لیگ برتری‌ها قهرمان جام جهانی 2018

تیم ملی فوتبال ایران به رغم تمام شایستگی‌هایش به مرحله یک هشتم نهایی جام جهانی صعود نکرد و با یک برد، یک مساوی و یک شکست خفیف با جام وداع گفت اما تا سال‌ها می‌شود درباره این جام حرف زد کما اینکه هنوز می‌بینیم درباره جام‌های جهانی گذشته صحبت‌های تازه‌ای می‌شود. در جامی که برای ایران به پایان رسید نکات و سوژه‌های بسیاری برجا مانده که باید به آن پرداخت. یکی از این سوژه‌های مهم کیفیت بالای بازیکنان لیگ برتری است که برخلاف تصور و پیش‌بینی‌ها عملا به بهترین‌های جام جهانی روسیه بدل شدند و بالاتر از لژیونرهایی قرار گرفتند که امیدهای بسیاری به درخشش آنها در این جام می‌رفت. قبل از شروع جام انتظار می‌رفت که طیف فوتبالیست‌های ایرانی حاضر در فوتبال اروپا و کشورهای حاشیه خلیج فارس بار بیشتری از روی دوش تیم ملی بردارند اما کارنامه‌ای که از این جام باقی ماند طوری رقم خورد که بی‌هیچ ارفاقی باید اذعان داشت بازیکنانی همچون علیرضا بیرانوند، وحید امیری، امید ابراهیمی و مجید حسینی در صدر بهترین‌های تیم ملی ایران در این جام بودند.
همین بیرانوند را مثال بزنیم. دروازه‌بانی که در3 بازی عملکرد قابل توجهی از خود برجا گذاشت و نشان داد به معیارهای یک دروازه‌بان جهانی نزدیک است و چنانچه در مسیر مطلوب‌تری قرار بگیرد، می‌تواند در بهترین تیم‌های فوتبال دنیا نیز دروازه‌بانی کند. بیرانوند در حالی به جام جهانی رفت که عملکرد نه چندان اطمینان بخشش در هفته‌های پایانی لیگ در ترکیب پرسپولیس حتی ظن نیمکت‌نشینی‌اش در جام جهانی را قوت بخشیده بود و تصور می‌شد که کارلوس کی‌روش به مانند جام جهانی 2014 برزیل ناگهان دروازه‌بانی را به چارچوب دروازه تیم ملی گسیل دهد که با پیش‌بینی‌ها همخوانی ندارد اما انتخاب سرمربی تیم ملی همان علیرضا بیرانوند بود؛ دروازه‌بانی که به رغم افت نسبتا چشمگیر در هفته‌های پایانی لیگ اما در قامت دروازه‌بان تیم ملی توانست نگاه‌ها را بار دیگر نسبت به خود تغییر دهد و ثابت کند که در حال حاضر بهتر از او در فوتبال ایران وجود ندارد.
 بیرانوند که بی‌گمان در 6 فصل اخیر یکی از بهترین‌های فوتبال باشگاهی ایران محسوب می‌شود در جام جهانی نیز نمایش خاطره‌انگیزی داشت و در3 بازی با واکنش‌های مناسب توانست مانع خلق یک تراژدی شود و به روند رو به رشد خود در سال‌های اخیر ادامه داد. شاید باور این بود که تیم ملی به واسطه همگروهی با قهرمان‌های قاره‌ها کیسه گل می‌شود و با تعداد گل‌های خورده چشمگیر به خانه بازمی‌گردد اما یکی از مردانی که اجازه نداد فوتبال ایران با شخصیت تحقیرشده‌ای همچون تیم‌های عربستان و پاناما با جام جهانی وداع کند، بیرانوند بود. منهای نیمه اول بازی با پرتغال، شماره یک تیم ملی در جام جهانی در همه دقایقی که برای ایران دروازه‌بانی کرد، در سطح بالایی از آمادگی فنی و ذهنی قرار داشت.
بیرانوند در این بررسی تنها نیست. او وحید امیری را هم در کنار خود می‌بیند. مردی که بی سروصدا در ترکیب تیم ملی کوشید تمام آنچه لازمه دیده شدن است را به اجرا بگذارد. حتی می‌شود امیری را بهترین بازیکن ایران در این مسابقات نامید.
