وجود رد پای تشعشعات رادیواکیتو فوکوشیما در مشروبات الکلی آمریکا

به نقل از خبرگزاری اسپوتنیک، پس از بروز حادثه در نیروزگاه هسته ای فوکوشیما ژاپن در سال ۲۰۱۱ کارشناسان سازمان بهداشت جهانی اعلام کردند که میزان ذره های رادیو اکتیو در غذا و نوشیدنی هی بیرون از ژاپن بسیار ناچیز است و خطری را متوجه سلامتی انسان ها نمی‌کند.

در همین راستا مرکز ملی علوم و تحقیقات فرانسه CNRS)) اعلام کرده است  مشروبات الکلی که که در سال های پس از بروز حادثه نیروگاه هسته‌ای فوکوشیما رخ داده است شامل ایزوتوپ‌های رادیواکتیو منتشر شده از این نیروگاه در سال ۲۰۱۱ است. محققان این مرکز پس از مطالعه بر روی انگورهای کشت شده میان سال‌های ۲۰۰۹ و ۲۰۱۲ که دو نوع خاص از مشروبات الکی از آن تهیه شده است ایزوتوپ سزیوم ۱۳۷ را در این مشروبات الکی یافته اند.

بنابر اعلام محققان فرانسوی، میزان سزیوم ۱۳۷ موجود در این مشروبات الکی بسیار پایین بوده است و هیچگونه خطری را برای سلامت انسان در پی نخواهد داشت.

ژاپن کشوری است که ۵۵ رآکتور هسته ای دارد. اولین نیروگاه هسته‌ای ژاپن به کمک شرکت‌های انگلیسی در سال ۱۹۷۳ آغاز به کار کرد و سپس با کمک فناوری آمریکا">آمریکا این نیروگاه‌ها در ژاپن توسعه یافت. در مارس ۲۰۱۱ هر چهار رآکتور نیروگاه فوکوشیما شماره یک دچار انفجار شد، البته راکتور شماره ۳ در این نیروگاه آسیب بیشتری دید و آلودگی گسترده تر و عمیق‌تری به دلیل ذوب شدن میله های سوخت داخل راکتور و آلودگی محیط به پلوتونیوم، به جای گذاشت. شرکت نگهداری و بهره‌برداری از نیروگاه فوکوشیما ، شرکت برق توکیو(تپکو) بود که در گزارش‌های بعد از سانحه متهم به سوءمدیریت و عدم اطلاع رسانی به موقع شد. علاوه بر این در گزارش‌ها آمده بود که مقرر بود که نیروگاه هسته ای فوکوشیما دائیچی در تاریخ اول فوریه ۲۰۱۱ به حالت خاموش و ایمن از رده خارج شود که ظاهرا به دلیل مسائل اقتصادی و ترس از ضررهای مالی حاصله شرکت تپکو از این کار اجتناب کرده بود.

 به هر حال در هنگام زمین‌لرزه و به طور خودکار، نیروگاه فوکوشیما دائیچی و ۱۱ نیروگاه دیگر ژاپن به حالت خاموش و ایمن درآمدند که به دلیل از کار افتادن سامانه های خنک کننده راکتورهای این نیروگاه به علت ورود امواج آب و فضولات ناشی از سونامی با ارتفاع حدود ۱۲ متر به خنک کننده های راکتورها، یکی پس از دیگری دچار انفجار شده و مساله‌ای مهم و خبر ساز ایجاد کردند که در ماه‌های پس از زلزله در حد خود رخداد زلزله خبرساز بود.

در زمان وقوع زلزله، راکتور ۴ خالی از سوخت بود و راکتورهای ۵ و ۶ خاموش و کاملاً سرد بودند. بقیهٔ راکتورها، با وقوع زلزله به‌طور خودکار خاموش شدند و ژنراتورهای  اضطراری برای فعال نمودن پمپ‌های آب و خنک کردن رآکتورها روشن شدند .محوطهٔ نیروگاه با سدی دریایی که برای مقابله با سونامی ۵٫۷ متری کفایت می‌کرد، محافظت می‌شد؛ ولی در برابر امواج ۱۴ متری که ۱۵ دقیقه بعد از زلزله آغاز شدند، بی استفاده بودند. در نتیجه محوطهٔ نیروگاه کاملاً در آب غرق شد و ژنراتورها که در ارتفاعی پایین‌تر از سطح دریا قرار داشتند و تابلوهای برق  در طبقهٔ پایین راکتورها واقع شده بودند، همگی به زیر آب رفتند. ارتباط با شبکهٔ برق قطع و در نتیجه با از کار افتادن پمپ ها، کار خنک کردن رآکتورها متوقف شد. سپس دمای رآکتورها از حد مجاز بالاتر رفت. این در حالی بود که سیل و زلزله امکان کمک‌رسانی را تقریباً غیرممکن کرده بود.

