یادتان می‌آید با استوک می‌رفتیم تو صورت فیگو؟

سال ۲۰۰۶ با پرتغال بازی کردیم. همان روز‌ها نسلی در تیم ملی حضور داشت که مانند آن‌ها نداشتیم؛ با این همه برای مهار فیگو ستاره روز پرتغال، تاکتیکی به جز ضربه آکروباتیک حسین کعبی با استوک تو صورت او نداشتیم. ما تیم ضعیف‌تر میدان بودیم و زورمان به پرتغال نمی‌رسید؛ به همین دلیل به خشونت روی آوردیم، اما این بار با پرتغال، تیمی که ستاره بی‌چون و چرای آن رونالدو بود، چه کردیم؟رونالدو یار مستقیم نداشت و هرگز هیچ کدام از ملی‌پوشان ما روی زانو و پای او نزدند. فوتبال طبق روال عادی خود برگزار شد بدون حتی یک لحظه شدیداً خشونت‌آمیز. روند فوتبال به لحاظ فنی عوض شده و این هنر چه کسی بود؛ بی‌تردید آقای کی‌روش که این تیم را ساخت، با بازیکنانش زندگی کرد و در نتیجه این تیم را تحویل کل ایران داد؛ تیمی که به پرتغال نمی‌بازد. تیمی که به اسپانیا گل می‌زند. تیمی که مراکش را شکست می‌دهد. تیمی که دنیای فوتبال آن را تحسین می‌کند. جام جهانی روسیه متأسف است بابت از دست دادن ایران؛ کمترین حق ما صعود به دور بعدی بود...