از استرس پاروهایی پوسیده‌ای که نشکست تا دسته‌های پینه بسته برای مدال

با دست‌های پینه بسته در مسابقات شرکت داشتند و بعد از سال‌ها تلاش با اختلاف کم طلا را از دست دادند، اما از کسب مدال نقره هم ناراحت نیستند. سال‌ها زحمت کشیدند، با بی‌پولی‌ها و نبود امکانات کنار آمدند. سلامتی‌شان هم به خطر افتاد، اما فقط به یک چیز فکر می‌کردند؛ مدال بازی‌های آسیایی.

نازنین رحمانی و مریم امیدی‌پارسا دو ملی‌پوش روئینگ کشورمان موفق شدند در قایق ۲ نفره و ۴ نفره به مدال نقره بازی‌های آسیایی برسند، مقامی که با سال‌ها تلاش و البته امکانات کم قایقرانی کشورمان حاصل شد.

مصاحبه این دو ملی‌پوش روئینگ را در زیر می‌خوانید:

چند سال دارید و اهل کجا هستید؟

امیدی‌پارسا: ۲۱ سال دارم و اهل همدان هستم. تقریبا از اواخر ۹۱ وارد تیم ملی شدم. بعد از استعدادیابی همراه با گروه ۱۵ نفره تست دادم و بعد از آن تمرینات را شروع کردم. ۵-۶ سالگی از آب متنفر بودم و نمی‌توانستم نزدیک آب بروم. ۸ ساله بودم به شنا رفتم و با عملکرد خوبی که داشتم مربی‌ام مرا به قایقرانی آورد.

نازنین رحمانی: از استان کرمانشاه هستم و ۸ سال است روئینگ کار می‌کنم. از قبل از بازی‌های آسیایی اینچئون به طور مداوم تمریناتم را شروع کردم.

پس دومین حضورتان را در بازی‌های آسیایی تجربه می‌کنید؟

رحمانی: بله، اما متاسفانه در آن مسابقات موفق نشدم مدالی کسب کنم. در آن مسابقات تک نفره و ۴ نفره سنگین‌وزن شرکت کرده بودم که مدالی نداشتم.

از لحظه مسابقه فینال بگویید. تا چند متر آخر هم در رده نخست قرار داشتید، چه شد که مدال طلا را از دست دادید؟

امیدی‌پارسا: جو بازی‌های آسیایی اصلا مانند سایر مسابقات نیست. استرس خیلی بالایی وجود داشت و همه تیم‌ها با قدرت حضور پیدا کرده بودند به عنوان مثال تیم دو نفره چین در مسابقات جهانی و المپیک حضور داشتند همین موضوع برای ما استرس ایجاد کرده بود. سر خط به هم روحیه می‌دادیم و می‌گفتیم در این یک سال با هر شرایطی بوده تمرین کرده‌ایم.

پس حریف ما از اول هم چین بود؟

امیدی‌پارسا: بله، چون قهرمانان قدرتمندی را به بازی‌های آسیایی فرستاده بود. ما هم خوب تمرین کرده بودیم. البته ورزشکاران ما در ۲ ترکیب حضور داشتند. با تمام وجود جنگیدیم و با این امکانات نتیجه خوبی گرفتیم.


آیا شما از قبل برای چین در این بازی‌ها برنامه‌ای داشتید یا فکر می‌کردید کسب مدال نقره کافی است؟

رحمانی: ما شرایط را می‌سنجیدیم. هم بهترین هم بدترین که می‌توان گفت: بهترین حالت کسب مدال طلا بود و بدترین حالت هم اینکه بدون مدال برگردیم. ما شرایطی در ایران با شرایطی کار می‌کردیم که می‌توانم بگویم حتی یک تیم آماتور هم در کشور‌های دیگر مثل ما نیست. ما پیست استاندارد نداریم در صورتی که می‌توانند در سد میانه هزینه کنند و چند لاین بگذارند.

به خاطر نبود همین پیست استاندارد بود که به چین رفتید؟

امیدی‌پارسا: بله اردوی بدی نبود، اما محل تمرین ما پیست دو کیلومتر نداشت. مسافت ۱۸۰۰ متر بود و ما باید دور می‌زدیم، اما میانه شرایط بسیار خوبی داشت. ابوالقاسم‌زاده شرایط خوبی را برای ما مهیا کرد. اگر در این سد لاین بگذارند شرایط برای تمرین خوب خواهد بود.