شواهدی که به زودی به دست آمد، حاکی از این بود که در راکتورهای ۱ و ۲ و ۳سوخت هسته‌ای ذوب شده و روکش فلزی بالای ساختمان راکتورهای ۱ و ۳ و ۴ در اثر انفجار هیدروژن از بین رفته‌است. انفجار به دستگاه‌های کنترل حرارت در داخل راکتور ۲ آسیب رساند و راکتور ۴ نیز آتش گرفت. علاوه بر این، میله‌های سوخت مصرفی که در استخرهای سوخت واحدهای ۱-۴ ذخیره شده بود در اثر کاهش سطح آب استخرها شروع به داغ شدن کرد.

به دلیل امکان نشت اشعه، تا شعاع ۲۰ کیلومتری (۱۲ مایلی) نیروگاه از سکنه خالی شد و کارگران نیروگاه که در معرض تابش اشعه قرار داشتند، موقتاً از نیروگاه خارج شدند. در تاریخ ۱۷ مارس ژنراتوری که در واحد ۶ قرار داشت، به کار انداخته شد تا واحدهای ۵ و ۶ را که کمتر آسیب دیده بودند، خنک کند. از ۲۰ مارس شبکهٔ برق دوباره به کار افتاد ولی ماشین‌آلاتی که در اثرسیل آتش سوزی و انفجار در راکتورهای ۵ و ۶ تخریب شده بودند همچنان غیرقابل راه‌اندازی بودند. مقامات ژاپنی پس از بررسی حادثه ابتدا میزان آن را سطح ۴ در مقیاس بین‌المللی هسته‌ای (اینس) برآورد کردند اگرچه سازمان‌های دیگر بین‌المللی فکر می‌کردند که سطح واقعی بحران بالاتر از این سطح باشد. دولت ژاپن سطح بحران هسته‌ای را ابتدا تا سطح ۵ و سپس تا ۷ بالا برد و فروش مواد خوراکی که در این منطقه روییده بودندرا ممنوع کرد.

بررسی‌های وزارت علوم و وزارت آموزش ژاپن نشان داد که در مناطق شمالی ژاپن، در فاصلهٔ ۵۰-۳۰ کیلومتری محوطهٔ نیروگاه، میزان سزیوم رادیواکتیو تا سطح نگران‌کننده‌ای بالا رفته‌است. در این گزارش اشاره شده‌است بر اساس مقیاس جهانی سزیوم-۱۳۷ و ید-۱۳۱ نشان می‌دهد که موادی که از نیروگاه فوکوشیما ۱ آزاد شده به اندازهٔ ایزوتوپ های  آزاد شده در فاجعهٔ چرنوبیل دارای اهمیت است. مقامات توکیو توصیه کردند که تا مدتی از آب شیر برای تهیهٔ غذای نوزادان استفاده نشود. در دو سایت نیروگاه نیز آلودگی پلوتونیومی مشاهده شد.

آژانس بین‌المللی انرژی اتمی (IAEA) در ۲۷ مارس اعلام کرد کارگرانی که در ۲۵ مارس برای پیشگیری در بیمارستان بستری شده بودند، به علت ایستادن در آبی که در واحد ۳ نیروگاه جمع شده بود، تا مچ پا در معرض اشعهٔ رادیواکتیو بین ۲ تا ۶ درجهٔ Sv قرار گرفته‌اند. واکنش جهانی به این حوادث نیز همچنان نگران‌کننده بود. دولت ژاپن تپکو (TEPCO) برای آنچه عدم ارتباط درست با عموم و تلاش‌های من خودساخته برای حل مشکل خوانده شد، مورد انتقاد قرار گرفتند. متخصصان اعلام کردند که حتی با استفاده از نیروی چندصد یا حتی هزاران نفری، ممکن است پاک نمودن منطقه چند سال یا چند دهه به طول بینجامد. در ۲۰ مارس، سخنگوی دولت، یوکیو ادانو؛ اعلام کرد که پس از عبور از بحران، فعالیت نیروگاه هم چنان متوقف خواهد ماند.

انتهای پیام