیبایی انجام داد. اگرچه باجو در پایان دوران حرفه‌ای‌اش به این تیم آمد، باشگاه همچنان شماره 10 را برای او نگه داشت؛ هر چند اکنون، با توجه به این‌که برشا دیگر در رقابت‌های برتر نیست، این رسم کمتر اهمیت دارد.

به طور کلی، این سنت در ایتالیا بسیار رایج است. میلان شماره 3 را به افتخار چزاره و پائولو مالدینی بایگانی کرد. فرض بر این بود که پسر پائولو، دانیله این سنت خانوادگی را ادامه دهد اما حضور او در تیم زیاد دوام نیاورد و خودش ترجیح داد با شماره‌های دیگری بازی کند.

همچنین شماره 6 در میلان برای همیشه به فرانکو بارسی اختصاص داده شده است.

در اینتر؛ پیراهن شماره 4 به پاس وفاداری مثال زدنی خاویر زانتی بایگانی شد و همچنان هم مورد استفاده قرار نگرفته است. 

انتهای پیام/