رکوردها برانکو را «بهترین» نمی‌کنند

وانانیوز| هر وقت با یک پیروزی خفیف و حداقلی از زمین بیرون می‌آییم برای خلاصه‌ترین و شاید برنده‌ترین توجیه به این جمله استناد می‌کنیم: «تاریخ را فاتحان (برنده‌ها) می‌نویسند.» هنوز نمی‌دانیم این جمله پرکاربرد در فوتبال ایرانی منبع مشخصی دارد یا نه، اما تقریبا همه پذیرفته‌ایم که حق با کسی است که این جمله را برای بار اول گفته و حتما هر زمان و هر مکان که تکرار شود باز هم حق با گوینده این جمله خواهد بود. شاید بد نباشد که بدانید در ریشه‌یابی پیدایش این جمله و اینکه واقعا فاتحان (جنگ‌ها) در تاریخ ماندگار شده‌اند یا نه تردیدهای اساسی مطرح شده و شاید این جمله که «تاریخ را درستکاران می‌نویسند.» عبارت بهتری باشد، اما وقتی در فوتبال پای برد و باخت به میان می‌آید و نتیجه ملاک سنجش می‌شود بحث‌های ثانویه کنار می‌رود و ظاهرا همچنان تاریخ را برنده‌ها می‌نویسند.
اما بیایید یک بار هم که شده مخالفت کنیم. بیایید طرفدار انسان‌های درستکار فوتبال باشیم و در مصداق فوتبالی ماجرا و هموزن واژه درستکاری به مربیانی ۲۰ بدهیم که فوتبال زیبا را به نتیجه ارجح می‌دانند و در شرایط کمال پیروزی را همراه با فوتبال با کیفیت می‌خواهند. البته که وقتی پای شهرآورد به میان می‌آید و می‌دانیم نتیجه این مسابقه برای میلیون‌ها هوادار دو تیم به اندازه یک قهرمانی می‌ارزد شاید ادعایمان واهی و بی اساس باشد، اما وقتی بحث پرسپولیس مدرن مطرح شود مطالبه ما منطقی و درست به نظر می‌رسد.
وقتی ادعای بهترین بودن را در فوتبال ایران داریم باید ایده‌آلیست باشیم. وقتی بهترین یا گران‌ترین مربی لیگ را داریم باید بهترین فوتبال را ارائه کنیم. وقتی بهترین دروازه‌بان و بهترین مدافع را داریم باید گل نخوریم و وقتی با کیفیت‌ترین فوتبال را در فاز حمله ارائه می‌کنیم باید با کیفیت‌تر از هر تیمی بازی کنیم. مخلص کلام اینکه امروز پرسپولیسی جماعت ایده‌آلیست شده و شرایط فنی تیم طی دو سال گذشته هر هواداری را به این سمت سوق داده که از تیمش بهترین و برترین نمایش ممکن را طلب کند.
البته که کمبودها، شرایط بدنی نامناسب و انگیزه حریف می‌تواند دردسرهایی ایجاد کند، اما برای تیمی که داعیه بهترین بودن دارد، ورود به مهم‌ترین مسابقه فصل با گاردی تدافعی نه اینکه زشت، اما غیر قابل باور به نظر می‌رسد. واقعیت این است که پرسپولیس با گارد نسبتا تدافعی وارد شهرآورد شد و به فلسفه خودش پشت کرد. این بار خبری از تعدد پاس، کارهای ترکیبی متعدد، تحت فشار گذاشتن حریف برای دقایقی طولانی و خلق موقعیت‌های فراوان نبود. این بار تیم پرسپولیس در نیمه خودی تجمع کرد و به دنبال دام گذاشتن برای تیمی بود که از بحران عبور نکرده و با کادر فنی جدید نیز در ارائه کیفیتی معمول عاجز به نظر می‌رسید.
پرسپولیس شهرآورد را برد تا هوادارانش در کری‌های رایج بعد از این مسابقه دست بالا را داشته باشند، اما شیرینی این برد آنقدر نبود که پرسپولیسی‌های ایده‌آلگرا را قانع، یا خودمانی‌تر بگوییم دلشان را خنک کند. این گس بودن مزه دهان بعد از برد وقتی بدانیم بهترین تیم ایران به لحاظ مالکیت توپ پایین‌تر از حریف بحران زده‌اش بود و درست به اندازه این تیم موقعیت خلق کرد و شوت زد بیشتر شما را به این نتیجه می‌رساند که بردن و عصر پنج‌شنبه فقط بردن اولویت داشت و مساله کیفیت کاملا به فنا رفت.
شاید دوباره به این جمله که تاریخ را فاتحان می‌نویسند استناد کنید و اینکه برانکو با سه بار فتح شهرآورد در پرسپولیس استثنا شده، او را از سایر مربیان این باشگاه متمایز کنید، اما یادمان باشد این رکورد‌ها نیستند که برانکو را تبدیل به بهترین مربی باشگاه پرسپولیس خواهند کرد؛ آنچه طی دو سال گذشته بیشتر از هر عاملی باعث محبوبیت و مقبولیت ایوانکوویچ بوده؛ پیشرفت تاکتیکی و دستاوردهای فنی پرسپولیس بوده؛ اتفاقی که این فصل کم و کمتر می‌شود و عنصر کیفیت جای خود را به نتیجه‌گیری محض داده است.
اگر از شهرآورد بگذریم و نخواهیم این شهرآورد نزدیک و سنگین را با آن سوپر فوتبال ۲ - ۴ فروردین ۹۵ مقایسه کنیم، با نگاهی اجمالی به بازی‌های این فصل پرسپولیس می‌توانیم عناصر احتیاط، علاقه به حفظ نتیجه و البته پایین رفتن محسوس دقایق ارائه فوتبال با کیفیت را در این تیم به وضوح پیدا کنیم که به اندازه کافی می‌تواند نگران کننده باشد.