رحمانی: ما باید جایی برویم که از ایران بهتر باشد. رقیب داشته باشیم و با آن‌ها رقابت کنیم، اما اردوی چین خوب نبود و حتی می‌توانم بگویم ما را عقب انداخت. چون مسیر مستقیمی که می‌رویم باید بیش از ۲ کیلومتر باشد تا ماکسیمم‌هایی که می‌زنیم با مسافت مسابقه برابر شود. وقتی چین رفتیم غافلگیر شدیم. اصلا پیست خوب نبود و تیم آموزشی چین هم در کنار ما تمرین می‌کند. دوباره به میانه برگشتیم و تمرینات سخت‌تری را پیش گرفتیم. اگر روی سد میانه کار کنند شرایط بهتر می‌شود.

وقتی جیوگانیک ایران بود شما هم با او کار می‌کردید؟

رحمانی: بله سال گذشته با او تمرین می‌کردیم.

وقتی این مربی خارجی رفت خیلی از ورزشکاران به این موضوع انتقاد داشتند، بعد از رفتن او شما چه شرایطی داشتید؟ آیا اگر او ایران بود می‌توانستیم مدال‌های خوشرنگتری بگیریم؟

امیدی‌پارسا: اگر او ایران بود مطمئنا می‌توانستیم با چین رقابت بهتری داشته باشیم و حتی طلا بگیریم. نمی‌گویم مربی ما خوب نبود. بهناز مرادخانی مربی خوبی است. او همه تلاش خود را کرد و از او تشکر می‌کنم. از نظر سطح جهانی مدال‌هایی که جیوگانیک دارد (۸۰ طلای جهانی) قابل مقایسه نیست و می‌شد با او نتایج بهتری گرفت.

رحمانی: ما سال گذشته ۵ مدال طلا در مسابقات قهرمانی آسیا گرفتیم، اما در این دوره از بازی‌های آسیایی چین ترکیب المپیک خود را اعزام کرده بود. باید بگویم مرادخانی خیلی زحمت کشید. دیدیم چطور به خاطر ما می‌جنگد. ما روانشناس، ماساژور، فیزیوتراپ و پزشک نداشتیم مرادخانی مانند یک دوست کنار ما بود و ما را ساپورت می‌کرد.

بحث روانشناس را مطرح کردید، عدم وجود روانشناس در رشته‌های دیگر هم وجود داشت، برنامه فدراسیون در این خصوص چه بود؟

امیدی‌پارسا: بله روانشناس داشتیم. روز‌های آخر هم به میانه آمد و صحبت‌هایی را با ورزشکاران داشت، اما حضور او کوتاه مدت بود. البته این موضوع به درخواست خودمان بود، چون با مربی بسیار راحت بودیم و شاید این راحتی را با دیگران نداشتیم.

قایقرانی رشته‌ای است که در ماده‌های مختلف مدال‌های زیادی دارد، اما ورزشکاران این رشته بسیار گمنام هستند، فکر می‌کنید دلیل آن چیست؟

رحمانی: این بحث اتفاقا بین ما ورزشکاران هم مطرح بود. سال گذشته برای نخستین بار روئینگ طلا گرفت از طرفی فوتسال بانوان هم قهرمان شد. نمی‌خواهم بگویم آن‌ها سختی نمی‌کشند. هر رشته‌ای سختی خودش را دارد، اما آن‌ها برای نخستین بار طلا گرفتند ما هم همین طور. فوتسال قهرمان شد همه آن را رسانه‌ای کردند.

امیدی‌پارسا: اصلا کسی روئینگ را نمی‌شناسد. وقتی به کسی می‌گوییم روئینگ کار می‌کنیم می‌گویند رومینگ؟! من سال گذشته در مسابقات قهرمانی آسیا ۳ مدال گرفتم، اما کسی ندید موضوعی که اصلا سابقه نداشته است. اصلا رسانه‌ها هم این موضوع را مطرح نکردند. امسال هم در کاروان ایران کسی ۲ مداله نشد و فقط ما بودیم. اسپانسر هم حمایتی نمی‌کند اینکه حداقل پول مکمل‌ها را بدهد، چون می‌گویند دیده نمی‌شوید. البته حق دارند شاید اگر من هم بودم اسپانسر نمی‌شدم.


در مسابقه قایق ۴ نفره رحمانی دچار افت فشار بود، چرا این اتفاق افتاد؟

رحمانی: زمانی که از قایق پیاده شدم بعد از مسابقات وضعیت خوبی نداشتم. می‌گفتند لحظه حساسی است خودت را مدال بگیر، اما اصلا نمی‌توانستم نفس بکشم. ضربان قلبم تا دو ساعت بعد از مسابقه بالا بود. روئینگ آنقدر مظلوم است که حتی در بین دختران این رشته با رشته‌های دیگر هم تبعیض وجود دارد.