 عنصری دونده، خلاق، مسلط و کاملا در خدمت تاکتیک‌های تیم ملی. امیری تنها 4 دقیقه از بازی با اسپانیا را از دست داد و در دو بازی دیگر90 دقیقه کامل برای تیم ملی به میدان رفت. امیری با رفت و آمد‌های بسیار به زمین خودی و زمین حریف در واقع فعال‌ترین بازیکن تیم ملی در جام جهانی بود و ارتباط تاکتیکی مطلوبی میان خط هافبک و مهاجمان ایجاد کرد. امیری نیز در شرایطی به یکی از بهترین‌های ایران در این جام بدل شد که او نیز در پیش‌بینی‌های پیش از جام جهانی شانس آنچنانی برای بازی در ترکیب اصلی تیم ملی نداشت و باور این بود که برای تیم ملی بازی‌های زیادی انجام نمی‌دهد و نیمکت‌نشین بازیکنانی همچون قدوس و دژاگه می‌شود اما دقیقا خلاف محاسبات فنی پیش از جام جهانی رقم خورد و پسر لرستانی فوتبال ایران حالا با مشتریان دست به نقدی مواجه است که برای داشتنش حاضرند یک و نیم میلیون یورو هزینه کنند.
اتفاقی که ممکن است برای امید ابراهیمی و مجید حسینی هم رخ دهد و آنها را نیز همچون وحید امیری و علیرضا بیرانوند فصل آینده در لیگ برتر ایران نبینیم. امید ابراهیمی دیگر ستاره ایران در جام جهانی 2018 بود. عنصری بی‌بدیل، نترس و با انگیزه در بازی‌های بزرگی همچون تقابل با اسپانیا و پرتغال. امید در بازی اول مقابل مراکش چندان به چشم نیامد و با آن بازیکن آرمانی روزهای اوج فاصله داشت اما در بازی با اسپانیا و بخصوص مقابل پرتغالی‌ها یکی از بهترین‌های ایران بود. ابراهیمی بی‌آنکه واهمه‌ای از نبرد با بهترین هافبک‌ها و مهاجمان دنیای فوتبال به دل راه دهد با همان ریتم و آهنگی که در بازی‌های لیگ به میدان می‌رود مقابل همین ستاره‌ها قد علم کرد. او به راحتی تکل می‌زد، با بازیکنان حریف تنه به تنه می‌گذاشت و گاهی نیز خشونت را چاشنی بازی‌اش می‌کرد تا برنده جنگ‌های میانه میدان باشد. اوج بازی امید مقابل پرتغالی‌ها بود. امید اجازه نداد هافبک‌های پرتغال نفس بکشند. او آنقدر خوب بود که همین حالا تصور می‌کنیم قطعا لژیونر خواهد شد.
سیدمجید حسینی را هم باید در همین قاب قرار داد؛ قابی از بهترین‌های فوتبال ایران در جام جهانی 2018. برای مجید حسینی تیتر زده بودیم که پاشازاده 2018 فوتبال ایران خواهد شد و آن تیتر خیلی زود به واقعیت تبدیل شد و پسر رعنای فوتبال ایران در جام جهانی 2018 دو بازی 90 دقیقه‌ای مقابل اسپانیا و پرتغال داشت و در بازی نخست مقابل مراکش نیز10 دقیقه به میدان رفت. حسینی از فرصتی که پس از مصدومیت روزبه چشمی برایش ایجاد شد نهایت بهره را برد و در تمام طول زمان‌هایی که او برای تیم ملی به میدان می‌رفت، هرگز تصور نمی‌کردیم که مدافعی جوان و کم تجربه در ترکیب تیم ملی قرار گرفته است.
 مجید حسینی به واقع از آنچه پیش‌بینی می‌کردیم هم بهتر ظاهر شد. او حالا یک گران‌سنگ برای فوتبال ایران محسوب می‌شود. بازیکنی که در اوج جوانی بازی مقابل بهترین‌های فوتبال جهان را تجربه کرده، قطعا سرمایه‌ای عظیم برای آینده فوتبال ایران محسوب می‌شود. حسینی یک سال پیش همین روزها حتی حضورش در ترکیب استقلال فصل هفدهم نیز در هاله‌ای از ابهام بود. او اما حالا می‌تواند پیشنهاد بازی در بهترین تیم‌های اروپا را هم در انتظار خود ببیند.