شجاعت را از مورایس یاد بگیریم/ مربیان وطنی هم گردن بگیرند تا دلایل آنها تبدیل به بهانه نشود!

به شهادت آرشیو از روزی که سرمربی پرتغالی به سپاهان آمد ما همواره بر این عقیده بودیم که نه فقط نکات فنی بلکه رفتارهای حرفه‌ای دستیار مورینیو در بیرون زمین هم می‌تواند الگویی برای مربیان جوان ما باشد. دستیار ژوزه مورینیو که در رئال مادرید، اینترمیلان و چلسی کار کرده آنقدر ستاره بزرگ به خود دیده و آنقدر همه جای دنیا بوده که بتوان از هر حرف یا هر رفتار او درس گرفت.

طی این دو فصل حضور مورایس در ایران او چند بار هم حاشیه‌هایی درست کرد که البته در مقایسه با سایر مربیان ما بسیار ناچیز و قابل گذشت است اما دو مورد هنوز به یاد همه مانده و حالا ببینید که مورایس در مورد این دو اتفاق چطور صحبت می کند. مورد اول در فصل اول و بازی پیکان و پرسپولیس بود. جایی که مورایس از رفاقت بین مجتبی حسینی و یحیی گل محمدی حرف زد تا این شائبه ایجاد شود که حسینی به استاد سابقش راه داده است.

مورایس توجیه نکرد، بلافاصله با ابراز شرمندگی نسبت به آن اظهارات گفت اشتباه کرده و بعد هم مثال خودش و مورینیو را زد که هرگز امکان ندارد به خاطر استاد سابقش یک بازی را واگذار کند. کاش تمام مربیان و بازیکنان و مدیران ما اشتباه خود را بپذیرند و حتی اگر عذرخواهی هم نمی‌کنند، لااقل دیگر توجیه نکنند و بر اشتباه باقی نمانند. مورایس در مورد دوم که لگد زدن به بطری در فصل قبل حین بازی با شمس آذر بود، حرف‌هایش را صادقانه زد و دلایل عصبانیتش را گفت که همه به او حق می‌دهیم.

به واقع هر کس جای مربی پرتغالی بود واکنش‌های سخت‌تری نشان می‌داد. آن همه بلا که در یک بازه زمانی کوتاه سر او آمد، از تحمل هر کس خارج است. تیمی که آنطور درخشان شروع کرده بود با اتفاقات عجیب و غریب از هم پاشید. اما دلیل اینکه همه توضیحات مورایس را باور می‌کنیم این است که او در مواردی که اشتباه کرده تصمیمات و رفتارش را گردن می‌گیرد. چون آنجا صداقت دارد، دلایلش تبدیل به بهانه نمی‌شود اما در فوتبال ما متاسفانه مربیان فکر می‌کنند اگر جایی اشتباه خود را گردن بگیرند، دیگر کارشان تمام است.

نتیجه اینکه اگر جایی هم حق با مربی باشد دیگر کسی باور نمی‌کند و همه آن را به حساب بهانه و توجیه می‌گذارند!