دیر هم رسیدی به مراسم...

رحمانی: بله لحظه‌ای که رسیدم، سرود ملی ویتنام را می‌خواندند. تحمل کردم که به احترام این کشور بایستم، اما بعد از سرود دوباره از حال رفتم. به خاطر من نیم ساعت مراسم را به تعویق انداختند. قیاقه من در عکس‌های ۴ نفره دیدنی است.

ماجرای اینکه پارو‌ها کهنه بود چه بود؟

رحمانی: واقعا در این بازی‌ها استرس داشتیم؛ هم استرس پارو، هم قایق و هم مسابقات.

مگر برای این مسابقات مهم میزبان تجهیزات را فراهم نمی‌کند؟

رحمانی: بسیاری از کشور‌ها خودشان می‌آورند ما هم سفارش می‌دهیم. بعضی از کشور‌ها خودشان می‌خرند. سابقه داشته که عاقل حبیبیان در فینال A. پارویش شکست. این همه سختی می‌کشیم، یک سال دوری از خانواده، تاول‌هایی که کف دست‌مان می‌زند، این همه سختی تحمل می‌کنیم به این امید که روی سکو می‌رویم و این خستگی از تن‌مان بیرون می‌رود، اما وقتی وسط مسابقه پارو بکشند ناراحت‌کننده است.

امیدی‌پارسا: به ما گفته بودند می‌خرند، اما نمی‌دانم چه شد. پاروی من هم مشکل داشت و این استرس را در مسابقه داشتم که نکند این پارو بشکند. حبیبیان طلا رو به خاطر همین از دست داد.

با فدراسیون درباره پارو‌ها صحبت کرده بودید؟

رحمانی: از چند ماه پیش استرس پارو‌ها رو داشتیم و خدا را شکر که اتفاقی در زمان مسابقه رخ نداد. با فدراسیون صحبت کردیم و گفته بودند تجهیزات خریداری کرده‌اند. به ما گفتند در اردوی چین قایق‌ها به دست شما می‌رسد، اما خبری نشد. با خودمان گفتیم به جاکارتا می‌رویم آنجا به دست‌مان می‌رسد، اما مسابقه هم دادیم و خبری نشد.

عکس‌هایی بار‌ها از شما منتشر شده که تاول دست‌های شما را نشان می‌داد...

رحمانی: الان دست‌های ما پینه بسته است. برای اینکه به این پینه‌ها برسد خیلی بد است. تا پینه بشود ما پیر می‌شویم. نمی‌توانیم در مسابقات دستکش بپوشیم به همین دلیل مجبور هستیم این دست‌ها این طوری شود تا در مسابقه تاول نزند.


رشته‌های مختلفی در ورزش داریم، چطور به سمت قایقرانی کشیده شدید؟

رحمانی: سرنوشت ما را به اینجا کشاند. من هم استعدادیابی شدم. طوری به قایقرانی آمدم که یک ماه فهمیدم روئینگ چیست! اما برای اینکه بخواهم خودم را در تیم ملی فیکس کنم خیلی سختی کشیدم. بار‌ها از اعزام‌های تیم ملی خط خوردم و اوایل هم واقعا ناحق بود. الان ۸ سال است در تیم هستم و ۴ سال اول همیشه در حال خط خوردن از تیم بودم.

امیدی‌پارسا: من ۱۵ ساله بودم که در استعدادیابی برای این رشته انتخاب شدم. به مدرسه ما آمدند و گفتند افرادی را می‌خواهیم که قد بلند و دست‌های کشیده داشته باشند تا در روئینگ که تازه به ایران آمده تمرین کنند. از آنجا شروع شد.

شناختی هم نداشتید؟

امیدی‌پارسا: نه اصلا نمی‌دانستم قایقرانی هم هست یا اصلا مدال دارد!

مهمترین نکته‌ای که در قایقرانی گروهی دیده می‌شود، هماهنگی ورزشکاران است، چطور این اتفاق رخ می‌دهد؟

رحمانی: اتفاقا هماهنگی خیلی سخت است. روئینگ تکنیک‌های ریز دارد که اگر بدنت یک سانتی‌متر از نفر جلویی عقب‌تر یا جلوتر باشد تاثیر می‌گذارد. قایق گروهی حتی سخت‌تر هم هست. یکی از دوستانم زمانی که آمده بود مسابقه ما را ببیند می‌گفت: فقط ۱۰ دقیقه طول می‌کشد تا شما به ته خط برسید به او گفتم شما فقط این را می‌بینید، در حالی که ما برای یک مسابقه استرس زیادی داریم.

