چرا برانکو، ربیع‌خواه را به کمال ترجیح می‌دهد؟!

در اینکه محسن ربیع‌خواه ساده‌تر بازی می‌کند، اهل نگه داشتن و لمس توپ نیست، شکی وجود ندارد اما سؤالات دیگری این وسط به وجود می‌آید؛ آیا محسن ربیع‌خواه، از نظر توپ‌ربایی به کمال کامیابی‌نیا می‌رسد؟ از نظر پاس صحیح رو به جلو (نه رو به عقب و عرضی کوتاه!) چطور؟ در دوئل‌های تن به تن کمال موفق‌تر است یا محسن؟

شاید ربیع‌خواه کمتر توپ لو بدهد چون ریسکی بازی نمی‌کند و رو به جلو نیست اما این نقطه قوت نیست.

از طرفی کمال کامیابی‌نیا روی ضربات ایستگاهی اثرگذار و گلزن است. با بررسی اجمالی مشخص می‌شود کامیابی‌نیا از هر نظر که حساب کنید، هافبک دفاعی مؤثرتری نسبت به محسن ربیع‌خواه محسوب می‌شود.

در بازی با الاهلی عربستان نیز برانکو کمی دیر متوجه اشتباهش شد اما باز ربیع‌خواه را در زمین نگه داشت. در واقع مرد کروات سیستم خود را از 2-4-4 لوزی به 1-3-2-4 تغییر داد و با دو هافبک دفاعی بازی کرد. انتظار می‌‌رود برانکو متوجه اشتباه بزرگ خود در نیمکت‌نشین کردن کامیابی‌نیا شده باشد. کمال شباهتی به رامین رضاییان ندارد چرا که پشت سرش نفر قابل اتکایی نیست. به طور حتم آنالیزورهای برانکو فیلم بازی با الاهلی عربستان را دوباره مشاهده کرده و به مرد کروات می‌گویند کامیابی‌نیا پس از ورود به زمین چه تأثیری در بازگشت پرسپولیس به بازی داشت.