شاه شهر کوران، حکایت استقلال پرویز و لیگ ما!

وانانیوز| وانانیوز- عصبانیت مهدی رحمتی در پایان بازی تصویر روشنی از وضعیت همه آنانی بود که جایی گوشه دلشان استقلال را دوست دارند. با عدد و رقم که حرف بزنیم استقلال بهترین تیم این فصل بوده ، مهم تر از آن این که در قاب هر جدولی، من حیث المجموع از رقیب دیرینه اش،"پرسپولیس" وضعیت بهتری دارد ولی کیفیت فوتبالی که آبی ها پس از گذشت بیست و چند هفته از لیگ ارائه می دهند در تمام نود دقیقه فریاد می زند: یک جای کار پرویز می لنگد!

البته به هیچ وجه نباید توقع داشت فوتبالی که استقلالِ پرویز به دنبال ارائه آن است به قول امید روانخواه پا فراتر بگذارد و تنه به کیفیت های بین المللی بزند، قرار نیست هماهنگی بارسلونا و اقتدار بایرن در لیگهای شان را ببینیم، ولی این انتظار حداقلی را از صدر نشین لیگ می توان داشت که در برابر تیم هایی مثل پدیده، استقلال اهواز و سایرینی که استقلال یک وجب توی جدول لیگ با آن ها فاصله دارد، توان تحمیل تاکتیکی خود را داشته باشد و بتواند بر اساس برنامه و تمرین چندین و چند موقعیت روی دروازه آن ها ایجاد کند. مشخص نیست برنامه تهاجمی پرویز دقیقا چیست، ساختن بازی از دفاع؟ حرکت از جناحین؟ مالکیت یا ضد حمله؟ یقینا مساله از دست رفتن دو امتیاز دیگر نیست که فوتبال ما ملغمه ای از این بالا و پایین هاست، آن چه به زعم من آبی ها باید نگران آن باشند این است که استقلال پرویز همچنان از داشتن هر گونه هویت و شکل فوتبالی بی بهره است، پرویز مظلومی از آغاز فصل با اندکی اغماض فوتبالی پنجاه پنجاه را ارائه داده است که عمدتا یا حوادث بازی یا خلاقیت های فردی نتیجه را رقم زده است، در نبود یک بازی ساز حرفه ای، بازی سازی در استقلال عنصر فراموش شده ای است و ارسال توپ از هر نقطه ای برای شهباز زاده کماکان گزینه اصلی روی میز است.

مساله آن جایی غم انگیز تر می شود که می بینیم تیم پرویز، با همین کیفیت فوتبال و همین سطح تاکتیک و برنامه، امروز فینالیست جام حذفی و صدر نشین لیگ به اصطلاح برترمان است. وسط بمبماران هواداران فوتبال با چمپیونز لیگ و لیگ اروپایی که حالا مزین به منچستر و لیورپول شده، هیچ چیز مثل یک بعد از ظهر تکراری پای تلوزیون با استقلال و پدیده نمی توانست فاصله مان را با مغرب زمین را به رخ مان بکشد. نه از آن سیاق که تکنولوژی خط دروازه نداشتیم تا ببینیم گل شد یا نشد، نه! که فهمیدیم با کفیتی مشابه تیمی که پرویز مظلومی ساخته هم می شود صدرنشین فوتبال ایران بود! البته ذات ما ایرانی جماعت ایجاب می کند که این جور مواقع اگر به ذهن مان نرسید که نقدهای فنی را با برچسب های رنگی پاسخ بدهیم، برای فرار از واقعیت های عینی هم که شده برویم سراغ همان کلیشه های همیشگی مان که جوجه را آخر پاییز می شمرند، به بازی زیبا امتیاز نمی دهند، می بینیم آخر فصل جام در دست کیست و... اما مشکلِ واقعیت آن است که اگر هزاران هزار نفر هم آن را انکار کنند مثل خورشید قرص و محکم سر جای اش نشسته است، واقعیت این است که استقلال مظلومی خوب بازی نمی کند، به هیچ وجه خوب بازی نمی کند، به هیچ وجه من الوجوه!

به هر ترتیب استقلال صدر نشین لیگ است و اگر اتفاق خاصی نیفتد در پایان فصل دست استقلال خالی نخواهد ماند، اما پرویز و مجموعه همراه اش بد نیست از خود بپرسند چگونه ممکن است علی رغم نتایج کسب شده استقلال و تمهیدات مختلفی که برای حضور تماشاچیان اندیشیده شده است چرا استادیوم برای آبی ها همچنان خالی تر از قرمز هاست! صد البته که طناز ترین طرفداران رقیب هم باید خاطرشان باشد، زمانی که شعاع حرکتی دین محمدی چند متری آن طرف تربود، بدون نیاز به فوتوشاپ و رایگان سازی بلیط ها، آزادی برای آبی ها صد و بیست هزار تا هم جا داشت، حالا چه شده که امروز صدرنشینی استقلال در لیگ و حضوردر فینال حذفی و کلیه معافیت ها و مشوق های قانونی هم نمی تواند استادیوم را برای استقلال نیمه پر کند چه چیزی به جز کیفیتِ نداشته بازی هایی که تیم مظلومی ارائه می دهد؟

بی تردید فوتبالی که در آن اوت دستی شانیتی بالاتر از ایستگاهی چسبیده به هجده دارد در پایان فصل پرویز را تنها نخواهند گذاشت، اما فصل که تمام شد بد نیست مدیران آبی یک بار هم که شده به آینده فکر کنند، به تیمی که طرفداران اش رویای ستاره سوم را دارند، تیم پرویز شاید قهرمان لیگ شود، باورش سخت است حتی شانس دوگانه هم وجود دارد اما با این کیفیت فوتبال، هیچ جایی برای رویا پردازی نیست!