امیدی‌پارسا: از نظر روانی در قایق گروهی یکی می‌شویم، یک سال با هم زندگی می‌کنیم. تمرینات هم با هم هست به همین دلیل با هم به یک صورت پارو می‌زنیم. تلاش می‌کنیم تکنیک‌هایی را که داریم همه در قایق تک نفره به یک صورت پیاده کنیم تا در قایق گروهی مشکلی نداشته باشیم. ذهن هم تاثیر زیادی دارد.

در قایق که نشسته‌اید، چطور آن را هدایت می‌کنید؟

امیدی‌پارسا: یک نفر جلو و یک نفر عقب حواس‌شان به لاین هست. مثلا من جلو را نگاه می‌کنم و دو طرف قایق را هماهنگی می‌کنم. بقیه هم حواس‌شان هست که قایق سمت راست رفت همه به راست پارو بزنند یا چپ هم همین طور.

رقبا را چطور می‌بینید؟

امیدی‌پارسا: اصلا به حریفان نباید نگاه کنید، چون عقب می‌مانید. فقط باید پارو بزنید. بار‌ها اتفاق افتاده که نفرات عقب و جلو به حریفان نگاه و پاروی‌شان گیر کرده است.

ارتباط کلامی هم در طول مسابقه دارید؟

رحمانی: در حد کلمات کلیدی. چون نفس اصلا بالا نمی‌آید. کد‌هایی داریم که استفاده می‌کنیم. روئینگ رشته سختی است، اما از نظر رسانه‌ای خیلی مورد توجه قرار نمی‌گیرد.

با این همه سختی که قایق تیمی دارد پاداش‌ها هم نصف می‌شود...

امیدی‌پارسا: بحثی که هست اینکه ما تا آخرین لحظه در قایق تک نفره تمرین می‌کنیم. گروهی تمرین نمی‌کنیم مگر اینکه فاصله کمی به مسابقات مانده باشد. باید در تک نفره قوی باشی تا بتوانی در گروهی هم پارو بزنی، اما مسئله‌ای که همه می‌خواستیم مطرح کنیم این است که جایزه‌مان را نصف نکنند. چون ذخیره با خودمان نمی‌بریم و در مجموع هم ۶ نفر اعزام شدیم. حداکثر هم ۴ نفر در قایق می‌نشینیم. واقعا پارو زدن سخت است و از نظر روانی و جسمی فشار زیاد است.

رحمانی: هر ۴ نفر هم یک قایق را اداره می‌کنند و این طور نیست مانند رشته‌های دیگر هر ورزشکار وظیفه خاصی داشته باشد. اما پاداش تقسیم می‌شود. حتی در ۲ نفره هم تیمی حساب می‌شود، اما تایم این قایق با تک نفره تفاوتی ندارد. تلاش هر دو قایق کسی که در قایق تک نفره مدال گرفته با تیمی یکی است.


وضعیت مالی چطور است؟

امیدی‌پارسا: باید حداقل یک میلیون تومان را برای مکمل کنار بگذاریم، اما حقوق زیادی در طول حضور در اردو‌ها نمی‌گیریم. حدود ۵۰۰ تومان می‌گیریم. شما هم اگر جای ما باشید می‌گویید چرا باید ادامه دهید. مدال می‌گیریم در آخر هم جایزه‌ها نصف می‌شود.

رحمانی: این ۵۰۰ هزار تومان خرج رفت و آمد ما می‌شود. ما به تمام معنا از جان مایه می‌گذاریم.

درآمد دیگری که ندارید؟

رحمانی: نه اصلا وقتی باقی نمی‌ماند.

پشیمان نیستید قایقرانی را ادامه دادید؟

رحمانی: اصلا پشیمان نیستم. قایقرانی چیز‌های خوب زیادی داشته است. قایقرانی به من یاد داد چقدر هدف داشتن مهم است. درست است که سختی‌های زیادی داشته‌ایم، اما غیر از مسائل مالی وقتی به موفقیت می‌رسیم این لذت‌بخش است. من در این چند سالی که قایقرانی کار می‌کردم خود را بیشتر شناختم. چون ۱۲ ماه سال در اردو هستیم باید مستقل باشیم، چون از منبع توجه خانواده دور می‌شویم. فهمیدم هدف چقدر مهم است از طرفی قدر لحظات را می‌دانیم. زمانی که پارو می‌زنیم هر ثانیه‌ای که از عمرت می‌گذرد را متوجه می‌شوی و به دنبال این هستی که از تک تک ثانیه‌ها استفاده کنی.

