حسینی آرام و متین به هدفش رسید

سیدحسین حسینی نمایش‌های عالی ماه‌های اخیرش را روز جمعه طی تساوی یک بر یک با سایپا در هفته نوزدهم لیگ برتر فوتبال کشور کامل کرد و با عبور از آمار بهرام مودت و ناصر حجازی طولانی‌ترین نوار گل نخوردن را در فوتبال ایران به ثبت رساند. دروازه او البته در دقیقه ۸۵ به روی رضا اسدی گشوده شد و طلسم گل نخوردن او در ۱۰ مسابقه متوالی فرو ریخت، اما کاری که این جوان آرام و متین طی ماه‌های اخیر انجام داده و پیامد آن خلق رکوردی قوی است. از دستاورد‌های جالب لیگ امسال به شمار می‌آید و شاید سال‌ها طول بکشد کسی به آن برسد و از رکورد حسینی فراتر برود.
رقابت حسینی ۲۵ ساله با رحمتی ۳۶ ساله بر سر پیراهن ثابت آبی‌ها طی دو سال اخیر چنان داغ و مهم بوده که برخی به جای تقدیر از ارزش‌های حسینی پیوسته از شانس زیاد او سخن می‌گفتند و مدعی بودند که اگر علیرضا منصوریان تصور و تابوی همیشه فیکس بودن رحمتی را شکسته و به حسینی روی آورده با انگیزه کنار زدن کاپیتان تیم بوده و بیش از آنکه میزان توان آلترناتیو او را چک کرده باشد فقط می‌خواسته است رحمتی را با دور نگه داشتن از میادین مسابقات به این باور برساند که در بعضی رفتار‌ها و روش‌هایش تجدیدنظر کند.
البته سرمربی سابق استقلال زیاد پای آن انتخاب اجباری نماند و رحمتی در اواسط لیگ شانزدهم پیراهن شماره یک را پس گرفت، اما کارنامه قابل قبول حسینی در همان هفته‌های اندک فیکس شدن کافی بود تا منصوریان در شروع لیگ هفدهم نیز با رسیدن به نقطه‌ای غیر قابل بازگشت رحمتی را کنار بگذارد و به حسینی روی بیاورد. وقتی هم که منصوریان رفتنی شد، وینفرید شفر راه او را ادامه داد و، چون یک خارجی است که با هیچ کس تعارف ندارد به جز یک بازی جام حذفی، در تمامی مسابقات دیگر پیراهن شماره یک را به حسینی داد که بچه شیراز است و منش شایسته و رفتار آرام و ماهیتی غیرمتکبرانه دارد و فردی دلنشین نشان می‌دهد. نتیجه آن سیاستگذاری و اصرار در حفظ حسینی درون آخرین سنگر اینک پیش روی ما است و استقلال به‌عنوان باشگاهی که بزرگانی، چون ناصر حجازی، منصور رشیدی، خاکسار تهرانی، محمدعلی یحیوی، پرویز برومند، هادی طباطبایی، محسن فروزان و البته سیدمهدی رحمتی را درون دروازه‌اش داشته حالا از سنگربانی بهره می‌گیرد که شاید به سطح حجازی، رحمتی و طباطبایی نرسیده باشد، اما زمان زیادی پیش رو دارد که به حدود و ثغور آن‌ها نزدیکتر شود. در عین حال تعریف‌های بیش از حد و اغراق آمیزی که از حسینی در افواه و رسانه‌ها طی ماه‌های اخیر صورت گرفته، نه تنها فرآیندی به سود او نبوده، بلکه شاید به ضرر وی نیز تمام شود، زیرا مربیان او را قانع و خود وی را به آنچه که هست راضی می‌سازد تا کوششی بیشتر را در دستور کارش قرار ندهد و تصور کند که، چون رکورد گل نخوردن‌های امثال حجازی و بیرانوند را شکسته به بالاترین درجات ممکن رسیده است.
حسینی در شرایط فعلی مثل یک هندوانه نیمه باز است که هنوز نمی‌توان درباره کیفیت تمامی محتوای آن با اطمینان سخن گفت و چنین اطمینانی همانطور که قبلا نیز گفتیم فقط زمانی حاصل می‌آید که حداقل ۱۰۰ بازی رسمی در طول دو سال برای این جوان به ثبت برسد و تمامی عادات و روش‌های او مشاهده شود و نوع برخورد وی با انواع اتفاقات در مسابقات متعدد دیده و ارزیابی شود. به واقع فقط در یک مقطع طولانی زمانی می‌توان فهمید سیدحسین حسینی واقعا چکاره است و آیا همانقدر خوب است که عده‌ای می‌گویند یا در رساندن وی به سطح مشاهیر دروازه‌بانی ایران شتاب و به تبع آن اشتباهاتی صورت پذیرفته است.
او شاید همان هندوانه کاملا دربسته سه چهار سال پیش برای آبی‌ها و کل جامعه فوتبال نباشد، اما میزان برشی هم که به آن زده شده برای روشن شدن همه محتویات آن کفایت نمی‌کند و کار وی هنوز محل مناقشه و تردید است و بی گمان پیشرفت استقلال در کار‌های دفاعی از هفته هفتم به بعد لیگ و موثر واقع شدن سیستم‌های شفر هم در آهنین شدن دروازه استقلال سهمی بسزا داشته است..