استقلال و پرسپولیس را خصوصی نکنید

از اوایل دهه هفتاد در دولت‌های مختلف بحث خصوصی‌سازی استقلال و پرسپولیس">پرسپولیس مطرح شد، ولی ماحصل تمام آن تلاش‌ها و وعده‌ها در همه دولت‌هایی که سودای آن را در سر می‌پروراندند، این بوده که حتی یک قدم هم در این راه برداشته نشده است. البته به لحاظ تبلیغاتی و حتی اداری، کار‌هایی صورت گرفته، ولی در عمل، سرخابی‌ها همان جای قبلی خود هستند.
در دهه‌های قبلی سابقه واگذاری استقلال و پرسپولیس به وزارتخانه‌ها را دیده‌ایم (با خصوصی‌سازی اشتباه گرفته نشود) تجربه‌ای کاملاً ناموفق که حاصلش دردسر‌های بزرگ مالی برای این دو باشگاه بوده و بس. از داستان پرسپولیس در دهه هفتاد که کلی دردسر برایش در اواخر این دهه و ابتدای دهه هشتاد درست کرد تا ماجرای استقلال در اواسط دهه هشتاد که به معنای واقعی کلمه تلخ و ناموفق بود.
این روز‌ها دوباره صحبت از خصوصی‌سازی استقلال و پرسپولیس است، اما کسی به این نکته توجه نمی‌کند که اساساً راه را برای نیل به هدف فوق اشتباه می‌رویم. منظور از خصوصی‌سازی واقعی این است که بنگاه‌های سودآور را از دولت جدا کرده و به ملت واگذار کرد تا قوه مجریه کوچکتر شود و تصدی‌گری آن در اقتصاد کمتر شود، ولی در رابطه با استقلال و پرسپولیس با قاطعیت می‌توان گفت این‌طور نیست، چون آبی و قرمز بنگاه‌های زیان‌ده با شرایط مالی بد هستند. بهتر است خودمان را گول نزنیم و قبول کنیم که اگر حمایت دولت و سایر ارگان‌ها نباشد، آن‌ها نمی‌توانند به حیات خود ادامه دهند. در شرایطی که خبری از کپی‌رایت و حق پخش تلویزیونی هم نیست، خصوصی‌سازی برای سرخابی‌ها معنایی ندارد، چون یا باید «خصولتی» شوند که عملاً انگار هیچ اتفاقی نیفتاده و یا این که اگر واقعاً خریدار واقعی در بخش خصوصی هم پیدا شود در آینده‌ای بسیار نزدیک سرنوشتی شبیه استیل‌آذین، راه‌آهن، صبا و... پیدا می‌کنند و وزارت ورزش باید دوباره خودش آن‌ها را زیر بال و پر گرفته و دو قطب سنتی فوتبال کشور را با کلی بدهی مضاعف تحویل بگیرد بنابراین بهتر است تا وقتی که ساختار مناسبی برای واگذاری آبی و قرمز فراهم نشده، قید خصوصی کردن آن‌ها را بزنند تا حداقل دامنه مشکلات از این که هست، بیشتر نشود.