امیدی‌پارسا: از نظر تصمیمات زندگی، ارتباط اجتماعی و ... قایقرانی و ورزش کردن تاثیر زیادی داشته است. ورزش کردن واقعا خوب است. وقتی پرچم کشورمان بالا می‌رود این را نمی‌شود با هیچ چیزی عوض کرد. ممکن است سختی‌هایی داشته باشیم، اما لحظات خوب هم هست.

زمانی که مدال گرفتید اولین نفر با چه کسی صحبت کردید؟

امیدی‌پارسا: در پیست اینترنت نداشتیم و وقتی خوابگاه رسیدیم با مادرم تماس گرفتم و با او صحبت کردم. مادرم از طریق کانال قایقرانی فدراسیون پیگیری می‌کرد.

رحمانی: ما در گروهی که خانوادگی عضو هستیم خبر مدال منتشر شد.


چقدر در استان و شهرتان شناخته شده هستید؟

رحمانی: کسی ما را نمی‌شناسد. یک نفر حتی مدال ندارد، اما دبدبه و کبکبه زیادی دارد که همه او را می‌شناسند. ما خودمان پیگیری نیستیم و کسی ما را نمی‌شناسد.

کنار قایقرانی فرصتی دارید تا کار‌های دیگری انجام دهید؟ مثلا سینما بروید یا کتاب بخوانید؟

امیدی‌پارسا: بیشتر کتاب می‌خواندیم مثل رمان و روانشناسی.

وضعیت آشپزی‌تان چطور است؟

امیدی‌پارسا: همه می‌گویند آشپزی من خوب است.

رحمانی: من هنوز فرصتی برای آشپزی نداشته‌ام.

برنامه برای آینده چیست؟

رحمانی: هنوز به این موضوع جدی فکر نکرده‌ام، اما شاید آن را کنار بگذارم. چون ۱۲ ماه سال را در روئینگ در آب هستیم. ۴ سال ۱۲ ماه در اردو بودم. سعی می‌کنیم به خانواده و درس برسیم، اما بازهم نمی‌شود. در واقع باید بگویم زندگی ما تک بعدی شده است. زندگی‌مان تحت تاثیر روئینگ است. اگر مانند رشته‌های دیگر ۶ ماه اردو داشتیم می‌توانستیم به کار‌های دیگر برسیم. امکانات هم در تیم ملی خوب نیست چه برسد به شهرستان‌ها، به همین دلیل وقتی خانه می‌رویم فقط می‌خوابیم.

به المپیک فکر نمی‌کنید؟

امیدی‌پارسا: من سنی ندارم و با مدال طلا سهمیه بگیریم. همه می‌گویند قایقرانی کاری ندارد ما هم برویم مدال می‌گیریم. ما رژیم زیادی گرفته‌ایم. قدمان بلند است و چربی برای وزن کم کردن نداشتیم. این اواخر چیزی نمی‌خوردیم تا وزن‌نمان تا ۵۶ کیلو بماند.

رحمانی: ۲ نفره سبک وزن خوب نتیجه گرفته و ۳ قایق در آسیا سهمیه می‌گیرند به جز چین که در مسابقات جهانی سهمیه می‌گیرند. در این دو سال من و مریم قایق‌هایی را که سهمیه گرفته‌اند را جلو زده‌ایم. دکتر گفت: درصد چربی‌ات بسیار پایین است و اگر رژیم را ادامه دهی ممکن است به قلبت آسیب برسانی. به این موضوع فکر نمی‌کردم، چون برای ما کسب مدال مهم بود. برای بازی‌های آسیایی رژیم گرفتیم و حالا باید برای ادامه کار فکر کنم.

حرف پایانی؟

امیدی‌پارسا: از خانواده‌ام تشکر می‌کنم. همیشه پشت من بوده‌اند و مرا حمایت کرده‌اند. از دکتر روستایی که از نظر تغذیه به من کمک کرد و روحیه داد تشکر می‌کنم و همین طور رئیس هیات. آقای ابوالقاسم‌پور هم تشکر می‌کنم که در ارومیه به ما کمک کرد.

رحمانی: من هم از خانواده‌ام تشکر می‌کنم که در این مدت از من حمایت کرده‌اند. آن‌ها زمانی که من مریض شدم در مسابقه خیلی نگران شده بودند. از دبیر هیات پزشکی استان تشکر می‌کنم که به من کمک کرد تا مدال بگیرم. از رئیس و نایب‌رئیس استان هم تشکر می‌کنم. مرادخانی هم مربی تیم ملی کمک زیادی به ما کرد.